Heimilisritið - 01.09.1952, Síða 16

ef til vill langa til að stökkva út
um gluggann. En þegar hún
skrifar eitt í einu, verður starfið
þolandi.
Þegar skopleikarinn Will Rog-
ers var spurður, hvað hann myndi
gera, ef hann ætti aðeins eftir að
lifa fimm daga, sagði hann, að
hann myndi lifa einn tiag í einu.
Við myndum öll breyta hyggi-
lega, ef við lærðum að lifa hvern
dag út af fyrir sig í eins konar
vatnsþéttu hólfi, án þess að gráta
yfirsjónir fortíðarinnar eða halda
stöðugt líkskoðun yfir þeim, og
án þess að hafa áhyggjur af
morgundeginum. Þá fyrst getur
maður unnið af fullum krafti; þá
fyrst er hægt að ráðast á það
verkefni, sem fyrir liggur, og
vinna það svo fljótt og vel, sem
skynsamlegt þykir. Það er líka
góð regla að hefja óþægilegt starf
án tafar — og ljúka því. Gefizt
ekki upp við það ! Margt tauga-
veiklað fólk bilar að lokum al-
veg, af því að það hættir alltaf
við störf, sem það verður þó að
vinna. Eins er með þá, sem ekki
geta tekið ákvörðun. Taugaveikl-
að fólk ætti umfram allt að læra
að taka skjótar ákvarðanir — og
fylgja þeim eftir.
Aðferð hins mikla kanadiska
læknis, Sir William Osler, sem
hann kallaði ,,að brenna sínum
eigin reyk“, er ágætur orkusparn-
aður. Hann átti við það, að við
skyldum ekki leggjast í þann leiða
vana að láta andstreymi, sorgir og
gremju bitna á öðrum.
Ég er í fjallgöngufélagi í Kali-
forníu. Tvö hundruð meðlimir
þess taka sér árlega ferð á hend-
ur upp í háfjöllin. Mikilvægustu
lög þess, en óskráð þó, eru eitt-
hvað á þessa leið: ,,Þú skalt
aldrei kvarta, þó að rigni nótt og
dag, eða þótt klyfjunum með mat-
arbögglunum seinki, svo að þú
fáir ekki mat, fyrr en klukkan
tíu að kvöldi. ,,Margt kvöld hef
ég séð ferðamennina sitja blauta,
kalda, svanga og án þaks yfir
höfuðið, en þeir hafa ætíð tekið
því með léttu geði og aldrei kvart-
að. Meðal þessa fólks er um-
kvörtun hin mikla ófyrirgefan-
lega synd.
Osler leggur einnig áherslu á
hagnýta þýðingu þess, að við
keppum eftir að ná jafnvægi og
geðstillingu. Við verðum að læra
að láta ekki setja okkur út af lag-
inu, hvorki hinar smáu nálstung-
ur lífsins né hin stærri áföll, held-
ur taka hvort tveggja, eins og það
er. Eða eins og rithöfundur einn
kemst svo vel og viturlega að
orði: ,,Drottinn, gefðu mér ró-
semi til að sætta mig við það, sem
ég get ekki breytt, kjark til að
breyta því, sem ég get, og vizku
til að greina á milli þess.“ *
14
HEIMILISRITIÐ