Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 14

brátt var skyggni ekki rneira en 700 metrar.
Hálfum öðrum tíma síðar stilltu skipin sér
upp og sigldu í suðurátt með 24 hnúta hraða,
og á meðan jókst þokan og það byrjaði að
skyggja.
Ákvörðunarstaðurinn var hafnarborgin Santa
Barbara, þar sem innsiglingin liggur urn rennu
í gengum skerjagarðinn. Það var eftir þeirri
rennu, sem foringi flotadeildarinnar stefndi,
það var Edward H. Watson, sjóliðsforingi.
Skipin höfðu rodio um borð, en árið 1923
var það í barndómi sínum, og radio-útreiknað-
ar skipaleiðir sköpuðu ekki það öryggi sem
þurfti og reyndust oft rangar. Flotadeildin stóð
í stöðugu sambandi við radio-stöðina við Point
Arguello, en það mátti segja að einmitt þennan
dag væri hún „yfir sig hlaðin störfum“, því
gufuskip að nafni „Cuba“ hafði strandað í nánd
við siglingarennuna inn til Santa Barbara. Wat-
son sjóliðsforingi fyrirskipaði, að flaggskip hans
eitt skyldi taka á móti leiðarútreikningum, svo
að sambandið frá hinu strandaða skipi, „Cuba“
gæti haldizt sem allra bezt og stöðugast. Af einni
eða annarri ástæðu var hann þó ekki látinn vita
að „Cuba“ hafði sagt stöðinni í Point Arguella,
að Kyrrahafið væri sýnilega gengið af göflun-
um. Sraumarnir hefðu allt í einu gjörbreytzt
og orðið margfalt meiri fram með ströndinni.
Vegna þokunnar var ekki hægt að sjá strönd-
ina frá flotádeildinni. Stjörnur sáust ekki held-
ur vegna þokunnar. Watson sjóliðsforingi at-
hugaði stöðu skipsins eftir radio-miðunarstöð-
inni, og fiestar þessar athugandir voru réttar
með tilliti til straumanna. Klukkan níu um
kvöldið var sjórinn byrjaður að sýna tennur, og
snarpur vindur var að dreifa þokunni. Watson
sjóliðsforingi gaf flaggskipinu „Delphy“ sem var
í fylkingarbrjósti flotadeildarinnar, skipun um
að breyta stefnu 90 gráður á bakborð. Með
öðrunr orðum, í staðinn fyrir að sigla beint
strik suður, var beygt í vinkil til vinstri og
siglt beint í austur. Öll flotadeildin beygði á
eftir flaggskipinu í rjúkandi sælöðri og sjó —
inn í myrkrið.
Edward H. Watson sjóliðsforingi var enginn
unglingur. Hann hóf nám á flotaherskólanum
í Kentucky 1891 og hafði stjórnað skipi í 18
14 --------- NÝTT SOS
ár. Á árum fyrri heinrsstyrjaldarinnar var liann
skipstjóri á anrerísku herflutningaskipi, sem
sigldi milli Bandaríkjanna og Frakklands. í
þrjú ár eftir stríðið var hann æðsti yfirmaðúr
á herskipinu „Alabanra". Sína núverandi stöðu
hafði hann haft í tæplega eitt ár.
Þetta örlagaríka kvöld hafði hann ekki verið
nrinna umhyggjusanrur eða árvakur en endra-
nær. En það, senr hann vissi ekki, var að jarð-
skjálfti í Japan, hafði fyrir fimm dögunr drepið
30.000—40.000 manna og sent stórar flóðbylgjur
at stað út yfir Kyrrahafið, og að löng röð af
þessum „tilbúnu" bylgjunr var nú að enda langa
ferð sína við klettótta strönd Kaliforníu. Og
einmitt klukkan 9 unr kvöldið var flotadeild-
in, eftir útreikningum Watsons, beint út af
siglingarennunni inn til Santa Barbara, og í
unr það bil 12 knr. fjarlægð frá ströndinni.
En þetta var algerlega rangt. Raunverulega
voru skipin 40 kílómetrum norðar en lrann
hélt, og fast upp við land.
Þegar flotadeildin beygði til bakborðs, brun-
uðu þessir 1500 tonna stálkassar beint á skerja-
garðinn og ströndina nreð 40 kílómetra hraða
á klukkutíma. Sjö mínútum eftir skipunina,
renndi „Delplry" hnífskörpu stefni sínu á sker.
Hvað Watson sjóliðsforingi hefur lrugsað á því
augnabliki, þegar hvítt brimlöðrið konr fram úr
myrkrinu, og lrjartanu og botninum úr lrans
góða skipi var svipt burtu, fær enginn nokkru
sinni að vita. En svo mikið er víst: Watson
sjóliðsforingi fékk aldrei skipstjórn framar!--
Sskipin beygðu í skörpum boga og skildu eft-
ir hyíta hálfhringi á dimmu hafinu. Fremst var
„Delphy". Þar á eftir fylgdu: „S. P. Lee“,
„Young“, ,AVoodbury“, „Nicholas", „Farragut“
og „Fuller“. Eftir þeinr komu svo „Percival“,
,,Sonrers“, „Chauncey", „Kennedy“, „Paul Hanr
ilton“, „Stoddert" og „Tlrompson“.
Á „S. P. Lee“, sem fylgdi fast á eftir flagg-
skipinu, reyndi Arthur Small, kapteinn, að
forðast að rekast á „Delphy“ með því að leggja
stýrið alveg í borð, og „S. P. Lee“ þaut fram
lrjá flaggskipinit í nokkurra metra fjarlægð og
skrúbbaðist inn á nrilli nokkurra skerja. Stefnið
lagðist inn eins og harmónikubelgur, en skipið
þrykktist fast á nrilli skerjanna aðeins með ör-
litla slagsíðu. Ringulreiðin varð aftur á móti