Heimilisritið - 01.09.1952, Blaðsíða 42

umliÖnum öldum. Það fór hroll-
ur um Paul við tilhugsunina.
Hurðin var nú næstum lokuð og
oddarnir komnir fast að honum.
Hann þurfti ekki annað en beygja
höfuðið til að finna kalt stálið
á enni sér. Og þeir nálguðust,
svo hægt, að augað gat ekki
greint hreyfingu þeirra.
Það er hægt að mæta dauð-
anum með mörgu móti. Sumir
leggja sig í auðmýkt og segja:
þetta eru örlögin, þau verða ekki
umflúin. Aðrir stritast í örvilnan
gegn því, sem að lokum verður
þó allra hlutskipti. Paul Uhland
sagði á eftir, að hugarástand sitt
hefði ýmist verið í samræmi við
hið fyrra eða síðara af þessum
tvennum viðhorfum. Það var bið-
in, sem tók mest á hann, og að
lokum greip hann einskonar æði,
svo hann rykkti á og brauzt um
í böndunum, svo hann að lokum
losaði þau frá fúnum tréborðun-
um, sem hann var bundinn við.
Því næst gat hann losað hendur
sínar og varð ósegjanlega feginn,
rétt eins og hann væri þegar
frjáls. En þegar hann hafði af
öllum mætti reynt að ýta hurð-
inni opinni, gerði hann sér ljóst,
að hann var litlu betur kominn en
áður. Hvernig sem hann stóð, sat
eða sneri sér, myndu gaddarnir
ná að reka hann í gegn og negla
hann við bakvegginn. Sá neðsti
var rétt með gólfinu, og sá efsti
myndi vart fyrir ofan höfuð hans.
Paul hætti brátt öllum tilraunum.
nú var ekkert hægt að gera, sagði
hann við sjálfan sig.
Það var kominn dagur, og þó
kom enginn inn í fangelsið.
Hvaða hjálpar var þá að vænta ?
Hann sat og lokaði bæði aug-
um og eyrum, vildi hvorki sjá né
heyra. Þannig leið stundarfjórð-
ungur, hann hálf mókti og leið
hinar skelfilegustu sálarkvalir,
en svo tókst honum, með því að
beita öllum sínu viljaþreki, að ná
valdi á hugsunum sínum og bíða
dauðans rólegur. ,,Ur því hann
átti hvort sem var að deyja, því
þá að hugsa svona mikið um
það,“ ságði hann við sjálfan sig.
Hann beygði sig niður og beið
þess, er verða vildi.
En einmitt, þegar hann hafði
sætt sig við hið óumflýjanlega,
barst honum á ný vonarneisti.
Hann lá á hnjánum með lokuð
augu, þegar fyrsti gaddurinn snart
hann. Hann fann kaldan oddinn
á enni sér, og í óstjórnlegri skelf-
ingu barði hann krepptum hnef-
anum í gólfið við fætur sér, —
og — það lét undan höggum
hans. Borðin voru fúin og hrundu
niður í gljúfrið. Páll gat nú horft
niður í bjartan dalinn, hann sá
þorpskirkjuna og hamarinn, sem
kastalinn stóð á. Honum fannst
40
HEIMILISRITIÐ