Læknablaðið - 15.02.1985, Qupperneq 41

LÆKNABLAÐIÐ 1985;71:25-29
25
fí
n
Pórður Harðarson, Hannes Blöndal
EINKUNNAGJÖF í LÆKNADEILD
INNGANGUR
í læknadeild Háskóla íslands fara á hverju
námsári fram víðtækar mælingar á þekkingu
nemenda og að nokkru lyti starfshæfni
þeirra. Meðaltal allra þessara mælinga er síðan
reiknað og nefnt aðaleinkunn. Ætla mætti
að óreyndu, að aðaleinkunn hefði mikið for-
sþárgildi um árangur stúdents í læknisstarfi.
Slík tilgáta hlýtur að teljast ósönnuð, þar
sem starfshæfni læknis er lítt skilgreind og
óumdeilanlegur mælikvarði á hana ófundinn.
Hugtakið starfshæfni hefur í þessu sambandi
að geyma, auk nauðsynlegrar þekkingar, ýmsa
þætti, sem erfitt er að meta. Þeir taka m.a. til
tilfinningalífs, sköþunargáfu, stjórnunarhæfni,
kennslufærni o.fl. Jafnvel þótt þekkingarþátt-
urinn einn sé mældur. cru ýmis vandkvæði á
öruggu mati.
Prófverkefnum hættir til að snúast um
aukaatriði. Sjaldan er reynt á ályktunargáfu,
hæfni til að vega og meta fræðilega vitneskju,
leita hennar í vísindaritum og tvinna saman úr
mismunandi greinum. Nemendur muna efni
mislengi eftir próf og þeim er mistamt að
koma á framfæri sömu þekkingu, einkum í
munnlegum prófum.
Þrátt fyrir þessa varnagla hlýtur að teljast
líklegt, að aðaleinkunn túlki allvel þá fræði-
legu þekkingu, sem stúdent bjó yfir, þegar
hann þreytti prófin. Ekki verður heldur séð, að
annar og heppilegri tölulegur mælikvarði á
almenna læknisfræðiþekkingu sé fyrirliggj-
andi, ef þörf er á viðmiðun við aðrar breytur.
Þá er að nefna nokkur tæknileg atriði við
framkvæmd prófa.
Próf á fyrsta námsári munu alltaf koma út á
nokkuð annan veg en próf síðar í náminu. Þar
sem aðgangur að læknadeild H.í. er ótak-
markaður, mun reyndin jafnan verða sú, að
talsverður hluti nemenda veldur ekki þeim
kröfum sem gerðar eru.
Síðar í náminu eru viðhorf til einkunna-
Frá lyflækningadeild Landspítalans og Rannsóknastofu
Háskólans í líffærafræði. Barst ritsjórn 23/10/1984.
Sampykkt til birtingar og sent í prentsmiðju 30/10/1984.
gjafar önnur. Þar er þess að vænta að falltíðni
sé í lágmarki. Fyrir þessa hluta námsins myndi
heppileg beiting einkunnakvarðans leiða til
jafnrar einkunnadreifingar, með meðaltali
u.þ.b. miðja vegu milli falleinkunnar og óað-
finnanlegrar þekkingar.
Tilgangur rannsóknar þessarar var að
kanna, hvernig einkunnagjöf í námsgreinum
læknadeildar komi heim við eftirfarandi
hugmyndir um æskilegt form einkunnagjafar:
1. Mikil fylgni við almenna læknisfræðilega
þekkingu (þ.e. aðaleinkunn).
2. Jöfn dreifing á einkunnagjöf.
3. Meðaleinkunn á bilinu 7,0 til 8,0 á síðari
hlutum námsins.
4. Staðalfrávik í einkunnagjöf vítt, a.m.k. 0,8-
1,0, þannig að einkunnastiginn sé að jafnaði
frá u.þ.b. 5,5 til 9,5 (þ.e. á síðari hlutum
námsins).
Hvað fyrsta árið snertir mun meðaleinkunn af
skiljanlegum ástæðum verða verulega lægri
en tilgreint er í lið 3 að ofan. Efniviður
rannsóknarinnar eru útskrifaðir kandidatar,
þannig að ekki eru tiltækar einkunnir allra
þeirra, sem þreyttu próf á 1. ári. Af þessum
ástæðum vantar neðri hluta dreififerilsins fyrir
próf á fyrsta ári.
EFNIVIÐUR OG AÐFERÐIR
Efniviður rannsóknarinnar voru allar einkunn-
ir þeirra 107 nemenda, er luku kandídatsprófi
árin 1980, 1981 og 1982. í nokkrum tilvikum
fengu nemendur að sleppa við próf í einhverj-
um grunngreinum, oftast vegna viðurkenn-
ingar á samsvarandi próftöku erlendis. Einung-
is voru kannaðar endanlegar einkunnir eins
og þær birtust í prófskírteini, en falleinkunum
var sleppt.
Hefðbundnum staðtölulegum aðferðum var
beitt við útreikning meðaltals, staðalfráviks og
fylgni (r). Til að bera saman þátt tölulegrar
fylgni einstakra námsgreina í dreifingu aðal-
einkunnar var r2 notað.