Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 21

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
163
hneigði niig lítið eitt fyrir Carford og
skundaði til dyranna.
Eg kom til gistihússins, og hugsaði nú
aðeins lítið um deiluna, eða einvígið, sem
beið mínnæstamorgun. Hugurminnbeind-
ist allur að því, sem eg hafði heyrt. Eg
vildi ekki trúa, að það væri nokkur hæfa
í því. En hvernig gat svona saga komist
á loft, án þess að einhver fótur væri fyr-
ir henni? — Og ef það væri satt, þá kast-
aði það ljósi yfir það, sem hingað til
hafði verið mér hulin ráðgáta.... Nú voru
næstum því fjögur ár síðan eg skildi við
Cydariu — en þetta kveld fanst mér að
ef það væri sannleikur, sem Carford
hafði sagt, gæti eg látið sverðsodd hans
stingast gegnum hjarta mitt, án þess að
láta mér bregða.
Eg fann á mér, að mér mundi ekki
verða svefnsamt, svo eg fór inn í veit-
ingastofuna og bað um vínflösku. Stofan
var mannlaus að undanteknum einum
manni, sem sat við borð og var að lesa í
bók. Hann var magur, heldur fátæklega
til fara og naut einskis. Eg bað um ann-
að glas til og bauð honum kurteislega að
setjast hjá mér; en hann hristi höfuðið;
þó lét hann bókina aftur, og eg sá að það
var Biblían; svo hvesti hann á mig aug-
un. — Hann leit einkennilega út: lang-
ieitur og þunnleitur, og hárið hafði hann
greitt niður alt í kringum höfuðið. Eg
gat mér þegar til, að þetta mundi vera
trúboði og var því enganveginn hissa,
þegar hann hóf upp raust sína og byrjaði
&ð tala um vonzku þessara síðustu tíma,
°g að spá um reiði Guðs yfir hinni synd-
um spiltu borg.
»Pestin hefir geisað, og eldsvoði hefir
herjað!« æpti hann, »en spillingin hefir
ekki minkað. Mælir syndanna er nú
fleytifullur og langlundargeð Guðs er að
þrotum komið«. Mér leiddist að hlusta á
þetta. Eg hafði um nóg annað að hugsa
eg var því næst skapi að láta borgina
sjálfa sjá fyrir syndum sínum. — »Páfa-
villan skýtur höfðinu upp og þjónar
Drottins eru ofsóttir!« hjelt hann áfram,
en eg greip fram í: »Þessir sömu Drott-
ins þjónar, hafa heldur ekki sparað of-
sóknirnar gegn öðrum. Mörgum mun
finnast, að þeir skeri upp eins og þeir
hafa sáð«, sagði' eg, því þessi þreytandi
ádeiluræða gerði mig hálfreiðan.
»En nú er tími Drottins kominn, og
allir munu sjá hið volduga verk reiði
hans- — já, einnig í höllunum munu hin
miklu merki reiðinnar sjást!« hélt hann
ræðu sinni áfram. »Ef eg væri í yðar
sporum, mundi eg varast að tala líkt
þessu í áheyrn ókunnugra manna«, mælti
eg þurlega, »það gæti verið hættulegt«.
Hann leit á mig rannsóknaraugum. Svo
beygði hann sig fram yfir borðið og
mælti alvarlega: »Þú ert ungur og lítur
út fyrir að vera óspiltur — taktu viðvör-
un í tíma, skipaðu þér undir merki Drott-
ins og ekki meðal fjandmanna hans, því
sannarlega, stundin nálgast!«
Eg hafði mætt mörgum hans líkum áð-
ur; landið var krökt af þeim. Sumir voru
uppgjafahermenn frá dögum Cromwells,
aðrir prestar, sem vikið hafði verið frá
embætti. En þessi náungi virtist vera
talsvert ofstækisfyllri en þeir, sem eg
hafði komist í tæri við áður. Samt verð
eg að viðurkenna, að það var mikið satt
í þeirri lýsingu á hirð konungsins, sem
hann nú hóf upp með frábærri mælsku.
»Þetta getur alt verið mjög rétt hjá yður,
sir...« sagði eg, þegar mér fanst nóg vera
komið. — »Eg heiti Phineas Tate«, sagði
hann. — »Þetta getur alt verið rétt hjá
yður, góði Phineas«, sagði eg geispaudi,
»en það þýðir svo lít-ið, að vera að tala um
það við mig. Þér ættuð heldur að fara og
prédika yfir kónginum!« »Það skal líka
verða talað til konungsins, með nokkrum
c.rðuru, sem hann verður að heyra«, sagði
21*