Fréttatíminn - 15.02.2013, Blaðsíða 34

Birgitta Jónsdóttir hefur lifað við-
burðaríku lífi. „Vinkona mín segir að
eitt ár í mínu lífi sé eins og sjö hjá
öðrum,“ segir hún kímin. Birgitta
verður seint talin hefðbundin
þingkona. Hún lifði lífi pönkarans á
Hlemmi, tók þátt í að móta internetið,
fyrst íslenskra kvenna, er eitt andlita
Wikileaks, skáld og forsprakki
píratahreyfingar hér á landi, allt þvert
á spár samfélagsins sem sagði hana
ekki eiga eftir að verða að neinu. Hún
er í einlægu viðtali við Fréttatímann
um myrkrið í sálinni, áföllin og sigrana.
Föðurmissirinn varð
að lífgjöf minni
B irgitta tekur á móti blaðakonu í þing-húsinu. Hún afsakar sig fyrir að vera of sein en hún hafði verið á þingfundi
sem hafði dregist vegna FBI málsins svokall-
aða. „Það er mjög erfitt að skipuleggja tíma
sinn af mikilli nákvæmi í þessu starfi. Þetta
er allt svolítið „kaotískt“ eins og þú sérð.“
Birgitta Jónsdóttir er fædd í Reykjavík.
Hún flutti til Hveragerðis úr Þingholtunum
um þriggja ára aldurinn og þaðan til Þorláks-
hafnar, með móður sinni, tónlistarkonunni
Berþóru Árnadóttur. „Ég vildi alltaf vera
með henni. Mamma var mikill búddisti og
allir voru jafnir fyrir henni. Það erfði ég frá
henni ásamt svo mörgu öðru. Hún gaf mér
svo margar dýrmætar gjafir. Hún var alltaf
baráttukona fyrir því sem skipti máli og ég
vil líta á að ég hafi því fengið það beint í æð.“
Í Þorlákshöfn fann Birgitta sig illa, þrátt
fyrir mikið listalíf sem móðir hennar stóð
fyrir. Hún var því á stöðugu flakki gegnum
unglingsárin og skólagangan slitrótt og
andleg líðan eftir því.
Föðurmissir og einangrun
í Danmörku
„Ég fór í Skógaskóla í fyrsta bekk í gaggó
en líkaði ekki svo ég flutti til ömmu og
afa í Hveragerði. Þau reyndu að setja mér
einhverjar reglur sem snérist algjörlega í
höndunum á þeim. Ég hafði verið sjálfala
fram að því, þar sem mamma ferðaðist
mikið vegna tónlistarinnar. Ég skrópaði í
skólanum eftir hádegið til þess að húkka
mér far í bæinn og hanga á Hlemmi og
þar kynntist ég loksins krökkum sem
voru pönkarar eins og ég.“
Birgitta fór, eins og svo margir ungir
pönkarar þess tíma, að Núpi í heimavist.
Þar kynntist hún skoðanabróður og
besta vini sínum, Jóni Gnarr. „Við eydd-
um löngum stundum í að lesa okkur til
um anarkisma, stofnuðum Greenpeace
félag, settum upp leiksýningar og svona.
Það er svo fyndið að við tvö vorum
þessir krakkar sem fengum að heyra það
stöðugt frá samfélaginu að ekkert yrði
úr okkur.“ Birgitta útskýrir að meðal
annars vegna þessa hafi verið myrkur
í henni og hún hataði sjálfa sig fyrir að
passa hvergi inn.
Um tvítugsaldurinn urðu kaflaskil
í lífi Birgittu sem urðu til þess að hún
fór í mikla sjálfsskoðun en hún upp-
lifði mikið áfall þegar faðir hennar
hvarf á aðfangadag.
„Pabbi minn hvarf klukkan 18 á að-
fangadagskvöld og hann hefur aldrei
fundist. Þetta var mikið áfall fyrir
fjölskylduna en ég hef reynt að líta á
þetta áfall sem mína lífgjöf. Mér líkaði
ekki þessi jarðvist og ég ætlaði mér
alltaf að deyja ung. Ég fór lengi vel í
gegnum allskonar sjálfsvígspælingar
og skil slíkar hugsanir hjá fólki því
mjög vel,“ segir Birgitta.
Þegar í ljós kom að faðir Birgittu
hafði gengið út í Sogið segist hún hafa
séð hvað slíkt gerir eftirlifendum og
hugsaði sinn gang. „Ég sá hvað þetta
gerir fjölskyldunni. Það varð svo
ótrúleg sorg og þetta atvik varð til
þess að ég hætti við að vilja deyja frá
öllu,“ útskýrir Birgitta sem í staðinn
hellti sér út í mikla sjálfsskoðun. „Ég
vildi finna út hversvegna ég var svona
óhamingjusöm og jafnframt finna lífs-
gleðina.“
Birgitta Jónsdóttir er baráttukona í lífinu sem
inni á þinginu. Líf hennar einkennist af miklum
ólgusjó og hefur alla tíð gert. Ljósnyndir/Hari
Sjálf
ætlaði ég
alltaf að
vera skáld.
34 viðtal Helgin 15.-17. febrúar 2013