Heimilisritið - 01.09.1952, Blaðsíða 6

urinn hafði neitað honum um
brauðið. Það er að segja — hann
hafði raunar byrjað að vefja utan
um það, en eiginkonan þurfti
skyndilega að tala við hann inni
á vörulager. Eiginkonan átti
verzlunina eins og hún lagði sig
og var aerið handföst á karli sín-
um og kapítalinu. Það lá við að
hann vorkenndi karlanganum, er
hann lagði brauðið aftur á sinn
stað í hilluna.
MARÍA SÖRENSEN IjósmóS-
ir, gat ennþá að lesa á veður-
börðu skiltinu, lítið eitt lengra
fram á götunni. Hún myndi þá
enn á lífi. Hlaut að vera háöldr-
uð og afdönkuð. Voru það ekki
eitthvað um það bil sex eða sjö
hundruð heimsborgarar, sem hún
hafði hjálpað inn í þennan lífs-
ins táradal ? Nei. Þeir hlutu að
vera fleiri. Það var á tuttugu og
fimm ára starfsafmaelinu, fyrir
tíu árum, sem hann hafði lesið
um þessi sex til sjö hundruð. Svei
mér arðvænn starfi það — ekki
hvað sízt hér áður meir. Eigið
hús, loðkápa, fast kaup og tutt-
ugu og fimm krónur fyrir stykkið.
Oft meira, en valt reyndar á nán-
asta upphafi nýborningsins; en
lágmarkið var tuttugu og fimm
krónur. Svo var að minnsta kosti
í það sinnið, fyrir þrettán árum.
Tuttugu og fimm krónur! í
þrettán ár hafði hann borið þenn-
an sára sviða undan þessari
gömlu skuld, sem aldrei hafði
verið greidd. Að sjálfsögðu ekki
þrotlaust, eða dag hvern. Á með-
an skammt var liðið frá, hafði
hann þrásinnis legið andvaka og
brotið um það heilann, á hvern
hátt hann mætti ljúka þessari
skuld. En við hverja laugardags-
greiðslu reyndist fjölmargt annað
svo lífsnauðsynlegt, að ekki varð
hjá því vikið. Enda hrökk af-
gangurinn aldrei fyrir meiru en
því blánauðsynlegasta, þegar frá
voru dregnar afborganir af skött-
um, húsgögnum og — af dvalar-
kostnaði á fæðingardeildinni, eitt
hundrað og tíu krónum, sem hann
hafði néyðzt til að biðja sjálfan
yfirlæknirinn um að fá að skipta
á tvo mánuði. Og svo — fyrstu
árin rétt til hnífs og skeiðar. Þá
höfðu þau flutt búferlum, hagur
þeirra vænkað og allt þetta orð-
ið fjarlægara. í þau skiptin, sem
hann hafði haft fjármuni aflögu
og hefði getað greitt skuldina,
mundi hann ekki eftir henni. Sár-
ar minningar létu þá helst að sér
kveða, er eitthvað á móti blés. —
Hann hafði aldrei verið krafinn
um skuldina. Ekki af ljósmóður-
inni. Raunar þó af yfirhjúkrunar-
konunni, daginn sem hann kom
að sækja Lajlu og snáðann. Hann
átti rétt fyrir bifreið til næstu
brautarstöðvar. Hjúkrunarkonan
4
HEIMILISRITIÐ