Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 19

þiátt fyrir skipanirnar, sem hann gaf.
„Hjálp! Hjálp!“
„Kona!“ öskraði Ned. „Það er kona í lest-
inni!“
„Hvaðan kemur hún?“ hrópaði Mike. „Jú,
það heyrist greinilega!"
„Haldið ykkur fast, piltar!“ Næsti brotsjór
skall yfir.
Ned kallaði til þriðja stýrimanns:
„Við verðum að bjarga konunni! Já, Mr.
Ball, það er kona! Nú kallar hún aftur!“
„Bjarga, jú gott og vel. En hvernig? Kven-
maður? Þig er að dreyma, Preedy!“
Þeir urðu óttaslegnir, því engin mennsk kona
átti að vera um borð.
„Reynið að hjálpa mér! Eg dey!“
„Látið mig fara niður!" öskraði Ned.
Það heyrðist greinilega skvampið í sjónum
í tómri lestinni.
„Látið mig hafa ljósker! Eg verð að fara
niður!“
Enn skall brotsjór á skipinu. Síðan kom hlé.
Ned missti fótanna í lestinni. Sjórinn flæddi
yfir liann. Ljósið hafði slokknað. Hann þreif-
aði í kringum sig og greip í einhverja mann-
lega veru.
„Dragið upp!“ hrópaði hann. Og eftir tvær
mínútur var hann kominn upp með meðvit-
undarlausa stúlku í fanginu. Hún var dökk-
liærð. Blóð rann úr enninu.
„Það er — það er — Kitty! “ hrópaði hann
skelfdur á svipinn.
Þá varð Ned allt í einu gripinn óstjórnlegri
bræði. Lífshættan og áreynslan hafði magnað
hana og meðaumkvunin með þessum leynifar-
þega, sem var að elta einn hásetann.
„Það er þér að kenna, þinn svívirðilegi þrjót-
ur!“ hreytti hann út úr sér. Þá greiddi hann
Mike mikið högg, svo hann skall kylliflatur á
þilfarinu.
Mike brölti á fætur og hjálparmenn þriðja
stýrimanns fóru með stúlkuna.
Stúlkan var borin inn í sjúkraklefann undir
brúnni. Það var ekki hægt að loka lestinni. En
það hafði heppnazt að gera við rafleiðsluna og
dælurnar höfðu undan.
Fárviðrið var á enda. En þetta var ekki nema
fyrsti þátturinn í langri óheillasögu þessa skips.
Kitty Hallstead, sem var aðeins 18 ára, var
allmikið meidd. Hún hafði kastazt út í skips-
hliðina og á skilrúm. Það gekk kraftaverki næst,
að hún skyldi sleppa með brotinn handlegg
og slæmt höfuðhögg. Hún sagði skipstjóranum
frá ævintýri sínu.
„Hvernig og hvenær komuð þér um borð,
ungfrú?“ spurði hann.
„Tveim tímum fyrir brottför. Það var
snemma morguns og koldimmt. Eg fór um borð
í litlum bát, klifraði upp og faldi mig í lest-
inni. Eg hafði mat í tösku, líka drykk. En í
veðurofsanum í gær varð ég hrædd. Eg ætlaði
þá að fara upp úr lestinni, en það var ekki
hægt, allt lokað, enginn heyrði þegar ég kallaði
á hjálp. En svo flæddi sjórinn niður. Það var
hryllilegt, skelfilegt!“
„En hvað kom yður til þess að gera þetta.
og annað eins?“
„Af því,“ hún barðist við tárin, „að Mike
Crossey hafði lofað að giftast mér. En hann
sagðist verða að fara á sjóinn til þess að þéna^
peninga. En ég treysti honum ekki, og ég hafðí
líka heyrt, að auðveldara væri að ganga í hjóna-
band í Ameríku."
„Mike Crossey vissi sem sé ekki, að þér vor-
uð um borð?“
„Nei, nei! Mike á enga sök á þessu. Enginn
vissi um þetta.“
„Eg trúi yður. Mike hefur vissulega gert
margar stúlkur vitlausar í sér. Nú sendi ég hann
til yðar.“
Mike hlýddi boði skipstjórans með ólund.
Þegar hann kom til baka til þess að taka við
stýrinu, sagði hann:
„Giftast í Ameríku, ekki nema það! Hún hef-
ur ekki leyfi foreldra sinna til þess. Og ég
læt ekki neyða mig til neins!“
Heilsu Kitty Hallstead fór hnignandi. Hún
fékk liáan hita og 15. janúar var hún flutt í
sjúkrahús í Kap Breton. Trevessa hélt svo á-
fram áleiðis til Nýja Sjálands og Ástralíu. Og
Mike Crossey fór með.
Það hélzt ldýtt og gott veður allt til Ástralíu.
Þó fannst sumum af áhöfninni, að eitthvað
illt væri í aðsigi. í Timaru hafði svartur kött-
ur sézt hlaupa frá borði! Það vissi ekki á gott.
NÝTT SOS -------------- 19