Læknablaðið - 01.08.1970, Qupperneq 19

LÆKNABLAÐIÐ
111
leika hjartans að auka afköst við áreynslu.17 Veldur þetta tak-
markaðri áreynslugetu sjúklings.
önnur aðalástæðan fyrir því, að reynt er að ráða bót á f.a.,
eru þær hættur, sem eru samfara þessari hjartsláttartruflun. Með
því að koma á reglulegum hjartslætti hjá sjúklingum með f.a.
má draga stórlega úr tíðni rekstíflu frá hjarta (emboha). Aðrar
hættur af völdum f.a. eru: hjartaþan (dilatatio cordis), hjarta-
bilun (decompensatio cordis) og jafnvel skyndidauði.
Af framangreindu er ljóst, að það er óæskilegt, að sjúklingar
gangi til lengdar með fibrillatio atriorum. Þó ber að hafa í huga
við mat á einstökum sjúkdómstilfellum, að ekki er fátítt að sjá
sjúklinga með f.a. vegna vel á digitalismeðferð.
Áður en hjartaraflostmeðferð kom til sögunnar, var jafnan
notazt við kínídin, þegar stöðva átti f.a. Menn hafa lýst árangri
af kínídínmeðferð í 50 til 80% tilfella,3 en ætla má, að meðal-
árangur hafi verið undir 70%.
Aðalókostur við lúnídinmeðferðina er, að oft næst ekki árang-
ur, nema gefnir séu stórir lyfjaskammtar, sem hafa þá jafnframt
aukaverkanir í för með sér. Talið er, að hætta á aukaverkunum
sé allt að 35% og hættan á skyndidauða 2 til 3%.3
Með samhæfðu hjartaraflosti (synchron. counter shock) tekst
að koma á sinusrhythma í 76 lil 94% tilfella.
McDonald og samverkamenn hans hafa nokkuð Ijóslega sýnt
fram á yfirburði hjartaraflostmeðferðar fram yfir kínídínmeðferð
við f.a.4 Þeim tókst með raflosti að koma á sinusrhythma hjá 43
af 50 sjúklingum, sem höfðu áður fengið kinídínmeðferð án ár-
angurs.
Til annarra kosta raflostmeðferðar má telja, að aðgerðin tekur
stuttan tíma og sjúklingar eru því undir nákvæmu eftirliti, meðan
á meðferðinni stendur. Þetta er mikilvægt, því að hættulegustu
aukaverkanirnar eru alvarlegar hjartsláttartruflanir, sem geta
leitt til dauða, ef ekki er samstundis ráðin bót á þeim. Þetta hefur
reynzt auðvelt eftir raflostmeðferð, og dauðsföll af völdum þeirr-
ar meðferðar eru mjög sjaldgæf.
Vægar hjartsláttartruflanir eru algengar eftir raflostmeðferð.
Þær koma þegar eftir raflostið og hverfa venjulega eftir nokkrar
sekúndur eða örfáar mínútur. Talið er, að draga megi úr tíðni
hjartsláttartruflana með því að hætta digitalisgjöf nokkru fyrir
aðgerðina, leiðrétta elektrólýtatruflanir og með því að fara ekki
yfir 200 watt/sek, raforku i losti.
Jafnan verður að svæfa sjúklinga fyrir raflostmeðferð. Þetta