Prentarinn - 01.10.2000, Blaðsíða 19

mysuostur eða eitthvað slíkt,
heldur metrar yfir sjávarmáli.
Nú var haldið að Hrauneyjum
og komið í Hálendismiðstöð
ferðamanna og þar fengu menn
súpu og brauð, áður en lengra
væri haldið. Síðan var stefnan
tekin á Veiðivötn og komið þar
um hádegi. Rigningin var hætt en
þá tók rokið við. Þegar farið var
út úr bflunum á Hádegisöldu
urðu menn að halda sér og vera
hlémegin við bílana til að fjúka
ekki. Ekinn var stór hringur um
vötnin, sem eru í raun gamlir eld-
gígar eftir sprengigos, rnjög lit-
ríkir og fagrir. Vatn er í flestum
þeirra, og hefur þar verið vænn
urriði frá landnámsöld. Þetta
svæði var löngum kallað matar-
kista Sunnlendinga og hingað
sóttu þeir björg í bú. Sérstök stétt
manna, svokallaðir vatnakarlar,
myndaðist og hafði vinnu af því
að sækja þangað fisk fyrir aðra
og eru til margar skrautlegar sög-
ur af þeim.
Sá sem ekki hefur komið í
Veiðivötn hefur ekki séð ísland
og hrikaleik þess. Endalausan
sandinn og svo fagrar gróðurvinj-
ar inn á milli. Þama við Köldu-
kvísl og Vonarskarð hafa margar
sögur verið skráðar. Fjalla-Ey-
vindur og Halla voru handtekin í
hreysi við Vonarskarð 1772. Sök
þeirra var sú ein að vilja lifa af
því sem landið gaf og njóta ásta
hvort annars fjarri mannabyggð-
um.
Séð hef ég skrautleg suðræn blóm
sólvermd íhlýjum garði;
áburð og Ijós og aðra virkt
enginn til þeirra sparði;
mér var þó löngum meir í hug
melgrasskúfurinn harði,
runninn uþþ þarsem Kaldakvísl
kemur úr Vonarskarði.
Er hægt að lýsa ást sinni á
landinu bláa og kalda betur en
Jón Helgason prófessor í Ama-
safni gerir í þessari vísu?
Við eitt af vötnunum þarna,
Kirkjufellsvatn, komu menn til
veiða víðsvegar af landinu og þar
á meðal rússneski sendiherrann
og veitti hann stundum af rausn
séu dyr vítis, jarðskjálftum, flóð-
um og fleiru og fleim. Virkjunin
var samt reist og sjá nú flestir að
það var mikið happaspor.
Þegar við komum að Leim-
bakka á nákvæmlega réttum
tíma, beið okkar grillað hlaðborð
með lambakjöti, að sjálfsögðu,
og ljúffengur sveskjugrautur með
rjómablöndu og höfðu menn ekki
smakkað hann betri. Framreiðslu-
stúlkumar, eða gengilbeinumar
eins og Jökull Jakobsson kallaði
þessa stétt, vom ljómandi góðar
og sungu fyrir matargesti. Þegar
yfirmatseljan var spurð, hvort
hún væri skyld eigendunum
vegna þess hvað hún lagði sig
fram bæði við matinn og söng-
að loknum góðum veiðidegi,
bæði vodka og kavíar, en svo
heita hrogn styrjunnar, sem er
rússneskur ránfiskur og þótti
mikið lostæti í svallveislum fína
og fræga fólksins í París í byrjun
aldarinnar. Þama undu menn
glaðir við sitt, þar til einhver
karlkyns Gróa á Leiti eða öfund-
sjúkur veiðimaður með öngulinn
í rassinum þurfti endilega að
kjafta frá í DV og þá var fjandinn
laus. Sendiherrann og fylgdarlið
hans var kært fyrir veiðiþjófnað,
en kæran stóðst ekki, þar sem all-
ir máttu veiða þarna. Þetta var
einskis manns land, sem enginn
gat eða getur gert tilkall til. Sem
sagt, málið lyppaðist niður, en
skaðinn var skeður. Rússinn hætti
að koma og nú drekka menn bara
vatn og brauð við Kirkjufellsvatn
og þessari jarðnesku paradís var
lokað, þökk sé gráðugum fjöl-
miðlum og Gróu á Leiti.
Nú var kominn tími til að tygja
sig til heimferðar og yfirgefa
Veiðivötnin yndislegu, sem láta
engan ósnortinn sem þangað
kemur. Gerður var stuttur stans
við Hrauneyjar og þeginn þar
kaffisopi en síðan ekið rakleitt að
Leimbakka í Landsveit. A leið-
inni þangað ókum við framhjá
Þjófafossum og Tröllkonuhlaupi í
Þjórsá, en þar var fyrsta virkjunin
reist. Urtölumenn fundu virkjun
Þjórsár við Búrfell allt til foráttu,
þeir spáðu eldgosi úr Heklu
gömlu, þar sem sumir segja að
Kátir Fjalla-Eyvindar tilbúnir í slagitm við Hrauneyjar.
Vatnakarlar eða prentsveinar brosmildir eftir góðan dag í Veiðivötn-
um.
inn, sagði hún: „Nei, ég er bara
Skagfirðingur."
Við sáum ekki blettinn þar sem
Olafur Ragnar datt af baki fyrir
Dorrit og var kannski upphafið
að ástarævintýri sem enn stendur,
en margt var þarna að sjá og er
þetta einn af glæsilegri gisti- og
veitingastöðum landsins, þar sem
koma bæði hestamenn og aðrir
ferðalangar.
A ferð okkar ókum við oft yfir
spmngur eftir síðasta stóra Suð-
urlandsskjálftann og sáum líka
ummerkin eftir þær hamfarir,
þegar landið rifnaði skyndilega
um 1 metra, eftir að teygst hafði
á sprungunum um ca. 1 cm á ári í
næstum heila öld, þar til allt í
einu að jörðin lét undan með
þessum gífurlegu átökum og
skemmdum á húsum, vegum og
mannvirkjum, en mannslífum var
þó þyrmt að þessu sinni, guði sé
lof.
Komið var heim til Reykjavík-
ur um áttaleytið að Umferðar-
miðstöðinni. Lóan var enn að æfa
konsertinn og menn kvöddust
glaðir í bragði eftir skemmtilega
ferð. Enn einu sinni kom stjórn
FBM okkur á óvart með vel
skipulagðri og glæsilegri ferð
undir stjóm Sæmundar formanns
okkar. Leiðsögumenn vom ekki
af verri endanun, Sigurður Krist-
insson og Tómas Einarsson og
kunnum við þeim bestu þakkir.
PRENTARINN ■ 19