Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Qupperneq 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
159
hann, »mundu þó ávalt, að eitt er til, sem
meira er um vert, en að komast til frama
og hafa hylli konunga og hefðarkvenna
— mundu það og gættu þess, Símon,
vegna nafns þíns og mín vegna, því eg
hefi kent þér«. »Það er satt«, svaraði eg,
og var annars hugar, »en eg vona, að
mér auðnist ávalt að koma fram sem
heiðarlegur maður«. — »Og sem krist-
inn maður, Símon«, bætti hann við með
mildri rödd. »Já, sem kristinn«, endurtók
eg með sannfæringu. »Jæja, Símon minn,
farðu nú leiðar þinnar«, mælti hann og
brosti lítið eitt. — »Eg skil vel að eyru
þín hlusta nú eftir öðrum hljómum, þess
vegna getur þú ekki hlustað nú. En það
getur verið — ef það er Guðs vilji — að
strengir þeir, sem nú eru veikróma í sál
þinni, verði snortnir, og að þeir hljómi
hátt og skært, svo að þú heyrir tóna
þeirra, þrátt fyrir aðra fagra tóna, sem
vilja seiða«sál þína.... Og ef þ'u heyrir,
Símon, þá taktu eftir — ef þú heyrir, þá
taktu eftir....« Að svo mæltu lagði hann
hlessun sína yfir mig, fylgdi mér til dyra
með bros á vörunum, en með ugg og óró
í augunum, og eg yfirgaf hann, fór leið-
ar minnar, án þess að líta um öxl.... Það
kveld hljómuðu í sannleika undarlegir og
töfrandi tónar fyrir eyrum mínum.
IV. KAPITULI.
Iíver Cydnria var.
í póstvagninum frá Herfort var mér
visað til sætis við hliðina á manni, sem
var hér um bil þrjátíu ára að aldri, hár
velvaxinn, nokkuð þunnleitur, vel rak-
aður og fyrirmannlegur á svip. Hann
hafðí þjón með sér, sem hann kallaði
Robert, það var glaðlegur og hraustlegur
^áungi, sem gerði sér dælt við póstdreng-
ma og veitingamennina, þar sem við áð-
um á leiðinni. Eg var fremur uppburða-
lítill, eins og sveitamenn eru, en sessu-
nautur minn tök mig þegar tali, sagði
mér að hann stæði í þjónustu hjá Arling-
ton lávarði, sem hefði sent boð eftir hon-
um að koma til Lundúna. Nú væri Ar-
lington orðinn ráðherra, og það væri lík-
legt að hann sjálfur, Kristófer Dárrell
(það var nafn hans) ætti í vændum að
verða skipaður til að gegna einhverju háu
embætti við hirðina. Alt þetta sagði hann
mér mjög eðlilega og vingjarnlega, og eg
lét þá ekki standa á mér, með að segja
honum af létta um, hvernig á ferðum
mínum stæði, þó gætti eg þess vandlega,
að nefna ekki Cydariu í því sambandi.
Mr. Darrell lést verða mjög forviða yf-
ir að heyra, að eg væri ókunnugur í Lun-
dúnum. Hann sagði, að alt látbragð mitt
virtist fremur bera vott um að eg væri
uppalinn einhverstaðar í námunda við
hirðina en í sveit, og þar sem hann bjóst
ekki við að þurfa að ganga fyrir Arling-
ton sama kveldið, bauð hann mér að búa
með sér á gestgjafahúsi, sem hann nefndi
Covent Garden, um nóttina, og síðan
kvaðst hann mundu sjá um að eg kyntist
góðu fólki. Eg tók þessu boði hans fegins
hendi. Og nú fór hann að ræða um hirð-
ina, um konunginn, hertogana og einkum
um hertogaynjuna af Orleans, sem hann
sagði, að væri væntanleg til Englands
innan skamms. Ekki vissi hann þó deili
á erindum hennar. Þar næst fór hann að
greina mér frá ýmsu Öðru fólki, sem var
vel þekt í Lundúnum, þótt það væri af
lægri stigum. Sagði hann þá ýmsar sög-
ur, sem gengu um lafði Castlemaine,
Eleanor Gwyn og fleiri ; eg hlustaði á
hann hálf hneykslaður, en þótti samt hálf
gaman að. Þegar eg fékk tækifæri, spurði
eg hann, hvort hann hefði haft nokkur
kynni af hirðmey einni í fylgdarliði her-
togaynjunnar, sem nefndist Barbara
Quinton. »Já, auðvitað«, svaraði hann,
»það er engin fagrari mey við hirðina —