Læknablaðið - 01.09.1928, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ
I3T
ö'ðru lagi sencli eg Dungal höggla meS hönskum, er hann si'ðan ata'ði
út með virulent staphylo- og streptococcum og bac. subtilis. Coccamir
voru dauðir eftir venjulega hreinsun i katli vorum, en nokkur vöxtur
kom af bac. subtilis, — encla gat það ekki skoðast neitt tiltökumál.
S v æ f i n g og d e y f i n g. Á árinu var notuð :
Svæfing með chloroform-æther........
Svæfing nieð chloræthyl ............
Svæðisdeyfing (novocain) ...........
Svæðisdeyf. og svæf (chlorof.-æther)
130 smnum
28 —
40 —
4 —
Framhaldsvinna berklasjúklinga.
Eftir Helga Ingvarsson, aðstoðarlækni á Vífilsstaðahæli.
Eins og flest menningarríki hefir islenska ríkið tekið að sér að sjá
fátækum berklaveikum sjúklingum farborða, meðan þeir dvelja á hæl-
um og sjúkrahúsum, sér til heilsubótar. Er það hinn mesti sómi fyrir
berklavarnarnefndina, að hún skyldi, á sínum tima, hafa haft víðsýni
og þor til að sníða berklavarnarlög okkar eftir fullkomnustu samskon-
ar löggjöf annara þjóða, bæði hvað sóttvarnaráðstafanir og mannúð snert-
ir, enda ]>ótt vitanlegt væri frá byrjun, að framkvæmd slíkra laga myndi
krefja offjár á okkar mælikvarða. Og eg hika ekki við að skoða það
sem vott þess, að þjóðin sé lögum þessum vaxin, að til skamms tima hafa
fáir eða engir talið eftir rifleg fjárútlát þeirra vegna. Nú er þó svo kom-
ið, fyrir sívaxandi kostnað vegna Ijerklavarnarlaganna, að líklegft mun
vera, að endurskoðun á þeim standi fyrir dyrum. Þar sem berklavarnar-
lögin varða okkur lækna mest allra stétta, vona eg að við vinnum sem
einn maður að því, að þau verði ekki rýrð í meginatriðum. Enda ber eg
]jað traust til göfgis og drenglundar þjóðarinnar, að aldrei nái að við-
gangast, að fyrstu sparnaðarráðstafanir, sem gerðar eru til hagsbóta þjóð-
arbúinu, bitni á aðþrengdum og öreiga sjúklingum.
En ])ótt berklavarnalögin séu í aðalatriðum vel úr garði gerð, þá er
]>ó ýmislegt, sem veldur erfiðleikum og kostnaðarauka við framkvæmd
þeirra.
Eitt hið mikilvægasta í því efni er, hvað gera skuli við fátæka, um-
komulausa sjúklinga, sem útskrifast af hælum og sjúkrahúsum, án þess
að haía fengið fullkominn bata. Fyrir þessunr sjúklingum liggur oft ekki
annað en að gerast ]nirfalingar sveita sinna eða taka upp á ný hvers-
konar erfiðisvinnu sem býðst. Er það þá oft helst stopul og lítið eftir-
sótt vinna, því að sjaldan munu slíkir sjúklingar teknir fram yfir aðra,
ef um létta og sæmilega launaða vinnu er að ræða, veldur því ótti vinnu-
salans við smithættu, minkaða vinnuhæfni o. fl. Nú er hinsvegar mikil
hætta á, að linhraustir sjúklingar og nýkomnir af hælum, þoli illa erfiða
og óreglubundna vinnu. Má því gera ráð fyrir, að margir þeirra veikist
á ný fyrir þær sakir, og þarfnist aftur sjúkrahúsvistar. Verst er þó, að