Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Síða 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
151
.gerði manni hálf órótt innanbrjósts, því
að á hverju augnabliki gat maður vænst
að finna eitthvað skríða yfir sig.
— Hvaða skrjáf er þetta? sagði Hrefna
og greip hönd mína.
— 0 það eru víst bara einhver smá-
skordýr, sem leika sjer í grasinu, svaraði
jeg.
—- Ertu ekki hræddur við þau?
— Jeg hræddur? Jeg held nú síður, og
J)ú þarft víst heldur ekkert að óttast af
þessum greyjum. Enda þótt jeg segði
þetta hughreystandi, fann jeg að Hrefna
færði sig nær mjer, eins og hún væri að
forðast einhvern óvin. Mjer þótti auðvit-
að ekkert að því, að hún skyldi leita
vemdar minnar, því að hvers hafði jeg
óskað heitar en þess, að vernda hana og
"vefja hana örmum mínum. Jeg sá, að nú
lögðu forlögin svo gott færi upp í hend-
ur mjer, að jeg væri frámunalegur klaufi,
jeg ljeti það ganga mjer úr greipum.
Jeg þrýsti hönd Hrefnu og sagði:
— Þú vilt ef til vill að við förum að
halda heim, ertu hrædd við dýrin hjerna
í skóginum ? Mjer fyndist nú annars nógu
rómantískt að vera hjer ögn fram eftir
nóttunni í svona yndislegu veðri.
— Jeg er ekkert hrædd, svo held jeg að
Þú ættir að geta varið mig, ef einhver
hætta væri á ferðum. Við skulum bara
vera ögn lengur.
— Jæja, segðu bara til þegar þú vilt
fara, þú skalt ráða ferðinni svaraði jeg
SVo kæruleysislega sem mjer var unt.
Raunar var mjer ekkert kærara en að
Jveljast lengur, en jeg vildi ekki láta
hana finna að mjer væri slíkt kappsmál
"°g spurði því aðeins til málamynda.
Það var orðið óvenjulega hljótt. Allar
i’addir voru nú þagnaðar, og blæjalogn
var á, svo að vindþyturinn truflaði ekki,
annars eru fá hljóð meira seiðandi en
þegar vindur þýtur í laufinu. Við sögð-
am fátt. Skógarfriðurinn hafði lukist um
okkur, svo að engu var líkara en okkur
fyndist það vanhelgun að rjúfa þögnina.
Okkur leið líkt og við værum þátttakend-
ur í þögulli bænagerð náttúrunnar, og á
slíkum hátíðastundum verður manni illa
við alt, sem truflar hugann.
Jeg gat ekki varist að renna huganum
til Hrefnu og geta mjer til um hvað hún
hugsaði nú. Ef til vill gerði hún gabb að
mjer fyrir barnaskap minn og ófram-
færni, og ef til vill dvaldi hugur hennar
við síðasta »landamótið«, þar sem hún
var eftirsótt af flestum strákunum. En
vel gat líka verið, að friður og fegurð
næturinnar hefði gagntekið hana líkt og
mig. En víst er það, að við þögðum bæði.
Alt í einu heyrðist ugluvæl í fjarska.
Fyrst byrjaði ein, síðan tók önnur undir,
og spanst út af því langt samtal þeirra í
millum.
Hrefna kiptist við, um leið og fyrsta
vælið heyrðist.
— Hvað er þetta? Það minnir mig á
útburðarvælið heima í Svartagili.
Jeg gat ekki að því gert, að ugluvælið
ljet illa í eyrum mjer, en ljet á engu bera,
lagði aðeins arminn utan um Hrefnu og
þrýsti henni nær mjer.
— Vertu óhrædd, uglurnar hjerna í
skóginum gera engum mein, og það hefir
sennilega útburðurinn þinn í Svartagili
heldur ekki gert.
— Það getur verið, en engu að síður
voru hljóðin þó býsna óviðfeldin, að
minsta kosti fyrir þá, sem eru eins myrk-
fælnir og jeg. En ættum við ekki að fara
að halda heim. Hrefna sagði þetta ofur
hægt og gerði enga tilraun til að losna úr
armi mínum, svo að jeg gerðist djarfari,
enda fann jeg, að ef við færum nú heim
mundi jeg aldrei geta fyrirgefið mjer
aulaháttinn. Jeg þrýsti henni því í faðm
mjer og laut niður að henni. Varir okkar
mættust. Kossinn var langur og heitur.
Jeg vissi ekkert hvað jeg skyldi segja,