Bókbindarinn - 01.03.1956, Blaðsíða 22

GUÐMUNDUR FRÍMANN:
Gamla, hrjáða bænabók,
blökk og þakin sárum,
firnalangan tíma tók
tyfting þín í árum.
Þín er líka saga sögð
senn og lokið ferli,
— aldalöngum erli —
óratíð að baki lögð.
Orðin ormafæða
ertu, morkinskræða.
Illa hafa árin velkt
um þig, skræðutetur,
rendur þínar tíminn telgt
til og máð þitt letur.
Þó er eins og yfir þér
einhver dularljómi.
Undir aldagrómi
inn í leyndarveröld sér
fulla af fögrum hljómum,
furðum, helgum dómum.
Blöð þín fúin, blökk og þvæld
bert frá ýmsu greina:
Kynslóðanna sorg og sæld
svartir blettir leyna.
Hjá þér margur hrjáður fékk
harmbót, þegar nóttin
ríkti og örlögóttinn
inn að hjartarótum gekk.
Það var þitt að græða,
— þjáða, gamla skræða.
Nú er lítið orðið úr
ytri íegurð þinni.
Átti við þitt fagurflúr
fuggan dárieg kynni,
sprunginn kjölur, spennslin týnd,
spjöldin flaka sundur,
— það eru engin undur:
aldrei var þeim miskunn sýnd.
Árin sverfa og sverfa,
senn er mál að hverfa.
Bráðum verðurðu borin á eld,
blakka skræðutetur,
evðingunni ofurseld;
ekkert bjargað getur;
enginn framar um þig fer
elskuríkum höndum.
Vel á velktum röndum
vafurlogar hreykja sér,
gefa skorpnu skinni
skreyting hinzta sinni.