Kjarninn - 23.01.2014, Side 49

44/46 Viðtal
„Það er svo erfitt að lýsa því sem maður gengur í gegnum
þegar barnið manns hverfur, jafnvel í marga daga. Eftir
ákveðinn tíma fer maður bara að dofna upp, maður hálf-
partinn lamast af áhyggjum og verður máttlaus,“ segir Lilja.
Íris tekur í sama streng. „Þó að maður þekki ekki hlutfallið
veit ég að langflestar stúlkur sem leiðast út í svo mikla
neyslu lenda í ógeðslegu ofbeldi. Þær átta sig meira að segja
ekki einu sinni sjálfar á því að það sé verið að misnota þær.
Þær lenda oft og tíðum í greipum eldri manna sem halda að
þeim fíkniefnum í annarlegu ástandi svo þeir geti misnotað
þær. Þessir menn, sem oftar eru eldri og með hálfgerða hirð
í kringum sig, nota líka oft unga drengi til að fremja afbrot,
þjófnað og innbrot, sem fá fíkniefni að launum,“ segir Íris.
Konurnar segja útilokað að kasta tölu á fjölda þessara
týndu barna. „Það er ómögulegt að vita hversu stór hópur
þetta er. Þetta er mjög falið og þessu fylgir mikil skömm. En
það er afar aðkallandi að þessum börnum verði komið til
áhyggjufullar mæður
Ómögulegt er að lýsa angist-
inni sem foreldrar upplifa
þegar börnin þeirra hverfa inn
í brenglaðan heim neyslunnar,
jafnvel svo dögum skiptir.