Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Qupperneq 22

22 Nýtt S. O. S.
inginn, er hann hafði horft sem snöggvast
til lands.
„Skjótið þá á tréð, sem blysið kom frá! “
„Já, Sir!“
Löngu byssuhlaupinu er beint að
ströndinni á samri stundu. Mr. Loges und-
irbýr allt með skjótum handtökum. Svo
iireyfist byssuidaupið ekki lengur. Skotlið-
inn teygir hægri handlegg hátt upp. Hann
hikar stundarkorn meðan skonnortan er
að hefjast upp úr öldudal, stefnið lyftist
og handleggurinn fellur niður með síð-
unni.
A samri stundu kveður við þrumandi
skot. Snarpur rykkur, skonnortan kippist
við, uppi á ströndinni kurlast tréð, grein-
arnar falla umliverfis það eins og skæða-
drífa. Menn eru önnum kafnir við að
hlaða fallbyssuna að nýju. Fnn ríður af
skot og skipsmenn eru ánægðir með ár-
angurinn. Og í þriðja sinn spýr fallbyssan.
„Skotmarkið gereyðilagt!“ tilkynnir nú
skotliðinn frá Texas hinn rólegasti.
Ef varðmaðurinn þarna hinum megin
hefur ekki verið búinn að yfirgefa trjá-
toppinn — og það er ósennilegt — þá er
nú einum þorpara færra, þeirra, sem gerzt
hafa liandbendi þrælasalanna og þegið fé
fyrir.
Báturinn er nú um hálfa mílu frá strönd
inni og mennirnir róa sem óðir væru.
F.nginn veit, hvað þeir hugsa, og fá held-
ur aldrei að vita. Þeir neyta allra krafta
til þess að ná ströndinni; það er eina
vonin til undankomu. En þeir hafa brátt
séð franr á, að það mundi ekki takast. Og
þá grípa þeir til þess ráðs, sem lætur skip-
verjana á tollskútunni standa orðvana af
undrun og skelfingu.
Ógurlegt óp kveður við í árabátnum.
Maðurinn í skuturn hellir skotdembu úr
skammbyssu sinni. í fyrstu er dauðakyrrð.
En svo gellur við ægilegt kvalaóp fórnar-
lambanna. En glæpamennirnir gefa Jreim
ekki langan tíma til að kveina vegna sára
sinna. Miskunnarlaust draga þeir Svert-
ingjana út að borðstokknum, ýta þeim
fyrir borð, stjaka þeim út og slá Jrá niður
og í hafið. Nokkrir negTar reyna í örviln-
an sinni að verjast, þrátt fyrir sárin, en
þungir hlekkirnir varna þeim að veita
nokkra mótspyrnu að gagni.
Þeir hafa varla haft ráðrúm ti! að skynja
'til fulls, hvílíkt ódæðisverk var verið að
fremja á Jreim. í einni svipan voru örlög
Jxeirra ráðin, Jxeim gat ekkert bjargað, því
Jxeir voru allir hlekkjaðir saman og sukku
því á svipstundu. Sjórinn gáraðist um
stund, þar sem Jxeir hurfu í hafið, nokk-
ur neyðaróp, og svo var allt kyrrt að
nýju.
Nú leggjast bátsverjar á árarnar eins
og óðir menn, og nú eykst skriður hans
um allan helming vegna þess, hve léttur
hann er oiðinn.
„Þessi svín, Jressi djöfulsins illmenni,“
hvæsti skipstjórinn og gnísti tönnum af
reiði. Ben Cliff, annar stýrimaður, horfir
orðlaus og fölur á svip á blettinn á sjón-
um, Jrar sem hringiða hefur myndazt yfir
hinni votu gröf nokkurra saklausra manna,
er á svo svíviiðilegan hátt voru myrtir af
samvizkulausum bófum.
En nú dugar ekki að róa lengur; skonn-
ortan er komin. Stundarkorn sjá mennirn-
ir- á skonnortunni bátinn fyrir framan
stefnið. Svipur bátverja er harður og ill-
úðlegTxr. Svo heyrist lxljóð eins og þegar
tré brotnar, hvasst stefni Joe Lane klýf-
ur bátsskelina. Hi'óp kveða við, meðfram
Skipssíðunum flýtur brak úr bátnum og
farviðir. Það er allt.
„Hart á bakborða!" er skipað, stuttara-
iega og hörðum rórni. Tollskútan sveigist