Heimilisritið - 01.09.1952, Síða 23

ÞEGAR hann vaknaði um
morguninn, leið honum miklu
betur, en hann var í myrku skapi
— önugur og gramur.
Hann heyrði Donnu og Mc-
Dangal hlæja og rabba saman
inni í næsta herbergi, en það
bætti ekki skap hans. Þau
skemmtu sér bersýnilega, og hér
hefði hann getað dáið yfir nótt-
ina, án þess þau hefðu skeytt því
hið minnsta.
Þegar hann þoldi ekki lengur
við að vera einn, kallaði hann á
þau — hann varð sjálfur skelfd-
ur við það ofsalega org, sem hann
gaf frá sér — hann hafði hugsað
sér, að það hljómaði eins og lágt
kall, er vekti vorkunnsemi.
Skömmustulegur bældi hann
andlitið niður í koddann og beið
eins og óþægur drengur refsingar-
innar, sem hann vænti sér.
Dyrnar voru opnaðar, og róleg
rödd sagði:
,,Nú, svo þér eruð loksins
vaknaður! Nú skal ég taka til
morgunmatinn. Á meðan getið
þér rakað yður og farið í heitt
bað.“
Hann starði dolfallinn á hana.
,, Alítið þér virkilega, að ég eigi
að fara á fætur og í bað ?“
,,Þér hafið ekki vitund illt af
því,“ sagði hún stutt. ,,Ef þér
sæjuð framan í sjálfan yður,
mynduð þér viðurkenna, að yður
veitir ekki af. Og ef þér haldið,
að ég ætli að baða yður aftur —
skjátlast yður illilega!“
Hún gekk út og lokaði á eftir
sér, og lét hann einan um að
furða sig á því, að kvenmaður
gæti verið svo harður og hjarta-
laus að sparka dauðsjúkum
manni fram úr rúminu — einung-
is af því órakað andlit hans særði
fegurðarskyn hennar! En hvað
hafði hún annars sagt ?
Baða yður ajtur! Blóðið hljóp
fram í kinnarnar á honum, og
hann togaði sængina upp yfir
höfuð sér. Litlu síðar gægðist
hann framundan henni aftur og
flúði síðan inn í baðherbergið og
læsti vandlega á eftir sér.
„Kvenfólk skortir algerlega
sómatilfinningu,“ sagði hann fok-
illur við sjálfan sig. Hugsa sér,
að nota sér veikleika og umkomu-
leysi helsjúks manns til að baða
hann !
Þegar hann kom aftur inn í
svefnherbergið, var hún að láta
bakka á litla borðið hjá rúminu
hans. Hún slétti lökin og hristi
koddana, og hann skreiddist aft-
ur upp í rúmið, en forðaðist með
öllu að mæta augnatilliti henn-
ar.
Hún lét bakkann ofan á sæng-
ina hjá honum og stóð við rúm-
stokkinn.
,,Nú lítið þér næstum mann-
SEPTEMBER, 1952
21