Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 20

Annar • svartur köttur eignaðist sex kettlinga
og skipstjórinn lét lóga tveim þeirra.
Þetta kattadráp vakti óhemju reiði meðal há-
setanna.
„Nei, herra," mælti einn stýrimannanna við
skipstjórann, „þetta mátti alls ekki ske! Að
drepa svarta ketti! Það gildir sama og að skip
leggi úr höfn 13. einhvers mánaðar eða á föstu-
degi.“
„Hvaða firra er þetta? Hvað eigum við að
gera með öll þessi kvikindi um borð? Þetta
er þó fjandakornið ekki neinn sirkus? En hvað
um þá Crossey og Preedy, eru þeir ennþá ó-
vinir?"
„Ja, vinir eru þeir að minnsta kosti ekki.
Þeir hafa slegizt, og eru áreiðanlega ósáttir
enn.“
„Ned sagði, að Crossey hefði líf stúlkunnar
á samvizkunni," hélt maðurinn áfram
„Líf stúlkunnar á samvizkunni? Hver segir,
að hún sé dauð?“
„Enginn veit það með vissu. En það eru
tvær nætur síðan . . .“
Hann hætti allt í einu, en skipstjórinn heimt-
aði framhaldið.
„Leysið frá skjóðunni!"
„Jæja, fyrst þér krefjizt þess. Fyrir tveim nótt-
um sá einn kyndaranna hvfta vofu á lestarop-
inu og heyrði . . .“
„Hrópað á hjálpl Var það ekki? Nei, svona
sögu mtrúi ég ekki. Á morgun komura við til
Port Pirie. Þá fyllum við lest númer eitt af vör-
um, og þá verður þar ekkert pláss handa draug-
um.“
Já, lest 1 var fyllt í Port Pirie. Og ekki aðeins
hún, heldur allar lestar. Farmurinn var zink-
massi, þungt efni og leðjukennt. Það var skip-
að um borð 6500 tonnum af þessu góðgæti, og
fyrsti stýrimaður. sem bar ábyrgðina á hleðslu
skipsins var allt annað en ána^gður með þenn-
an farm.
„Þessi grautur heldur allri bleytu 1 sér, ef
sjór kemst í skipið, og dælurnar koma ekki að
neinu gagni,“ sagði stýrimaður við hafnarvörð-
inn.
„Hafið engar áhyggjur af þessu, Mr. Eaton.
Þetta er gott skip, og yfirvöldin munu stað-
20 --------- NÝTT SOS
festa, að skipið er hlaðið samkvæmt settum
reglum og fyrirmælum."
Trevessa var í Port Pirie frá 29. apríl til 15.
maí 1923. Þá var lagt af stað heimleiðis. Skipið
átti að koma við í Fremantle og Durban, en
síðasti áfanginn var Antwerpen.
Einn daginn kom yfirþjónninn, John Berry,
að máli við skipstjórann. „Það er enn vegna
kattanna, herra, þó það sé nú raunar ekki svart-
ur köttur.“
Skipstjórinn lét fallast niður á stól, hreint
dolfallinn.
„Það bættist reyndar við einn svartur köttur
í Port Pirie, en sá skolli hljóp í land aftur. En
það var þessi bröndótti, sem var allra uppáhald.
Hann er dáinn af óþekktum orsökum,” lauk
yfirþjónninn máli sínu sorgmæddur á svipinn.
„Já, John, ef þessu heldur svona áfram, þá
verð ég sjálfur hjátrúarfullur. En hvað er að
frétta af draugnum? Hefur hann komið aftur?“
„Nei, herra. — En það hefur ekki komið neitt
lífsmark frá Kitty. Líklega er hún látin.“
„Það þætti mér leiðinlegt. Þetta var pryðis-
stúlka og ég skil ekki þennan Crossey."
Samtólið varð ekki lengra. Skipstjórinn gekk
út á brúarvænginn.
24.-25. mai tók Trevessa kol til viðbótór í
Fremantle. Eiginlega átti skipið að fara þaðan
að kvöldi 24., en þá var svartaþoka, svo hætt var
við brottförina. Áhöfnin var í versta skapi.
„Við komumst aldrei heim . . .“ lét einhver
skipverja sér um munn fara. Því miður reynd-
ist það allt of mikið sannmæli, kannski líka
hvað þann snerti, sem þessi orð mælti.
Trevessa ferst.
Það höfðu verið stillur mánuðum saman, en
svo breyttist veðrið skyndilega til hins verra
við brottför Trevessa frá Fremantle.
2. júní varð sjógangurinn svo ofsalegur, að
skipstjórinn lét draga úr ferðinni, en næstu nótt
snérist stormurinn meira til suðurs. Það var
raunar heppilegt, því Trevessa hélt vestlæga
stefnu. En þann 3. júní, sem bar upp á sunnu-
dag, reið brotsjór yfir skipið bakborðsmegin,