Læknablaðið - 15.04.1992, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ
129
<30 30-44 45-60 61-75
Aldur í árum
Mynd 7. 1 myndinni er sýnd þéttni kadmíums í
nýmaberki eftir búsetu (höfuðborgarsvæði og aðrir
landshlutar), raðað í fjóra aldursflokka.
og kadmíum auk kopars (óbirtar athuganir).
Magn kadmíums í nýrum þeirra 30
einstaklinga, sem rannsakaðir voru, verður
að teljast lítið. Enginn þeirra var með meira
en 40 míkróg/g kadmíum í nýrum (mynd
5). Svipað magn kadmíums er þó algengt í
Dönum (1) og Bretum (5). Yfirleitt er talið, að
hætta á nýmaskemmdum af völdum kadmíums
sé mjög lítil, ef magn þess í nýmaberki er
minna en 200 mfkróg/g (2-5). Af þessu má
ráða, að mengun af völdum kadmíums og
áverkun á menn hér á landi sé lítil. Fyrri
rannsóknir með hársýni bentu til hins sama
(6).
Magn kadmíums óx frá ungum aldri til
sjötugs, en fór þá minnkandi (mynd 6).
Aðrir hafa fundið svipaða dreifingu á gildum
kadmíums (1,5). Skýringar á þessu fyrirbæri
eru ekki nærtækar, en tengjast væntanlega
öldrunarbreytingum í nýmavefnum.
Reynt var að meta, hvort magn kadmíums
í nýrum væri breytilegt eftir búsetu. Svo
reyndist ekki vera (mynd 7). Efniviðurinn
var raunar svo lítill, að slíkur munur kynni
að vera fyrir hendi, þótt engar vísbendingar
sæjust í þá átt í þessari rannsókn. í Bretlandi
er magn kadmíums í nýrum að jafnaði meira í
þéttbýli en dreifbýli (5).
Kadmíum í nýrum reykingamanna er að
jafnaði meira en í nýrum annarra (5). Því
miður reyndist ekki auðið að fá upplýsingar
um reykingavenjur einstaklinga í safni okkar.
Rannsókn þessi er liður í víðtækari
rannsóknum á tilvist eitraðra málma í íslensku
lífríki, sem unnið er að í eiturefnadeild
Rannsóknastofu í lyfjafræði. Efniviður þessi
var kynntur á ráðstefnu um rannsóknir í
læknadeild, sem haldin var í nóvember 1990.
ÞAKKIR
Prófessor Gunnlaugi Geirssyni er þakkað gott
samstarf við rannsóknir þessar.
SUMMARY
Determination of cadmium was performed in
sections of renal cortex from 30 persons who
either committed suicide or died from accidents
but were otherwise considered healthy. The
age of these persons ranged from seventeen to
seventy five years. It is well known that cadmium
is concentrated in renal tissue, especially the
renal cortex, and that determination of cadmium
in specimens from the renal cortex gives good
information of the body burden of cadmium and
the degree of exposition to the metal in food and
the environment.
Samples of renal cortex were dissolved with acid
(concentrated hydrochloride acid and nitric acid) in
specially made protective capsules in a microwave
oven for approximately 2 minutes. Cadmium in the
resulting solution was then determined by so-called
potentiometric stripping analysis, allowing of both
a high degree of identification and sensitivity for
quantitative analysis (down to at least 2 microg/1).
The results showed that the amounts of cadmium
in renal cortex of the 30 individuals included in our
study were uniformly low. In fourteen individuals
cadmium in renal cortex was thus in the range 0-9
microg/g, 10-19 microg/g in seven, 20-29 microg/g
in seven and 30-39 microg/g in two. These levels
are far lower than those generally considered to
be connected with deranged renal functions due to
cadmium. It was therefore concluded that the body
burden and exposition to cadmium most likely is of
low grade in Icelandic subjects. Cadmium has also
been found in similar concentrations in samples
of renal cortex obtained from Danish and British
subjects.
It was not possible to delineate whether any
difference was between cadmium found in renal
cortex of subjects living in the capital city of
Reykjavik and other parts of the country. In some
foreign studies it has, however, been found that
people living in urban areas have higher cadmium
levels than those living in rural areas. On the other
hand we could substantiate, just as has been found
in other countries, that the amounts of cadmium
in renal cortex increase from young age up to