Læknablaðið - 30.12.1943, Síða 28

n8
LÆKNABLAÐIÐ
vinnu sinni, svo' aS nær ómögulegt
er aS útvega hjúkrunarkonur til
hinna aískekktari stafta, og er hér
aö no-kkru leyti um sama fyrirbæri
aS ræ'öa og hjá læknastéttinni. Þó
er sá munur á, aö enginn er sá staö-
ur hér á landi, sem unnt er aö segja
um, aö of margar hjúkrunarkonur
séu starfandi í hlutfalli viö fólks-
fjölda.
Ritstjórn Læknablaösins hefir
sýnt mér þá vinsemd, aö gefa mér
kost á aö gera nokkra grein í blaöi
sínu fyrir vandamálum hjúkrunar-
kvennastéttarinnar, og kann ég
henni beztu þakkir fyrir. Vanda-
mál okkar hjúkrunarkvenna eru
samtvinnuö vandamálum lækna-
stéttarinnar. Hjúkrunarkonurnar
vinna ávallt störf sín eftir fyrir-
sögn og undir stjórn læknanna, og
þaö er óvéfengjanleg staöreynd, aö
vel unniö starf hæfra og mennt-
aöra hjúkrunarkvenna er læknun-
um ómetanleg h jálp i baráttu þeirrn
gegrn sjúkdómum og fyrir bættu
heilbrigöis- og menningarástandi
þjóöarinnar. Því er þaö skylda
læknanna, aö láta sig mál hjúkrun-
arkvennanna varöa, og beita sér
fyrir því, aö sérmenntun þeirra og
till starfsskilyröi að námi loknu,
séu viðunandi, svo aö í stéttina
veljist eingöngu stúlkur meö þá
hæfileika, sem bezt notast aö i
þessu erfiöa og ábyrgöarmikla lífs-
starfi.
Hjúkrunarkvennastéttinni hefir
þótt nokkuö skorta á um skilning
læknanna á ýmsum málum henn-
ar. Þeir vilja aö sjálfsögöu fá góö-
ar hjúkrunarkonur, en fæstir þeirra
hiröa um aö beita aðstööu sinni
til þess að tryggja þeim góöa
menntun og góð lifsskilyrði.. Er
mér því tækifærið kærkomiö, aö
gera i stuttu máli grein fyrir að-
búnaöi hjúkrunarkvennastéttar-
jnnar frá byrjun.
Hjúkrunarkvennastéttin íslenzka
er 25 ára gömul á næsta hausti.
Hún var stotnuð af 8 hjúkrunar-
konum, sem höföu lokiö námi í
Danmörku og í Ameríku. FljóJega
bættust fleiri í hópinn, að loknu
námi erlendis. Fyrstu árin var aö-
alstarfið fólgið í því, að skipu-
leg;gja hjúkrunarnámið hér heima.
Fram til ársins 1930 var ekki hægt
að veita fullkomið hjúkrunarnám
hér á íslandi, vegna vöntunar á
sjúkrahúsum. Vítilsstaöir, Akur-
eyri og siöar ísafjörður og Vest-
mannaeyjar voru þá einu staöirn-
ir, sem höfðu lærðar hjúkrunar-
konur til þess aö veita sjúkrahús-
um sínum forstööu og gátu því tek-
ið að sér hjúkrunarnám aö nokkru
leyti. Var því tekiö þaö ráö, aö
láta hjúkrunarnemana starfa á
framangreindum spítölum í 2 ár og
var þeim síöan útvegaö framhalds-
nám í Danmörku eöa Noregi i 18
mánuði. Framhaldsnáminu skyldi
skipt á milli handlækninga-, lyf-
lækninga- og fæöingardeildar.
Ekki var nemendum komið fyrir
á aöra spitala erlendis en þá, sem
höfðu ríkisviðurkenndum hjúkrun-
arkvennaskólum á aö skipa. Tóku
nemendur þátt i munnlegu og verk-
legu skólanámi og luku síöan þrófi
og fengu skírteini sem fulllærðar
hjúkrunarkonur. Siöan höföu þær
aögang að 6 mánaða framhalds-
nánh í geðveikraspítölum, en sum_
ar tóku það nám hér heima á geð-
veikrahælinu á Kleppi. Þessi sér-
stöku fríöindi öðluðust íslenzku
hjúkrunarnemarnir fyrir atbeina
Samvinnu hjúkrunarkvenna á
Noröurlöndum, sem F.Í.H. gerðist
fljótlega aöili aö, og sem frá byrjun
sýndi islenzku hjúkrunarkvenna-
stéttinni sérstakan skilning og vel-
vild.
Ariö 1930 tók Landsspítali ís-
lands til starfa, og varö þá sú