Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Side 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
157
•«g var kominn að þessari niðurstöðu,
spratt eg á fætur og sagði við prestinn:
»Eg á þetta alt lávarði mínum að þakka.
Hann hefir auðvitað mælt með mér«. »0,
það er lávarðurinn, það er svo sem auð-
vitað!« sögðu gestirnir og kinkuðu kolli
hver til annars, ánægðir yfir að gátan
var leyst. Presturinn einn var óánægður,
hann hristi höfuðið mjög ákveðinn og
sagði: »Nei, eg get ekki trúað, að lávaið-
urinn hafi neitt með þetta að gei'a«.
Eg hló að honum, því eg skyldi ve!, að
hann nú var að hugsa um spádómiim og
sú hugsun var honum því ógeðfeld, að
ekkert leyndardómsfult væri á ferðum.
»Þú mátt hlægja, Símon«, sagði hann .
alvarlega, »en þú skalt sanna mín orð,
því eg hefi á réttu að standa. En eg var
þá ekkert að skifta orðum við hann frek-
ar. Mér datt í hug að lávarðurinn ætlaði
sama dag að leggja af stað til til Lun-
dúna, svo eg mætti ekki seinni vera, ef
eg ætti að geta hitt hann heima, og þakk-
að honum fyrir vináttubragð hans, eg
greip hatt minn og sagði, að eg ætlaði að
fara að finna hann.
»Það gerir auðvitað ekkert til, þótt þú
segir honum frá því«, mælti presturinn,
»hann mun verða alveg eins hissa og við«.
Eg hló aftur og hljóp af stað eins og fæt-
Ur toguðu; og það mátti ekki tæpara
standa: Vagn lávarðarins stóð við dyrn-
ar> þegar eg kom, og í sömu svifum kom
hann sjálfur út með hatt og yfirhöfn og
sstlaði að setjast í vagninn. — Hann
staldraði samt við til þess að hlusta á er-
lndi mitt, en áður en eg var kominn til
enda með söguna, hrifsaði hann bréfið af
uiei' og las það í auðsjáanlegri æsingu. Eg
hélt fyrst að hann gei'ði þetta af ásettu
láði, og að hann ætlaði að neita, að harin
hefði auðsýnt mér þessa vinsemd, eða að
diaga mig á að kannast við það. En bráð-
®ga sýndi aðferð hans að svo var ekki.
arin var sannarlega eins forviða og
presturinn hafði spáð og meira til; og eg
sá á honum, að honum einnig mislíkaði
stórlega. Hann varð mjög svipþungur og
gekk með mér eftir endilangri stéttinni
án þess að mæla orð frá vörum.
»Eg veit ekkert um þetta«, mælti hann
loks biturlega. — »Eg og frændur mínir
höfum þjónað konunginum alt of dyggi-
lega til þess að við gætum gert okkur
vonir um að hann auðsýndi nokknmi
manni náð fyrir mín orð. — Konungar
eru ekki vanir að elska þá, sem þeir
skulda. Nei — og þeir borga heldur ekki
skuldir sínar«. Eg mælti: »Lávarður
minn, eg get ekki hugsað mér nokkurn
annan en yður — eg þekki engan annan,
sem gæti haft slíkt vald«. Hann stanzaði
og lagði hendina á öxl mér: »Þú þekkir
engan? — Jæja, Símon, en þú veizt
heldur ekki í hverra höndum völdin eru
nú á dögum — þú þekkir ekki nafnbætur
þeirra, sem konungurinn þiggur ráð
hjá«. Orð hans og látbragð gerðu fögnuð
minn að engu, og eg býst við að hann
hafi tekið eftir svipbrigðum mínum, því
hann hélt áfram vingjarnlegar en áður:
»Nei, drengur minn, þú skalt ekki vera
að brjóta heilann um það, úr því að það
er komið til þín, þá skaltu taka því, án
þess að spyrja; hver sem uppruninn kann
að vera, geta þínir eigin verðleikar snúið
því þér til sæmdar«. Eg gat nú samt sem
áður ekki gert mig ánægðan með þessa
úrlausn: »í bréfinu stendur«, mælti eg,
»að konungurinn minnist verðleika föð-
ur míns....« »Eg hefi nú altaf haldið að
tímabil kraftaverkanna væri um garð
gengið«, sagði lávarðurinn og brosti, »en
kannske gerast þau enn, Símon«. »Þá er
það ekki vegna föður míns — og ekki fyr-
ir orðastað yðar. Hvernig á eg að geta
skilið þetta lávarður minn?« Eg stakk
bréfinu vandræðalega í vasann. »Eg verð
nú að fara að komast af stað«, mælti lá-
varðurinn og sneri sér að vagninum.