Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 38

fór um öll húsin í kring, ör-
yggið, virðuleikinn og vonimar
grófust í rústunum. Og mað-
urinn og konan og ef til vill
bömin ráfa nú hungmð á veg-
um úti, og betla vatn til drykkj-
ar. Hvem gat órað fyrir slíku
fyrir einum mánuði!
í rökkurbyrjun reika þrír
hermenn með okkur um rústir
borgarinnar. Rétt innan við borg
arhliðin er tötralegur kvenmað-
ur að róta í hrúgu af múrstein-
um. Hermennimir kalla til
hennar að hætta því. Það er
komið fram yfir kvöldhring-
ingu. Hún heldur áfram að róta.
Einn hermannanna mundar
byssuna, klöngrast yfir grjót-
hrúguna og ætlar að reka hana
burt. Við heyrum hana æpa:
„Coucher?" Hún býður honum
að sofa hjá sér. En hamingjunni
sé lof, ekki er hér allt hrunið
til grunna. Hermaðurinn hlær
og vísar henni með lempni á-
leiðis heim til sín. Hún hefst
við í kjallara einum þar í
grenndinni, eins og rotta. Við
höldum göngunni áfram og sjá-
um hana bráðlega aftur í rúst-
um, sem einu sinni vom trjá-
göng. Hún æpir á ný: „Couch-
er?“ og tekur svo til fótanna.
Við höldum enn áfram og nem-
um staðar við leifar kirkjunn-
ar. Það er erfitt að skilja, að
undir þessum brenndu múr-
steinum og braki, skuli liggja
grafin lík, fimm hundruð
kvenna og bama.
Við snúum heim í banka-
stjórahúsið, þegar myrkrið fell-
ur á. Úti duna götumar und-
ir hjólum hervagnanna alla lið-
langa nóttina. Einu sinni vakn-
aði ég við skothríð úr loft-
varnabyssum utan við borg-
ina.
Fór á fætur í dögun, leið
sæmilega, og hélt af stað til
Parísar.
París, 17. júni 1940.
Ekki var það ánægjulegt.
Þegar við ókum inn í París,
um gamalkunn strætin, fékk
ég hjartverk, og óskaði að ég
hefði ekki farið. Þýzku ferða-
félagamir voru hinir kátustu,
er þeir sáu borgina.
Við komum um hádegisbilið
og það var yndislegt veður,
eins og alltaf er í París í júní-
mánuði, og ef nú hefðu verið
friðartímar, myndu borgarbú-
ar hafa notað blíðviðrið til þess
að horfa á kappakstur við Long
Champ, eða leika tennis í Ro-
land Garros, eða ráfa í skugg-
um trjánna á meginstrætunum,
eða sitja á blæsvölum útjveit-
ingastaðanna.
Fyrsta hrellingin, sem mætti
mér voru mannauð strætin,
búðimar lokaðar og hlerar fyrir
36
HEIMILISRITIÐ