Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 7

ur ekki kojuteppi? auðvitað á hann það. Náðu
í það og flýttu þér!“
Og þegar þjónninn kom með teppið, kom
Bully Waterman með seglnál og hanzka, og svo
saumuðu þessir þorparar lifandi manninn inn
í sitt eigið kojuteppi og vörpuðu honum svo
í sameiningu fyrir borð, meðan hann grátbað
þá um náð og miskunn. Þannig voru þessir þrír
menn sendir inn í eilífðina, og meðan á þessu
stóð hafði messaseglið farið fjandans til.
Skipið hafði rétt sloppið fyrir Horn, þegar ör-
lögin náðu öðrum stýrimanni, Cole. Hann var
við vinnu á þilfarinu, og illmannleg augu
skipstjórans fylgdust með honum frá stjórn-
palli. Eitthvað hlýtur skipstjóra að hafa mis-
líkað við vinnubrögð hans, því eftir að hafa
ausið úr sér ókvæðisorðum, hljóp hann fram
á þilfarið til Cole. En Cole var strax á verði,
og Bully hljóp beint á kreppta hnefa hans,
sem sendu hann niður í þilfarið.
En í sama mund læddist fyrsti stýrimaður að
honum að aftan með melspíru í hendinni, en
hann rann til um leið og hann kastaði melspír-
unni, og í staðinn fyrir að hitta annan stýri-
mann, lenti melspíran út í haf og sökk til
botns.
Annar stýrimaður hefur sennilega verið álit-
inn hættulegur að komast í kast við, því fyrsti
stýrimaður greip til vopns hérans og tók hið
skjótasta til fótanna, þar sem hann hafði misst
marks. Cole náði honum þó fljótlega og sló
liann niður á augabragði.
Eftir að hafa þannig ráðið niðurlögum
beggja andstæðinga sinna, snéri Cole sér að
mannskapnum:
,,Hérna er skútan!“ hrópaði hann. „Takið
hana, ef þið viljið hafa hana!“
En enginn hreyfði hönd eða fót; menn skildu
yfirleitt ekki hvað stýrimaður átti við.
Þetta hafði þó ekki minnstu áhrif á Cole.
Hann tók sér stöðu við störf sín sem stýrimað-
ur og yfirmaður á sinni vakt, eins og ekkert
hefði komið fyrir.
Um það bil klukkutíma síðar, þegar Bully
Waterman hafði hugsað ráð sitt, og jafnað sig
eftir niðurlagið, kom hann upp á þilfar og bað
annan stýrimann að koma með sr niður í ká-
etu. Það var dálítið, sem hann vildi sýna sonum.
Það er ekki ólíklegt, að Cole hafi undir þess-
um kringumstæðum grunað Waterman um
græzku. Hvað sem því líður neitaði hann að
koma með honum, undir því yfirskini, að liann
væri á verði á þilfarinu. En Bully Waterman
bað hann svo elskulega og fullvissaði hann um
að hann hefði engin brögð í tafli á neinn hátt.
O, nei, það væri svo langt frá því að hann bæri
í brjósti til hans nokkuð illan hug, eða væri
að erfa það, sem skeð hafði, þetta væri allt sam-
an gleymt og grafið. Hann ætlaði bara að tala
við Cole um síðustu innfærsluna í skipsbókina,
sem hann gat ekki almennilega áttað sig á, og
þurfti að fá skýrða dálítið nánar.
Að lokum Iét Cole undan og samþykkti að
koma með skipstjóra í káetu hans. Hann kom
aftur á þilfar klukkutíma síðar, eftir að hafa
drukkið friðarskál með skipstjóra.
Það var ekkert óvenjulegt að sjá á öðrum
stýrimanni þegar hann kom upp á þilfarið.
Hann lauk vakt sinni og kom aftur upp á
hundavaktinni milli kl. 6 og 8, en rétt fyrir
átta „glas“ var hann orðinn svo máttfarinn í
hnjánum að hann gat varla staðið uppréttur
án stuðnings.
Stýrimanni var nú ljóst, að Bully Waterman
hefði sett eitur í vínið, hann ætlaði því að
reyna að komast burtu án þess að skipstjóri yrði
var og bað tvo af drengjunum að hjálpa sér
fram á.
En skipstjóri var á verði, og þegar hann kom
auga á drengina, þar sem þeir voru að drösla
öðrum stýrimanni á milli sín, rauk hann upp
upp eins og fellibylur. Hann sparkaði í dreng-
ina, svo að þeir skoppuðu eftir þilfarinu og sló
Cole niður með gúmmíkylfunni. Hann var síð-
an járnaður á höndum og fótum og fleygt upp
í bakborðsbátinn, þar sem hann mátti hafa fé-
lagsskap við gamla uppgjafasjóliðann upp á
vatn og brauð til leiðarenda.
Sjómenn á þessum skipum voru oft mjög svo
áhifagjarnir, og þó þeir yrðu fyrir mörgu mis-
jöfnu gleymdist það oft fljótt, nema ef það var
lamið inn í þá við sífelldar endurtekningar. Og
þannig gat oft vingjarnleiki og örlítil hlýja við
leiðarlok algerlega útmáð þrautir og þjáningar
ferðarinnar, og það er ekki ólíklegt, að misgerð-
ir Bully Watermanns hefðu komið til með að
NÝTT SOS
7