Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 15

Oft rekst ég á fólk, sem eyÖir
kröftum sínum í óþarfa árekstra,
einkum við sjálft sig. Það er upp-
fullt af ertni, óvild, afbrýði og
öfund. Sæll er sá, er gengur lífs-
götuna án þessara óþörfu byrða
— er e\hi bráðlyndur, tiltekta-
samur, óþolinmóður og uppstökk-
ur. Það er undravert, hve heil-
næm áhrif slíkt hefur á taugakerf-
ið, hve mikil orka losnar á þenn-
an hátt til nytsamra starfa.
Ég dáist að dóttur minni fyrir
það, að hún stekkur aldrei upp
á nef sér við litlu drengina sína
tvo, sem ekki geta verið kyrrir
eitt andartak. Hún segir: ,,Mér
þykir skemmtilegra, að þeir skuli
vera fjörugir og alltaf á þeytingi
út og inn, heldur en ef þeir væru
ef til vill veiklaðir og leiðinlegir."
Einu sinni varð henni það á að
setja frá sér málningardós þann-
ig, að minnsti drengurinn náði til
hennar og hvolfdi öllu úr henni
á gólfið. Það eina, sem ég heyrði
hana þá segja, var, að hún hefði
sjálf átt að hafa vit á því að setja
ekki dósina þar sem barnið næði
í hana. Vegna þess, að hún tek-
ur hlutina alltaf rólega, ganga
húsverkin eins og leikur; og hún
hefur orku afgangs til að leika
tennis, synda og taka að sér fé-
lagsleg störf.
Nei, ef við viljum hafa rólegar
taugar, verður að bannfæra
gremju, afbrýðisemi og öfund.
A öllum vinnustöðum rekst mað-
ur á öfundsjúkt fólk, sem eyðir
meiri tíma í að finna leiðir til að
halda duglegri vinnufélögum
niðri, heldur en í það að tileinka
sér þekkingu og störf, sem gerir
það sjálft fremra. Hvílík orka,
sem þetta fólk sóar, og hvílíkt
tjón taugum þess! Ég hef séð
fólk eyðileggja heilsu sína alger-
lega með slíkri öfund.
Það er einhver mesta bölvun
lífsins nú á dögum og ein helzta
orsökun taugaveiklunar, að við
vinnum svo ,,spennt“. Vinur
minn byggði sér einu sinni kofa
uppi í fjalli. Gamall fjallbúi kom
þangað og fylgdist með starfi
hans. Dag nokkurn, þegar vinur
minn var að saga af öllum kröft-
um, tók fjallbúinn eftir því, að
maðurinn sagaði alveg eins og
allir aðrir bæjarmenn, hann tók
á af öllu afli, til þess að komast
í gegnum tréð. ,,Þegar ég saga,
þá bara.saga ég,“ sagði sá gamli.
Við öll, sem höfum þandar
taugar, gætum sjálf læknað okk-
ur að mestu, ef við lærðum að
,,bara saga“. Við verðum að
læra að fást við eitt í einu og
vinna róleg að því.
Ég hef oft sagt við ritara minn,
að ef hún gæti séð í einni hrúgu
öll bréfin, sem hún þyrfti að
skrifa næstu 10 ár, myndi hana
SEPTEMBER, 1952
13