Heimilisritið - 01.09.1952, Blaðsíða 52

af staS íþróttakeppni, unnu þær
og afhentu verðlaun. Þær drottn-
uðu yfir öllu skipinu.
A kvöldin skyldi maður ætla,
að þær væru dauðuppgefnar. En
ónei ! Þá fyrst voru þaer í essinu
sínu. Þær stóðu fyrir dansleikj-
um, hljómleikjum og grímuveizl-
um. — Ef þær kölluÖu þetta hvíld
hvernig voru þær þá heima fyr-
ir ! Þær gerðu hann dauÖleiÖan.
Skiptu um föt fimm sinnum á
dag. Og svo hárið á þeim —
hringaÖir lokkar upp af höfðinu !
þarna var ekki eitt hár, sem var
nógu langt og þjált til að liðast
um lítið höfuð yfir grannan,
hvítan háls. Litla, ljóshærða telp-
an hjá McCacy var indæl, og
einnig það hvernig hún sneri hár-
ið um fingur sér, þegar hún hugs-
aÖi. Alveg eins og majnma hans
hafði gert. Annað gerði hún líka
alveg eins og móðir hans. Hann
mundi hvernig móðir hans hafði
lagt í vana sinn að sparka af sér
skónum, jafnskjótt og hún settist.
Og hann mundi, hvernig faðir
hans hafði kropið niður til að
leita að þeim, og hversu oft hann
hafði lotiÖ niður og kysst hina
fallegu rist, áður en hann lét á
hana skóna. Hún roðnaði þá ætíð
svolítið og lagði hendurnar ástúð-
lega á fallegt höfuð hans. — —
Faðir Peters hafði ekki kært sig
um að lifa, eftir að hún var dáin,
og hann sagði oft angurvær: ,,St.
Pétur fær nóg að gera nú við að
leita að litlu gullskónum hennar."
Nú snýtti Peter sér ákaft og
kenndi mjög í brjósti um sjálfan
sig.
Jú, hann ætlaÖi í land í Nassan
og fara með hinu skipinu heim.
Dagana, sem hann átti eftir af
leyfinu gæti hann notað til að
hjálpa til við íbúðina. 0, hann
hefði átt að vera kyrr heima ! Það
var alls ekki hyggilegt að fara
burt og láta Fellows um allt sam-
an. Þarna varð hann af með
mikla peninga, og svo varð máske
allt skakkt! 1 skelfingu sinni
sendi hann Dave skeyti: ,,Heim
fimmtudag ! Stöðvaðu Fellows.“
KRINGLULEITT andlit Dav-
es brosti móti Peter, sem var
þreyttur og syfjaður eftir storma-
sama nótt. Þeir tróðu farangrin-
um inn í bíl og óku til hótelsins.
Það fyrsta, sem Peter spurði um,
var, hvort Dave hefði komið boð-
um til Fellows. Daves hristi höf-
uÖiö.
,,Of seint,“ sagði hann.
,,Áttu við, að þeir séu þegar
búnir að öllu — á þessum fáu
dögum?“ sagði Peter skelfdur.
,,Halló,“ kallaði hann til bílstjór-
ans, ,,lofið mér að fara út hérna
á horninu ! Lg verð að vitá það
versta, áður en ég hátta. Dave,
50
HEIMILISRITIÐ