Aðventfréttir - 01.04.1999, Blaðsíða 4

Drottins veitir. íklædd fullum her-
klæðum ljóssins og réttlætisins gengur
hún til síðustu orrustu sinnar. Gjallið,
hið verðlausa efni, mun verði eldinum
að bráð, og fyrir heiminum sannast helg-
andi og fágandi áhrif sannleikans á
lyndiseinkunnina...
Guðlegar tilraunir
Drottinn Jesús leiðbeinir mann-
legum hjörtum með því að opinbera
auðlegð miskunnar sinnar og náðar.
Hann kemur umbreytingum til
leiðar sem eru svo undursamlegar að
Satan, sem sigri hrósandi hefur
sameinað allt sitt bandalag illra afla
gegn Guði og lögmáli hans, horfist í
augu við þær sem óvinnandi virkis-
borg sem brögð hans og blekkingar
munu aldrei sigrast á. Honum er
þetta óskiljanlegur leyndardómur.
Englar Guðs, kerúbar og serafar, þau
máttarvöld sem falið hefur verið
samstarf við mannlegar verur, horfa
á það í undrun og aðdáun að fallnir
menn, fyrrum reiðinnar börn, eru,
vegna leiðsagnar Krists, sem synir
og dætur Guðs, að þroska með sér
lyndiseinkunn samkvæmt himn-
eskri fyrirmynd þannig að þeir megi
verða mikilvægir þátttakendur í
starfsemi og fögnuði himinsins.
Kristur hefur komið kirkju sinni í þá
aðstöðu að hann megi uppskera
ríkulega í formi dýrðar frá hinni
endurleystu eign sinni. Kirkjan, sem
meðtekið hefur réttlæti Krists, er
fjárvörslumaður hans og í henni á
auðlegð miskunnar hans, kærleika
hans og náðar að birtast í fullri og
endanlegri dýrð. Yfirlýsing hans í
æðstaprests bæn sinni, að kærleikur
föðurins er hinn sami í okkar garð
sem í garð hans sjálfs, hins eingetna
sonar, og að við munum verða með
honum þar sem hann er, um eilífð eitt
með Kristi og föðurnum, er herskara
himinsins mikið undrunarefni og hið
mikla fagnaðarefni þeirra. Hin undur-
samlega gjöf Guðs til safnaðarins,
Heilagur andi hans, á að vera
söfnuðinum sem umlykjandi eldlegur
varnarmúr sem öfl heljar munu ekki
sigrast á. Kristur metur fólk sitt,
flekklaust og fullkomið í hreinleika, sem
laun þjáningar sinnar, auðmýkingar og
kærleika og telur það til aukningar
dýrðar sinnar — Kristur, hinn mikli
miðpunktur sem öll dýrð stafar frá.
„Sælir eru þeir, sem boðnir eru í
brúðkaupsveislu lambsins.“
Kirkjan, eign Guðs
Kirkjan er eign Guðs, og Guð minnist
hennar stöðuglega þar sem hún dvelur í
heiminum og má þola freistingar Satans.
Kristur hefur ekki gleymt dögum
niðurlægingar sinnar. Þó hann hafi
yfirgefið svið niðurlægingarinnar hefur
hann ekki lagt frá sér neitt af mannlegu
eðli sínu. Hann býr yfir hinni sömu
blíðu, samúðarfullu ást, og kemst stöðu-
glega við vegna eymdar og ógæfu
mannkynsins. Hann minnist þess ávallt
að hann var harmkvælamaður og kunn-
Yfirfljótanlega
ríkuleg gjöf Guðs
til safnaðarins,
Heilagur andi
hans, á að vera
söfnuðinum sem
umlykjandi eldlegur
varnarmúr sem öfl
heljar munu ekki
sigrast á.
ugur þjáningum. Hann gleymir ekki fulb
trúalýð sínum sem berst fyrir því að
upphefja fótumtroðið lögmál hans.
Hann veit að sá heimur sem hataði
hann hatar þá. Þó að Jesús hafi farið til
himna þá fyrirfinnst enn lifandi festi
sem tengir þá sem trúa á hann, kærleiks-
hjarta hans. Hinir lítilmótlegustu og
veikburða tengjast hjarta hans sam-
úðarböndum á sérstakan hátt. Hann
gleymir aldrei að hann er fulltrúi okkar
og hefur tekið á sig okkar eðli.
Jesús sér hina sönnu kirkju sína á
jörðunni, en æðsta hugsjón hennar er að
samstarfa með honum við frelsunará-
formið. Hann heyrir bænir þeirra sem
fluttar eru í iðrun og krafti og almættið
stenst ekki beiðni þeirra um frelsun
meðlima líkama Krists sem hafa mátt
þola raunir og freistingar. „Er vér höfum
mikinn æðsta prest, sem farið hefur í
gegnum himnana, Jesús Guðs son, skuh
um vér halda fast við játninguna. Ekki
höfum við þann æðstaprest, er eigi geti
séð aumur á veikleika vorum, heldur
þann, sem freistað var á allan hátt eins
og vor, en án syndar. Göngum því með
djörfung að hásæti náðarinnar, til þess
að vér öðlumst miskunn og hljótum náð
til hjálpar á hagkvæmum tíma.“ Jesús
lifir ávallt til að biðja fyrir okkur.
Hvílíkar blessanir það eru sem hinn
trúaði getur hlotið vegna frelsara
okkar! Kirkjan sem brátt mun hefja
mestu orrustu sem hún hefur tekið
þátt í, mun verða aðnjótandi mestr-
ar umhyggju Guðs. Samband allra
illra afla mun gæðast mætti frá
heimi myrkraaflanna og Satan mun
varpa öllum hugsanlegum ásök-
unum gegn hinum útvöldu, sem
honum er þó ómögulegt að blekkja
og afvegaleiða með illum tilbúningi
sínum og rangfærslum. En upp
hafinn og gjörður að „foringja og
frelsara til að veita Israel afturhvarf
og fyrirgefningu synda sinna,“ mun
Kristur, fulltrúi okkar og höfuð, þá
ljúka aftur hjarta sínu og draga að
sér hönd sína og bregðast loforði
sínu? Nei, aldrei, aldrei.
Samkennd með kirkju
sinni
Guð á sér kirkju, útvalið fólk; og
gætu allir séð, eins og ég hef séð,
hve náið Guð leggur sig að jöfnu
við fólk sitt þá myndi enginn slíkur
boðskapur heyrast sem fordæmir
kirkjuna sem Babýlon. Guð á sér
fólk sem samstarfar með honum, og
það hefur gengið beint áfram og
haft dýrð Drottins sér fyrir
hugskotssjónum. Hlýðið á bæn fúll-
trúa okkar á himni: „Faðir, ég vil að
þeir sem þú gafst mér, séu hjá mér,
þar sem ég er, svo að þeir sjái dýrð
mína.“ O, hve hinn guðlegi leiðtogi
þráði að hafa kirkju sína hjá sér! Þeirra
var samfélag við hann í þjáningum hans
og niðurlægingu og það veitir honum
mesta gleði að hafa þá hjá sér til þess að
taka þátt í dýrð hans. Kristur þráir upp-
fyllingu þeirra forréttinda að mega hafa
kirkju sína hjá sér. „Faðir, ég vil að þeir
sem þú gafst mér, séu hjá mér, þar sem
ég er.“ Að þeir dvelji með honum er
samkvæmt fyrirheiti sáttmálans og
samkomulagi við föðurinn. Hann ber
virðingarfyllst fram við náðarhásætið
áunna fullkomnaða frelsun fyrir fólk sitt.
Bogi fyrirheitsins umlykur staðgengil
okkar og tryggingu þar sem hann úthell-
ir beiðni sinni um kærleika, „Faðir, ég
vil að þeir sem þú gafst mér, séu hjá mér,
þar sem ég er, svo að þeir sjái dýrð
mína.“ Við munum líta konunginn í
fegurð sinni og kirkjan mun verða gjörð
dýrleg...
Hin stríðandi kirkja er enn ekki hin
sigri hrósandi kirkja; en Guð elskar
4
AðventFréttir