Nýtt S.O.S. - 01.08.1960, Blaðsíða 29

„Bezt væri, að við kæmum þessu farartæki okkar héðan í burtu, og
það sem fyrst, sagði Macdonald. „Vestris verður ekki lengi ofansjávar úr
þessu. Ef honum hvolfir, verðum við undir bákninu.“
„Eg er nú ekki hjátrúarfullur,“ sagði hásetinn, „en það er eins og ]i>að
sé ómögulegt að losa stefni bátsins frá óheillaskipinu.“
„En þá er tími til kominn að labba út!“ sagði loftskeytamaðurinn.
Þótt nú mætti engan tíma missa, reyndu þeir enn að ýta bátnum frá
skipshliðinni. Það tókst og þeir réru bátnum að bakborðshlið Vestris.
Nú sáu þeir, sér til mikillar skelfingar, að bátarnir nr. 2 og 4, sem í
voru nær eingöngu konur og börn, héngu í köðlunum hátt yfir sjó, vegna
þess að böndin voru ekki nógu löng. Fólkið í bátunum hljóðaði í dauð-
ans örvilnun og bað um hjálp, en það var útilokað að veita nokkra
hjálp í þessum skelfilegu kringumstæðum.
— □ “
Verchere hafði farið út um bakborðsdyrnar á loftskeytaklefanum á-
samt O’Loughlin. Þeir skriðu svo út að borðstokkunum, þar sem þeir
náðu nokkru haldi. Verchere varð að halda áfram til þess að kornast að
sfnum báti.
„Gangi þér vel, drengur minn!“ sagði yfirloftskeytamaðurinn og rétti
honum höndina. „Komdu þér nú í bátinn þinn. Það er óþægilegt að
. vera hérna uppi!“
„Eg óska yður líka alls góðs,“ svaraði ungi maðurinn hrærður og tók
innilega í hönd yfirmanns síns.
O’Loughlin sá bátinn sinn á reki í nokkurri fjarlægð. Nú verð ég að
stökkva, hugsaði hann.
Áður en hann stökk leit hann sem snöggvast í kringum sig: Bálkar
og brak úr þilfarsfarminum var eins og hráviði kringum skipið og víða
mátti sjá menn, sem héldu dauðahaldi í trjábúta og háðu harða glímu
við öldurnar. Svo tók hann undir sig stökk — niður í öldurnar.
En áður en hann komst alla leið varð ltann lostinn mikilli skelfingu:
Björgunarbeltið! Hann hafði gleynrt því í liásetaklefanum! Svo laukst
sjórinn saman yfir höfði hans.
Og hafið sleppti ekki taki sínu. O’Loughlin náði aldrei björgunar-
bátnum.
Nýlt S O S
29