Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 24

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
L a Maf i a.
Saga eftir Rex Beach.
XXIII. KAFLI.
La Mafia fyrir rjettinum.
Þegar ítalska málið kom fyrir, reynd-
ist það bundið mestu erfiðleikum að finna
hæfa og óvilhalla menn í kviðdóminn og
Blake var í mjög þungu skapi, sem þá
fyrst ljetti, er alt var komið í lag og yf-
irheyrslur hófust. Var Blake ekki einn
um það, heldur ljetti og yfir öllum borg-
arbúum. Löngu áður en yfirheyrslur
byrjuðu fyltust næstu götur af fólki, sem
beið eftir því að komast inn í rjettarsal-
inn.
Norvin beið ásamt öðrum vitnum í
hliðarherbergi. Biðtíminn var hræðilega
langur, og hann varð allshugar feginn, er
hann heyrði nafn sitt kallað upp. Hann
var leiddur í vitnastúkuna, látinn vinna
eið og settist.
Það heyrðist kliður í salnum, þegar
menn sáu þann mann, sem nærri hafði
látið lífið við að fletta ofan af þessum
glæpamönnum, er nú sátu gegnt honum.
Andlit Maruffi lýsti svo nístandi hatri,
að Norvin stirðnaði í sæti sínu. Andartak
kom Sikileyingurinn raunverulega í ljós
— er þeir horfðu hvor í augu öðrum. Svo
dó eldurinn út í augum hans og hann
varð aftur hinn laglegi stimamjúki kaup-
maður, er hafði borðað með Donelly í
Red Wing klúbbnum.
Norvin sagði sögu sína stutt og greini-
lega og með ákveðni, er ekki gat annað
en haft áhrif á kviðdóminn. En andlit
Maruffi lýsti engum ótta, heldur þvert á
móti niðurbældu hatri.
Hefði Donelly fallið í fyrsta skoti, hefði
ef til vill aldrei komist upp um morðingja
hans, einkum þar sem vígið var unnið
svo seint á kvöldi, en þar sem hann hafði
nokkra stund staðið og skotið á morð-
ingjana, höfðu ýmsir sjeð viðureignina.
Vitni kom á eftir vitni og hver á fætur
öðrum þektust morðingjarnir. Loks bætt-
ist við þessar sýnilega óhrekjandi vitna-
leiðslur, að út úr fangelsinu kom ftali
einn, sem nýlega hafði verið handtekinn,
en sem reyndist vera einn af leynilög-
reglumönnum Pinkertons og hafði hann
verið dögum saman í klefum með hinum
ákærðu. Larubio hafði verið mjög opin-
skár við mann þennan og hann var ekki
sá eini. Di Marco og Garcia urðu náfölir,
er þeir heyrðu orð sín endurtekin fyrir
dómstólnum.
Svo skeði sá atburður málsins er mesta
athygli vakti.
Normando gugnaði alt í einu og reyndi
að meðganga brot sitt. Hann var 'deyfð-
arlegur, ruddafenginn maður með mjög
dýrslegt andlit og heigulslegt upp’iit.
Þessi óvæntu svik urðu taugum hans of-
urefli. Hann stóð alt í einu á fætur og
hrópaði hátt á móðurmáli sínu:
»Madonna mia! Jeg vil ekki deyja! Teg
meðgeng alt!«
Norvin Blake þaut upp úr sæti sínu er
hann heyrði þetta og aðrir fóru að hans
dæmi. Jafnvel þótt fátt eitt af mönuum
skyldu hvað þorparinn sagði, skyldu þó
aílir hvaða þýðingu þetta hafði.
Larubio bliknaði, en Normando endur-
tók í sífellu ótta sinn við dauðann og ósk
sína um að meðganga, en andlit Maruffi
lýsti takmarkalausu hatri. Hinir níu gátu
hvorki hreyft legg né lið af ótta.
Blake var kominn af stað til þess að