Heimilisritið - 01.09.1952, Blaðsíða 5

Barn er oss fcett
Höfundur: NORMAN GRYTDAL
Þýðandi: ÓLAFUR EINARSSON
EIGINLEGA hafði ,hann aetl-
að að ganga sér sunnudagsgöngu
um hafnarbakkana, en andspæn-
is stöðvarhúsi Vesturbrautarinnar
fannst honum eins og bregða fyr-
ir svipleiftri af gamalkunnu and-
liti — andliti frá því í ,,gamla
daga“ — frá því fyrir tíu til tólf
árum síðan, er hann var einn af
þeim hinum mörgu, sem gerðu sér
tíðförult með innanhéraðslestinni
heim og að heiman. Þessi náungi
var raunar enginn sérlegur kunn-
ingi, en þetta nægði þó til þess,
að hann sveik hafnarbakkana í
tryggðum og tókst í stað á hend-
ur harla tilefnislausa ferð eftir
hinni gömlu leið.
Hann sté af lestinni við hina
vanabundnu stöð. Meðal starfs-
fólks og farþega blöstu við ókunn
andlit; einnig fáein gamalkunn.
Raunar ekki svo kunnugleg, að
skiptst væri á kveðjum eða kink-
að kolli. Þó stöldruðu augun við
andartaki lengur — við eitthvað
fjarlægt og fært í móðu. Sá, er við
farmiðanum tók, greip til húfu-
skyggnisins af áskilinni kurteisi,
eða gömlum vana — hefði að lík-
indum skrafað h'tið eitt ef ekki
hefðu verið svona margir í röð-
inni.
Eins og útlendingur, með á-
væningi af fagnandi forvitni og
brosmildri góðvild ferðamanns-
ins, gekk hann eftir hinum mal-
bikaða vegi. Fram hjá mjólkur-
búinu, kaupmanninum. . . .
Kaupmanninum ? O, jú, henni
var nú lokið og hún var greidd
sú sex eða sjö króna skuldin.
Lokið og greidd. Gæðakarl í
sannleika sagt. Enda þótt hann
neitaði honum um brauðið í það
sinnið, fyrir — jú, síðan voru nú
tólf ár liðin. Þau áttu ekki bita
fyrir sig að leggja, og kaupmað-
Saga þessi kom í norska tímaritinu ,,Magasinet“, nr. 47, 1951. Höfundur
hennar var hér á ferð í sumar og seldi Heimilisritinu birtingarréttinn.
SEPTEMBER, 1952
3