Læknablaðið - 01.06.1964, Blaðsíða 39

LÆKNABLAÐIÐ
67
ofsóknarhugmvndum, og tal-
aði hann þá mjög skynsamlega
um þetta vandamál sitt. Enn
fremur neitaði hann eindreg-
ið, að hann hefði byrjað aftur
á að taka inn lyfið.
f seinna tilfellinu er um lista-
mann að ræða. Hann var alinn
upp við allgóðar félagslegar
aðstæður, fram yfir 15 ára ald-
ur, hjá afa sínum. Honum
gekk mjög vel í skóla, lauk
barnaskólaprófi með ágætis-
einkunn í flestum greinum og
gagnfræðaskólaprófi með all-
góðri einkunn. Hann var tal-
inn vel greindur. Faðir hans
var mikill drykkjumaður, en
sæmilega vel menntaður, og
móðirin drakk stundum og
liefur siðar verið drykkju-
sjúklingur um tíma.
Snemma bar á miklum lista-
mannshæfileikum (og stvðst
ég i því efni við ritdóma um
hann í innlendum og erlend-
um blöðum). Hann sinnti þess-
um hæfileikum sínum þegar
á unga aldri af mikilli kost-
gæfni.
Um 18 ára aldur fór þessi
maður að drekka og þá
snennna lengi í einu, og um
líkt leyti fór að bera á óeðli-
legu þunglyndi hjá honum, og
stundum varð hann óeðlilega
æstur með víni. Varð hann
það mikið geðveikur, að hann
fékk raflostmeðferð um tima,
sem virtist þó ekki hjálpa hon-
um mikið. Eftir það voru
reynd við hann ýmis „psyko-
pharmaka“ án verulegs árang-
urs. Síðan var reynt við hann
amfetamin, og virtist það
hjálpa honum allverulega, en
ekki leið á löngu, þar til hann
var farinn að misnota það lyf.
Þessi misnotkun hans fór síðan
smám saman vaxandi.
Maðurinn sigldi til frekara
náms fyrir nokkrum árum. En
erlendis versnaði ástandið
mikið, og tók hann þá um 100
töflur eða meira á dag af rita-
lini. Um það leyti fór hann að
verða undarlegri í liáttum, og
bera tók á greinilegum ofsókn-
areinkennum. Fólk sat á svik-
ráðum við hann, einkum lög-
reglan og eiginkonan. Hann
þóttist sjá ýmis verksununerki
í íbúðinni, sem bentu til þess,
að fólk væri að njósna um
hann, sérstökum tækjum hefði
verið komið fvrir í útvarps-
fóni, sem ætlu síðan að senda
á hann ýmsa strauma. Nokkru
síðar var hann settur á geð-
veikraspítala, þar sem liann
dvaldist um tíma. Eftir dvöl-
ina í spítalanum lagaðist liann
verulega og varð miklu rólegri,
en ekki gekk hann þó alveg af
þeirri skoðun sinni, að fólk
hefði verið að njósna um liann.
„Psykopharmaka“ og geð-
lækning (psykotherapi) var
reynd við þessu án árangurs,
og hann fór aftur að nevta
ritalins og phenmetralins, og
gekk svo í tvö ár, en þá fór að