Grænlandsvinurinn - 01.12.1954, Síða 17

Desember 1954
GRÆNLANDSVINURINN
13
nóv., er vonandi öllum ísl. stjórnmálamönnum ljós sann-
leikur þessara ofangreindra orða.
En svo er annað atriði, sem minna hefur verið rætt,
en er einnig aðkallandi, en það' er opnun Grænlands
fyrir ísl. atvinnurekstri af öllu tæi.
Enn á 18. öld var það ekki talið ólöglegt, að þjóðir
héldu nýlendum sínum lokuðum fyrir siglingum og
verzlun og atvinnu annarra þjóða. Þá (1776) voru nú-
gildandi lokunarlög Grænlands sett. En óralangt er
síðan, að þjóðarrétturinn hefur breytzt þannig, að slík
lokun nýlendna er ólögleg. Til þess að geta haldið Græn-
landi lokuðu, hafa Danir því orðið að fá sérstök leyfi
annarra þjóða, (venjulega í verzlunarsamningum). Slíkt
leyfi hefur Island ekki gefið. Lokun Grænlands er því
ólögleg (þ. e .þjóðréttarbrot) gagnvart Islandi, jafnvel
þótt Grænland væri dönsk nýlenda, og jafiivel þótt það
væri danskt land en ekki íslenzkt undir danskri stjórn.
Þjóðrétturinn hefur aldrei leyft það, að þjóðir þjóð-
arréttarsamfélagsins lokuðu heimalöndum sínum. Opn-
un landsins hefur einmitt frá ómunatíð verið fyrsta
frumskilyrði fyrir upptöku þjóða í þjóðréttarsamfélagið.
Og fallbyssurnar hafa enda oftar en einu sinni verið
látnar kenna hálfsiðuðum þjóðum skyldu þeirra til að
opna land sitt.
Nú eru Danir búnir að gera Grænland að dönsku
amti, stjórna því nú sem hluta úr Danmörku, og hafa
neytt Grænlendinga til að senda tvo menn á Ríkisþing
Dana. Þannig á litið, er Danmörk sjálf orðin eins og
gómstór blettur úr heimalandi danska þjóðfélagsins. Ein-
ungis þessi gómstóri blettur er opið land. Þannig á lit-
ið, — og það er sjónarmið Dana sjálfra, — er svo
til allt heimaland danska þjóðfélagsins lokað land fyrir
Islendingum. Þetta er ekki aðeins svo með tilliti til
víðáttunnar, heldur einnig með tilliti til hagsmunanna
og alls annars. Þessi lokun er tvimælalaust þjóðrétt-
arbrot gagnvart íslandi, er ekki hefur leyft Danmörku
lokun nokkurs lands, síst þó heimalandsins.
Ef stjórn vor sneri sér til Danmerkur og krefðist
þess, að Grænland væri opnað samkvæmt skýlausum
boðum þjóðaréttarins, mundum við eiga það á hættu,
að slík krafa vor yrði túlkuð sem sönnun þess, að Is-
land væri búið að gefa upp yfirráð sín yfir Grænlandi
og viðurkenndi yfirráðarétt Danmerkur yfir því. Ef Is-
land teldi sig eiga Grænland myndi krafa þcss vera
sú, að Danmörk afhenti því það!
Vilji Island fá Grænland opnað án þess, að setja
yfirráðar og afhendingarkröfu sína fram fyrst, yrðum
vér að fara aðra leið, þá, að láta öll ákvæði Iokunar-
laganna fyrir Grænland (frá 1776) ganga í gildi hér
gagnvart Dönum og dönskum og færeyskum skipum.
Mundi þá fljótt koma hljóð úr horni! Því mundi ekki
verða tekið með sömu þögn og þolinmæði af Dönum
og því var tekið hér, er Danir lokuðu fyrir oss græn-
lensku landhelginni 1925, þótt þetta væri herfilegt
brot á Sambandslögunum. Til forsvars af vorri hálfu í
„dansk- ísl. löggjafarnefndinni" var þá „ættjarðarvin-
urinn“ Einar Arnórsson! .
Ef vér gripum til þeirra þjóðaréttarlega heimiluðu
og löglegu aðgerða að beita Dani og Pæreyinga sömu
tökum hér og vér verðum nú að sæta á Grænlandi,
mundu- Danir skjótt vilja fá þau vandræði leyst með
samningum, þótt stjórn vor hafi setið sofandi og að-
gerðarlaus og þolað Dönum rangindi gagnvart oss á
Grænlandi áratug eftir áratug öldungis átölulaust.
Æski danska stjórnin samninga, yrði það ísl. stjórn-
arinnar að setja skilyrði fyrir samningunum. En Island
má ekki fallast á nokkra samningatilraun við Dani um
Grænland eða rétt Islendinga á Grænlandi án fullkom-
ins fyrirvara um óskertan yfirráðarétt Islands yfir
Grænlandi þrátt fyrir þá samninga ög þrátt fyrir þann
árangur, sem kynni að verða af samningunum, því án
slíks fyrirvara mundu samningarnir verða skoðaðir
sem sönnun fyrir því, að ísland hafi gefið upp yfir-
ráðarétt sinn yfir Grænlandi og viðurkennt yfirráða-
rétt Danmerkur yfir því.
Haustið 1951 rigndi yfir ísl. landstjórnina heilli
hlemmidrífu af áskorunum • frá félagssamtökum út-
gerðarmanna og sjómanna hvaðanæfa af landinu, þess
efnis, að opna sjávarútveginum hafnir og fullkomna að-
stöðu til atvinnureksturs á Grænlandi. Er hokkuð af
þessum fjölmörgu áskorunum prentað í ,,Ægi“ haustið
1951.
Síðan hafa þessar kröfur sjávarútvegsins verið marg-
endurteknar við landsstjórn vora. En það hefur verið
eins og að hamra i harðan steininn. Og 22. nóv. s.l.
voru það „danskir íslendingar", sem risu upp úr ráð-
herrastólunum á þingi og gáfu sjómönnum loks svörin!
Eins og allir vita, liggur bátaflotinn óvirkur eðá í
taprekstri mestallan liluta ársins,. af því að bátunum
er ókleyft að nota Grænlandsmiðin án fullkominnar
aðstöðu í landi á Grænlandi.
Á þorskveiðum við Grænland mundu botnvörpung-
arnir geta tvöfaldað eða þrefaldað afköst sín, ef þeir
hefðu fullkomna aðstöðu í landi á Grænlandi.
Á karfavciðum við Grænland fyltu botnvörpung-
arnir sig á tveim dögum, en vegna siglingar fram og
aftur hafa slíkar veiðiferðir til Vestur-Grænlands tekið
10—16 daga. Ef botnvörpungarnir hefðu fullkomna
aðstöðu í landi á Grænlandi, myndu þeir geta 4—6
faldað afköst síu við þessar veiðar.