Prentarinn - 23.07.1992, Blaðsíða 3

Um kjara-
samninga
- Hvað er það sem helst ræður niðurstöðum?
Kjarasamningurinn sem viö geröum hinn 6. maí
s.l. er að mestu leyti á sömu nótum og samn-
ingurinn frá því í mars 1990, en meö þeim
samningi má segja aö veruleg stefnubreyting
hafi oröiö. Fram til 1990 var í sérhverjum kjara-
samningum, varöandi launaliöinn, aðalkeppi-
kefliö aö ná sem allra mestri hækkun. Á þeim
tíma var verðbólgan veruleg, verölag vöru og
þjónustu hækkaöi stööugt. Sömuleiðis vextir og
vísitöluviömiöun allra fjárskuldbindinga. Þetta
leiddi aftur til þess að innan skamms tíma frá
undirritun kjarasamninga voru langflestir laun-
þegar orönir jafnilla - ef ekki heldur verr - settir
en fyrir.
Um kjarasamningana 1990 má segja aö þar
hafi öll atriði staðist nema eitt, þaö vissulega
mjög mikilvægt; Bankarnir og aörar fjármála-
stofnanir stóöu ekki viö sinn hluta. Vextirnir
lækkuðu alls ekki eins mikið og verölagsfor-
sendur gáfu tilefni til. Þrátt fyrir aö þannig tækist
til síöast varö niðurstaðan í samningunum í maí
s.l. sú aö semja í svipuðum anda.
í samningnum, sem gildir til 1. mars 1993, var
samið um eftirfarandi: 1,7 % launahækkun;
launabætur til þeirra er hafa heildarlaun undir
80.000 kr. á viðmiðunartímabilum, skulu greidd-
ar tvisvar á samningstímanum, í maí og des-
ember; júlíuppbótin hækkar um 1.500 kr. og
desemberuppbótin um 1.000 kr. Þá komu nú
inn í samninginn mat á starfsaldri og ákvæði
um starfslok. Þessum samningi fylgdu sérstak-
ar yfirlýsingar frá ríkisstjórninni og viðskipta-
bönkunum. Nauðsynlegt er að fylgja því fast eft-
ir aö viö þær yfirlýsingar veröi staðiö í einu og
öllu. Þaö getur engan veginn orðið ásættanlegt
fyrir okkur aö ekki veröi staðið viö þessar for-
sendur nú, þótt bankarnir hafi því miður komist
upp meö að fullnægja ekki sams konar ákvæö-
um á síöasta samningstímabili.
Viö tvenna síöustu samninga hafa ríkt hjá
okkur allt aðrar aðstæöur en fyrr. Verulegt at-
vinnuleysi hefur veriö viövarandi. Undanfarna
mánuöi hefur þaö veriö u.þ.b. 31á% og því miður
er ekkert sem bendir til þess aö úr því muni
draga. Þvert á móti má frekar reikna með fjölg-
un fólks á atvinnuleysisskrá.
Meiri sviptingar hafa átt sér staö í prent-
smiðjurekstri undanfarna mánuöi en dæmi eru
um til fjölda ára. Afleiðingar þessara sviptinga
hafa nú þegar, aö hluta til, komið fram í auknu
atvinnuleysi, en víst er aö þar á enn eftir aö
bætast viö. Þessa stööu megum viö alls ekki
láta skelfa okkur þannig aö viö höfumst ekkert
aö, heldur þvert á móti - viö verðum að efla
samstöðuna - meö þá staöreynd í huga aö ekk-
ert ávinnst án baráttu.
Hvenær eru aðstæður þannig aö mögulegt
sé aö sækja fram til betri kjara? Þessi spurning
hlýtur að sjálfsögöu ævinlega að vera ofarlega í
huga flestra, þó e.t.v. einkum þeirra er meö
samningamálin fara fyrir sína félaga.
Svo einkennilega sem þaö hljómar er Ijóst aö
engu betri samstaða er um aö sækja sameigin-
lega fram á tímum „uppgangs og aukinnar at-
vinnu“, en í dag. Vonandi þurfum viö ekki aö
fara niður á svipað atvinnu- og afkomustig og
hér ríkti fyrir 24 árum, aö ekki sé talað um 55
árum, til þess aö átta okkur á því að viö eigum,
og verðum, aö vera í stöðugri sókn.
23. júlí 1992, Þ.G.
prenturinn
PRENTARINN - málgagn Félags bókagerðarmanna • Útgefandi FBM
Hverfisgötu 21 P.O. Box 349 121 Reykjavík • Ritstjóri: Þórir Guðjóns-
son. Ritnefnd: Elín Sigurðardóttir, Georg Páll Skúlason, Þorsteinn Vet-
urliðason • Prentsmíð, prentun og bókband: Prentsmiðjan Oddi hf. •
Letur: Times og Helvetica •
PRENTARINN 2.12. '92
3