Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Blaðsíða 23

— Nýtt S. O. S. 23
'til og tekur upp eltingarleik við barkskip-
íð, sem hefur nú tjaldað hverri dulu og
koinizt alllangt undan. tollskútan verður
að halda hálfa mílu út til þess að fá full-
an byr í seglin, og þá verður barkskipið
komið um tvær mílur út frá ströndinni.
Það er því vonlítið, að unnt verði að
stöðva skipið í amerískri landhelgi.
Barkskipið mun hafa verið í þriggja
mílna fjarlægð frá ströndinni er stórkota-
liðsforinginn hrópaði úr stafni:
,,Skotmál!“
„Stöðvum þá!“ er einasta svarið og til
að undirstrika það, drynur nú í stóru,
þungu fallbyssunni. Bak við barkskipið
rís nokkurra metra há vatnssúla, hvít
og freyðandi og fellur, meðan fallbyssu-
liðarnir á Joe Lane hlaða aftur.
Nú draga þeir á barkskipinu upp
franskan fána. Þeir halda víst, að þeir
séu nú utan landhelgi. Þeir á Jóe Lane
liafa engin orð um þetta. Þegar barkskip-
ið nam ekki staðar við fyrsta skot, er því
send önnur demba og nú gýs ekki upp
nein vatnssúla. Skotið hæfir aftursigluna
þétt við fánann. Kaðlar og stög jiyrlast
niður á þilfarið hjá Franzmönunum.
„Horfir rétt svona?“ er nú hrópað frá
fokkusiglupallinum á Joe Lane. „Horfir
rétt svona, piltar! Skjótum hverja tusku
í tætlur yfir helvítis hausunum á þeim,
og hverja spýtu undan bölvuðum löpp-
unum á þeim, þessum erkibófum og ill-
virkjum, sem hafa svívirt sjóinn með nær-
veru sinni!“
Það er Joe Kingston, sem talar. Stór-
skotaforinginn veifar til samþykkir og
samtímis gýst eldur og reykur úr fallbyss-
unni hjá honum. Sprengikúlan splundrast
skammt frá akkerisvindunni. Þar gýs upp
mikill, svartur reykur, brak úr þilfarinu
þeytist í allar áttir. Fallbyssuskyttumar
á foe Lane eru engir viðvaningar, og ef
engin önnur skipun kemur, mun Isaac
Loges skjóta niður reiða skipsins, og þá
verður barkskipið ekki betur sett en ves-
æll síkjabátur. Og nú fer hann að liggja
vel við skotum úr léttu fallbyssunum á
afturþiljunum.
Tvisvar enn kveða við dimm skotin frá
fallbyssunni, en síðasta skotið er hátt og
hvellt. Það kemur úr bakborðsbyssunni á
afturþiljum. Þá fyrst virðist þrælablóðsug-
an skilja, að ekki verður undankomu auð-
ið. Hann vendir; barkskipið beitir upp
í vindinn.
„Sir,“ segir Ben Cliff lágum rómi við
skipstjórann. „Sir, við erum komnir langt
út fyrir landhelgi Bandaríkjanna.“
Skipstjórinn horfir andartak á stýri-
manninn, augun eru eins og mjótt strik.
„Jæja, stýrimaður. Líttu sem snöggvast
til baka! Erum við svo mjög fjarri strönd-
inni?“
Nú verður ungi stýrimaðurinn harður
á svip.
„Rétt, Sir,“ svaraði hann ákveðinn.
„Tvær mílur í mesta lagi, hygg ég.“ Hann
segir þetta rólegur og ákveðinn. Á þess-
ari stundu hefur hann hlotið sína eld-
skírn. Það hefur orðið maður úr drengn-
um. Hann er nú fullgildur sjóliði í toll-
gæzlu Bandaríkjanna, mun hvorki blikna
né blána fyrir þrælasölum.
Nokkrum mínútum síðar leggur Joe
Lane að jrrælaskipinu. Út við borðstokk-
inn birtist náfölt andlit þrælaskipstjórans.
Þá gerist það, að annar stýrimaður mið-
ar byssu sinni á skipstjórann. í sömu
andrá ber þar að Andy Ladd, og hann
ýtir vopninu niður. „Ekki of bráðlátur,
drengur! Þennan geymum við handa gálg-
anum.“
Tollmennirnir ráðast nú hver af öðrum