Prentarinn - 01.11.2005, Side 10

Rjómapönnukökur og kajji að loknum finwn hádegisverði i
Skógasafninu.
Afslöppun við golfskálann í Miðdal.
til að lifa af hörmungar, eldgos
og hamfarir.
Sú stúlka, sem ekki kunni að
kingsa snælduna þótti ekki
spennandi konuefni.
I þessum málshætti kemur líka
fram, að orðið fðt var líka til í
eintölu, en það virðist hafa
gleymst í kaupæði nútímans.
Nú var haldið til kirkju og þar
hefst annar kapítuli. Þar lék Þórð-
ur við hvern sinn fingur. Hann
söng og lék á orgel tvo sálma og
lét alla með seiðandi framkomu
taka undir fullum hálsi. Þama var
fólk af ýmsu þjóðemi og allir
hrifust með og hjörtu kirkjugesta
slógu í takt.
Snæddur var hádegisverður í
Safnahúsinu. Boðið var upp á
íslenska kjötsúpu, eins og þær
gerast bestar, með gnægð af kjöti
og íslensku grænmeti, ásamt ný-
bökuðu ilmandi brauði. Þessu var
fylgt eftir með rjúkandi kaffi og
íslenskum rjómakökum. Þetta var
íslensk sveitamáltíð, sannarlega
einnar messu virði.
Menn spjölluðu saman á hlað-
inu eftir matinn og ræddu um
öfundina, sem þjakar þá sem
minna mega sín og græðgina,
sem þjáir þá ríku, hvort hún
myndi draga okkur niður. Menn
sem væru búnir að græða
milljarða gætu ekki hætt.
Peningahyggjan væri búin að
heltaka þá og myndi kannski
fylgja þeim yfir móðuna miklu.
Menn væru búnir að gleyma
hinni einu sönnu hamingju, sem
væri góð heilsa og samvistir við
sína nánustu, góðir vinir og
gleðin, sem sprettur af fegurð
ættlandsins.
Ég hef selt hann Yngri-Rauð,
og er því sjaldan glaður.
Svona er að vanta veraldarauð
og vera drykkjumaður.
Þannig kvað góðskáldið Páll
Olafsson eitt sinn dapur í bragði,
en hann var stundum dálítið
blautur. Seinna skutu vinir hans
saman og keyptu hest og gáfu
honum, sem var nauðalíkur
Yngra-Rauð, kannski aðeins
ljúfari og þá tók skáldið gleði
sína. Stundum sjá menn ekki
hvar gleðin og gæfan er, fýrr en
um seinan.
Þarna hjá Skógum liggur
Fimmvörðuháls, sem er leið yfir í
Goðaland í Þórsmörk. Þetta er
mjög hættulegur fjallvegur, ef
ekki er gætilega farið.
Örnefnin á leiðinni benda til
þess að betra sé að fara varlega:
Brattafönn, Heljarkambur,
Kattarhryggir o.fl. Þarna hafa
orðið mannskaðar. Tvær danskar
stúlkur dóu úr kulda, en þær voru
í nælonsokkabuxum, sem héldu
frostinu að þeim. Menn hafa
drukknað í Skógá og fleiri slys
hafa orðið.
Nú var ekkert annað eftir en að
kveðja Skóga og sagnaþulinn
Þórð Tómasson, sem er engum
h'kur og það er mannbætandi að
kynnast slíkum manni.
Lokaáfanginn var Golfskálinn í
orlofslandi bókagerðarmanna í
Miðdal. Þangað var ekið sem leið
liggur yfir Þjórsá, upp Skeiðin,
beygt hjá Reykjum, yfir Hvítá
hjá Iðu, framhjá Skálholti og
farinn vegurinn hjá Efri-Reykjum
að Miðdal.
í golfskálanum fengum við
kaffi og meðlæti og síðan var
kirkjan skoðuð, sem er í vörslu
þjóðminjavarðar og á sér merka
sögu. Ekki er vitað hvort Jón
Arason átti þar viðdvöl á leið á
vit örlaga sinna í Skálholti 1550,
en lík hans og sona hans voru
þvegin í Vígðulaug, sem er við
Laugarvatn, áður en þau voru
flutt norður að Hólum.
Nú var lestinni snúið suður og
haldið til Reykjavíkur. Þegar við
komum að vegamótum Suður-
lands- og Vesturlandsvegar, þar
sem golfvöllurinn í Grafarholti
blasir við úr hárri rútunni, var allt
fræga, fína, ríka og fallega fólkið
að klára 15. holuna, sem er talin
ein sú besta í Evrópu.
Rútan okkar var óvanalega há,
þar sem undir henni eru miklar
töskugeymslur og meira segja
legupláss fyrir auka bílstjóra, en
rútan var byggð til að flytja
ferðamenn daglangt og nætur-
langt um alla Evrópu.
Bílstjóri okkar í þessari ferð
hét Runólfur, frá Sæmundi í
Borgarnesi, ákaflega öruggur og
gætinn bílstjóri, sem ók alltaf á
90-95 km hraða.
Fararstjóri var að vanda
Sæmundur Arnason formaður,
sem sá um allt sem gera þurfti.
Hafi þeir báðir þökk fyrir galla-
laust verk.
Báðir í KR, báðir með Arsenal, báðir í golji með 17 í forgjöf.
10 ■ PRENTARINN