Fréttatíminn - 15.02.2013, Blaðsíða 26

S
vo það sé á hreinu þá gekk Vilborg
Arna Gissurardóttir á Suðurpólinn
fyrir mánuði síðan. Ferðin tók 60 daga
og hún gekk 1140 kílómetra. Frostið
fór upp í 40 stig í vindkælingu og var
jafnan í kringum 25 gráður. Hún var á göngu-
skíðum en færðin var slæm og skaflarnir háir.
Hún gisti í tjaldi og eyddi þar jólum og áramót-
um. Á ferð sinni safnaði hún 23 milljónum króna
fyrir Líf, styrktarfélag Kvennadeildar Land-
spítalans.
Vilborg er hlý í viðkynningu og við fyrstu
kynni hljómar hún eins og hún hafi alltaf verið
afrekskona. Hún ber með sér þokka og er yfir-
veguð þegar hún segir sögur úr Scoresbysundi
á Grænlandi þar sem hún hefur farið í siglinga-
ferðir. Hún hefur líka gert sér svo lítið fyrir að
ganga yfir jökulinn og að auki klifið ísilögð fjöll
í Noregi og Ölpunum. En þetta eru fyrstu kynni
en í reynd tók það Vilborgu langan tíma að finna
sjálfa sig. Hún var seinþroska, segir hún sjálf,
en hana skorti lengi vel sjálfsvirðingu og hafði
brotna sjálfsmynd.
Þrír menntaskólar fyrir átján
„Ég sagði alltaf að ég væri margskólagengin en
ekki langskólagengin af því að ég var rekin úr
svo mörgum menntaskólum,“ segir Vilborg með
þeirri hugrökku einlægni sem einkennir hana.
„Ég gekk fyrst í Langholtsskóla og svo Voga-
skóla. Fór í Menntaskólann við Sund, Fjölbraut
í Ármúla og Fjölbrautaskóla Suðurlands. Fyrir
átján ára aldur hafði ég verið rekin úr þrem
menntaskólum.“
Aðspurð um hvað valdi ypptir Vilborg öxlum
og segir hún hafi verið „rosalega týnd og með
brotna sjálfsmynd“ á þessum árum. Foreldrar
hennar voru líka að skilja og henni tókst ekki að
standa sig vel í skóla.
Eitt það besta sem hún gerði á þessum árum
var að þegar hún vaknaði „þrútin og óánægð“
með sig einn morguninn þegar hún var átján ára
ákvað hún að drífa sig til Svíþjóðar sem au-pair.
Það var gæfuspor og hún var au-pair hjá mjög
flottri konu, íslenskum lögfræðingi, sem reyndi
að byggja hana upp og segja henni að hún hefði
raunverulega hæfileika og gæti gert hvað sem
er.
Hvannadalshnjúkur breytti öllu
Það var samt ekki fyrr en eftir tvítugt að Vilborg
náði að snúa lífinu sér í hag. Eða hvernig sem
það er orðað. Og það var bara einn dagur, eitt
augnablik, sem breytti öllu. Hún man það eins
og það hafi gerst í gær.
„Þetta var um það leyti sem allir vinir mínir
voru að útskrifast úr menntaskóla og ég hef
alltaf verið dugleg að vinna og vann á þessum
tíma á Kirkjubæjarklaustri. Svo rak ég augun í
auglýsingu um ferð á Hvannadalshnjúk. Ég og
ein vinkona slógum til. Þetta var ótrúlega erfið
ferð. Við lentum í brjáluðu veðri og ég og vin-
kona mín vorum illa búnar. Það tók okkur tutt-
ugu tíma að klára ferðina og niðurstaðan var að
ég hafði upplifað minn fyrsta persónulega sigur,“
segir Vilborg og ekki skemmdi fyrir að leiðsögu-
mennirnir, strákarnir, urðu strax að þvílíkum
fyrirmyndum að hún vildi vera eins og þeir.
Eftir þessa ferð á Hvannadalshnjúk breyttist
allt. Vilborg fann sína köllun og í framhaldinu
skráði hún sig í björgunarsveit og öðlaðist þá
sjálfsvirðingu og það sjálfstraust sem hún þurfti
til að fara í Tækniskólann og taka svo BA í ferða-
málafræði við Háskólann á Hólum í Hjaltadal og
MBA gráðu við Háskóla Íslands.
Amma og afi á Patró
Vilborg er þakklát fyrir að hafa farið í þessa
göngu á Hvanndalshnjúk. „Það er ekki sjálfsagt
að maður fái að upplifa drauma sína. Fullt af
fólki þarna úti sem missir af sínu tækifæri. Ég er
þakklát fyrir að hafa gripið mitt. Og það er aldrei
of seint.“
Vilborg á yngri bróður, hann Sæmund Kristin,
og hann lætur drauma sína ekki frá sér fara og
er að flytja til Ítalíu. Þau systkinin eru náin og
fara oft á skíði saman. Sæmundur var eitt af
hinum svokölluðu langveiku börnum og Vilborg
var honum góð stór systir. Hún var dugleg að
passa hann og heimsækja ef hann var á spítala.
Enda var Vilborg snemma mjög sjálfstæð og
flutti alveg að heiman átján ára gömul.
„Ég fór í fyrsta sinn ein í flugvél vestur á firði
tveggja ára,“ segir Vilborg en þá var hún að fara
til ömmu sinnar og afa á Patró en hún er þeim
mjög náin og eyddi mörgum sumrum hjá þeim.
Þau kynntu hana líka fyrir Íslandi því þeim
þótti gaman að ferðast og sýna henni staði þótt
þau væru ekki eiginlegt útivistarfólk eins og
dótturdóttir þeirra.
Eins og að vera ástfangin
Þótt Vilborg hafi verið týnd sem unglingur þá
hefur hún ávallt tilheyrt stórum vinahópi sem
hefur stutt hana og hvatt. Hún sefur á sófanum
hjá bestu vinkonu sinni, Láru Guðrúnu Gunnars-
dóttur, enda tiltölulega nýkomin heim af Suður-
pólnum. Hún lagði mikið á sig til að geta farið
í þennan mikla leiðangur og eins og hún segir
sjálf þá er svona ferð eins og að vera ástfangin:
„Maður hugsar ekki um neitt annað og mér á
alltaf eftir að þykja vænt um þetta ástarævintýr.
Þú ferð ekki í gengum svona reynslu án þess að
breytast og ég finn að ég er breytt.“
Það sem veitti Vilborgu mestan styrk á ferð-
inni voru gildi sem hún fann sér og ræktaði á
leiðinni. Gildin eru jákvæðni, áræðni og hug-
rekki. Hún hugleiddi á þeim og notaði þau mikið
Ég var týnd og með
brotna sjálfsmynd
Vilborg Arna Gissurardóttir vann það þrekvirki um miðjan janúar að verða fyrsta ís-
lenska konan til ganga á Suðurpólinn. Ferðin tók sextíu daga og gekk Vilborg 1140
kílómetra með tvo sleða í eftirdragi sem vógu 100 kíló í upphafi ferðar. Sem unglingur
skorti hana sjálfstraust og hafði brotna sjálfsmynd. Hún fann sjálfa sig á Hvannadals-
hnjúki og breytti algerlega um lífstíl.
er hún gekk á Suðurpólinn.
Hún hvetur fólk til að skoða
sjálft hvaða gildi það vilja
standa fyrir.
„Þessi gildi verða að
koma frá hjartanu og þú
verður að vera alveg hrein-
skilin við þig sjálfa. Sætta
þig við veikleika þína og
rækta styrkleikana.“
Safnaði 23 milljónum
Vilborg er einhleyp („ég
hef samt alveg verið í sam-
búð og upplifað ástarsorg)
og er ánægð með þann
ráðahag. Hún er ham-
ingjusöm og það geislar
af henni. Eins og hún sé
fullkomleg sátt við stöðu
sína í lífinu. Sjálf segist hún
ekkert endilega vera að
leita að ástinni og að hún sé
ekki á leið í samband nema
hún verði raunverulega ást-
fangin. Einn af betri vinum
hennar kallar hana Frjálsu
og hún kann þeirri nafn-
gift vel.
Vilborg safnaði sem fyrr
segir 23 milljónum fyrir
Líf, styrktarfélag Kvenna-
deildar Landspítalans. Hún
hefur sem betur fer aldrei
fengið krabbamein sjálf en
vildi láta gott af sér leiða og
kynnti sér starfsemi Lífs
áður en hún hélt á Suður-
pólinn. Ferðin kostaði hana
sjálfa mikið og gaf henni
enn meira. Hún sagði upp
vinnu hjá Katla Geopark til
að geta farið í þessa miklu
göngu og vinnur nú að því
að útvega sér verkefni en
hún hyggst vinna frílans.
Svo ætlar hún að taka að
sér að vera leiðsögumaður
í ferðum í sumar og stefnir
að auki að komast aftur til
Grænlands fljótlega.
Mikael Torfason
mikaeltorfason@frettatiminn.is
Vilborg gekk á Suðurpólinn af mikilli þrautseigju og barðist við vond veður, illa færð og magakveisu meðal annars. Hún var svo sótt á pólinn og
flogið í búðir á Suðurskautslandinu. Þarna er hún komin til búða og bendir stolt á gönguleið sína á korti.
26 viðtal Helgin 15.-17. febrúar 2013