Heimilisritið - 01.09.1952, Síða 41

Hann reyndi í fyrstu að telja
sjálfum sér trú um, að sigurverk-
ið hefði ekki verið dregið upp, og
að hann gæti beðið þarna óskadd-
aður, unz fólk kæmi upp í kastal-
ann um morguninn. Hann hlust-
aði, en eyru hans gátu ekki greint
tifið í sigurverkinu, og þá hló
honum hugur í brjósti. En gleðin
hvarf skjótt og breyttist í skelf-
ingu, þegar hann heyrði allt í
einu tannhjól smella í hinni djúpu
þögn. Nú vissi hann, að hurðin
nálgaðist hann ofurhægt. Hann
hlustaði og taldi mínúturnar í of-
væni. Myndu menn koma nógu
snemma til að frelsa hann ?
Myndi Martin rakna við og leysa
hann ?
Þarna stóð hann bundinn á
höndum og fótum, og oddarnir
nálguðust hann meir og meir með
hverri mínútu. Ef enginn heyrði
til hans, eða Martin raknaði ekki
við, myndi koma að því innan
skamms, að oddarnir stingjust
gegnum höfuð hans og hjarta.
Þannig hugsaði Paul, á meðan
hann horfði skelfdum augum á
dyrnar og hlustaði með hverja
taug spennta. Einhver kynni að
heyra til hans. Hann hrópaði
hvað eftir annað af öllum mætti.
En hvelfingin gleypti hróp
hans. Hans eigin hugsanir spott-
uðust að honum. Hvers vegna
skyldi nokkur koma hingað á
þessum tíma ?
,,Heima eru allir háttaðir,“
hugsaði hann, ,,enginn hefur á-
hyggjur af Martin, því hann er
hér oft fram á nætur. Dyravörð-
urinn veit ekki annað en allt sé
eins og vera ber, svo hann ómak-
ar sig ekki hingað. Nei, en Mart-
in getur bjargað mér, eða fólkið
verður þess vart heima með
morgninum, að við erum ókomn-
ir. Þá verður sent hingað til að
leita okkar, og þá verður aðeins
hlegið að ótta mínum, þegar frá
líður, en sá eini, sem tekur þetta
nærri sér, verður Martin, vesa-
lingurinn.“
Það er ekki nema að vonum,
að ungi maðurinn leitaði sér
huggunar í slíkum hugsunum.
Hann vildi ekki trúa því, að hann
ætti að láta þarna lífið, en þeg-
ar hann heyrði aftur smella í
tannhjólunum og sá, að stál-
broddarnir voru komnir þumlungi
nær honum, hvarf honum öll von,
og með örvilnuðu skelfingarópi
leið hann í ómegin og raknaði
ekki við í marga klukkutíma.
Þegar hann vaknaði á ný, lagði
dagsbirtu upp um rifu í gólfinu
við fætur hans. Hann leit niður
í gegnum gisinn fallhlerann og
sá glitra í fljótið niðri í gljúfrinu.
Þar höfðu lík þeirra manna, sem
liðið höfðu sama dauða, og hann
átti í vændum, legið og rotnað á
SEPTEMBER, 1952
39