Heimilisritið - 01.09.1952, Síða 43

sem styrk hönd væri rétt til hans
og rödd segði: ,,Rís upp og lif !“
En þó hefðu ekki margir þorað
að taka í höndina og vogað sér
það, sem Paul Uhland gerði til
að bjarga sér. Til þess að skilja
það til fulls, skulum við líta bet-
ur á Rothberg-kastalann.
Svartholið, þar sem hin ill-
ræmda járn-jómfrú stendur, er
beint niður undan kastalavirkinu,
og jómfrúin sjálf stendur í útskoti,
sem skagar út yfir gljúfrið. Þann-
ig komu böðlarnir henni fyrir til
þess að geta látið lík hinna dauðu
falla niður í fljótið. Þegar gólfið
lét undan höggum Pauls, hefði
hann því hrapað niður í fljótið,
ef hann hefði ekki náð taki á
sverum bjálka, sem nýlega hafði
verið settur þar til að styðja við
múrhleðsluna. Þessi bjálki, sem
var skorðaður við klöppina að
neðan og studdi undir útbygg-
inguna með efri endanum, bjarg-
aði Paul, þegar hann féll niður
um hleraopið, og síðan vóg hann
sig upp, unz hann gat setzt upp
við múrinn. Þó aðstaða hans væri
þá afleit, sagði hann síðar, að
aðalhættan hafi verið fólgin í hin-
um snöggu umskiptum frá myrkri
til birtunnar, frá ólofti fangaklef-
ans til hressandi morgunloftsins.
Þó suma hefði ef til vill svimað
þarna yfir gljúfrinu, horfði Paul
Uhland niður í það með mikilli
gleði. Hann var frjáls og hnífarn-
ir fyrir ofan náðu ekki framar til
hans. Nú mátti þunga hurðin lok-
ast til fulls. Hann hló og grét af
gleði.
Paul Uhland varð að sitja
þarna um það bil klukkutíma,
sólin var nýkomin upp, þegar
hann slapp út úr jómfrúnni, og
þó fólk færi snemma á fætur í
Rothberg, áttu engir erindi í ná-
grenni gljúfursins á þessum tíma
dags. Paul sá bændur með vagna
á veginum í dalnum, og smalarn-
ir voru að reka fé sitt upp í hlíð-
arnar; en þegar hann hrópaði af
öllum mætti, og þeir litu upp og
sáu mann á klöppinni undir kast-
alanum, héldu þeir, að það væri
iðnaðarmaður að vinna að við-
gerð þarna uppi.
Eftir því sem tíminn leið og
fyrsta gleðin yfir frelsinu tók að
dvína, fór Paul að óttast, að
þessi nýja aðstaða hans væri litlu
betri þeirri fyrri. Hann mátti
ekki hreyfa sig né sleppa .tökum
eitt andartak, því þá átti hann á
hættu að hrapa. Rödd hans var
orðin rám af hrópum, og hann
gerði sér litla von um að geta vak-
ið á sér eftirtekt.
Ur þessari hræðilegu hættu
bjargaðist hann fyrir skarpa sjón
stúlku nokkurrar. Musant, dóttir
Alberts vínyrkjumanns, var éin
af þeim fyrstu, sem frétti heima
SEPTEMBER, 1952
41