Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Síða 14

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
við hvað eftir annað og skoðaði það í
krók og kring, hvort það væri nú virki-
lega til mín. En það var ekkert um að
villast, þar stóð ritað: Master Símon Dal,
að Hatchstead, við Hatfield.
Bráðlega vorum við orðnir umkriiigdir
af meira en helmingi allra gestanna og
allir virtust vera búnir að gleyma Claron-
don jarli. — Því er einhvernveginn svo
varið, að smáatvik,. sem gerast í nánd.
vekja meiri athygli, en stórviðburðir, sem
fjær gerast; og í Hatchstead var þessi
viðburður enn þýðingarmeiri í augum
manna, en þó ráðherra væri vikið úr em-
bætti í Lundúnum, eða að það þóknaðist
konunginum að velja sjer nýja ráðgjafa
til að stjórna landinu. — Allir hrópuðu
hver í kapp við annan, að eg skyldi flýta
mér að brjóta bréfið og birta þeim, hvaða
boðskap það hefði að færa mér. En það
vildi presturinn ekki heyra: »Nei«, sagði
hann með valdsmannssvip, »það getur
verið, að kóngurinn skrifi Símoni einhver
einkamák. Ef bréfið hefði verið til Quin-
tons lávarðar, hefði mönnum þótt þessi
tilgáta sennileg, en öðru máli var að
gegna, þar sem eg átti í hlut. En prestur
hafði svarið við háðglósum nágrannanna
á reiðum höndum: »Eg held ykkur ætti
nú að vera kunnugt um, að kóngurinn og
Símon eiga eftir að hafa ýms einkamál
saman áður en lýkur«, hrópaði hann og
skók hnefann framan í háðfuglana.
Á meðan á þessu stóð braut eg skjalið
— og enn í dag finn eg glögt hversu for-
viða eg varð þá. Efni þess var, að kon-
ungurinn væri minnugur þeirrar þjón-
ustu, sem faðir minn hefði veitt föður
sínum (og um leið, leit það út fyrir, hafði
hann gleymt að faðir minn hefði líka veitt
Cromwell að málum), og þar sem hann
hefði heyrt mín að góðu getið, að eg væri
bæði drottinhollur, hugdjarfur og hegð-
aði mér að öllu leyti vel, þá hefði honum
nú náðugast þóknast að skipa mig í liðs-
foringjastöðu í lífvarðarsveit Hans Há-
tignar. — Eg ætti að mæta og taka við
stöðunni seinast sex mánuðum eftir dag-
setningu bréfsins. — Ennfremur væri
það náðug ósk Hans Hátignar að mr.
Símon Dal hið allra fyrsta kæmi sjálfur
til Whitehall, sýndi bréf þetta þar og
gengi undir æfingar og lærði annað það,
sem nauðsynlegt væri fyrir stöðu hans.
Bréfið endaði með að fela mig hinum al-
máttuga í hendur.
Eg sat gapandi af undrun og hringinn
í kring um mig sátu allir gestirnir og
göptu líka. Meira að segja presturinn var
orðlaus. Að endingu fór einhver að mögla
í hálfum hljóðum: »Mér er nú ekkert um
þessa lífverði gefið. — Hvaða lífvörð á
konungurinn svo sem að þurfa annan en
kærleik þegna sinna?« »Faðir hans, há-
sællar minningar, fékk nú líka að kenna
á þeim kærleika!« svaraði presturinn
uppvægur. En eg tautaði: »Lífvörður-
inn! Það er fremsta hersveit konungs að
allri virðingu«. »Já, drengur minn«,
mælti prestur, þér hefði verið sönn virð-
ing í að standa í þeirri sveit sem óbreytt-
ur liðsmaður, hvað þá, þegar þér nú býðst
að verða liðsforingi Hans Hátignar. Hann
var svo hrærður, að hann vantaði orð tií
að lýsa tilfinningum sínum og flýði á
náðir veitingamannsins, sem strax tók
upp tóbaksdósirnar sínar og bauð honum
í nefið, til þess að sefa hann.
Alt í einu duttu mér í hug orð þau, er
lávarðurinn hafði sagt við mig að skiln-
aði; og nú þóttist eg skilja hvernig í öllu
lægi og hvað hann hefði átt við: Ef eitt-
hvað væri út á konunginn að setja, þá
væri það sízt af öllu þjóna hans eða liðs-
foringja að gera slíkt. Nú var eg orðinn
einn á meðal þeirra. Lávarðurinn hlaut
því að hafa vitað, hvað eg átti í vændum,
og það gat hann aðeins vitað á einn hátt:
hann hafði sjálfur haft hönd í bagga með
og mælt með mér við konunginn. Þegar