Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 27

Ein á bílabzautinni
Þetta var bara hugboð. Kjánalegt liugboð.
ekkert annað. En Lára gat ekki ráðið við það.
Það var staðreynd að grái bíllinn vakti hjá
henni óskiljanlegan ótta. Hún og Tom höfðu
ekið um klukkutíma eftir bílabrautinni. Hún
liafði smátt og smátt vanist rauðum ljósunum
frá bílunt, sem hurfu framundan. Á hinni braut
inni þaut endalaus röð af bílum á móti þeim
og hurfu hver af öðrum eins og leiftur. Allt
var eins og það átti að vera.
Við Littleto sáu þau gráan bíl, og þá fann
Lára til þessa óútskýranlega ótta. Bíllinn kom
eftir hliðarvegi, sem lá inn á bílabrautina.
Hann ók svo hratt eftir hliðarveginum, að hann
tók síðustu beygjuna á tveim hjólum og nam
svo snöggt staðar við bílabrautina, að hann
hnikktist til. Það var gjörsamlega tillitslaus
akstur.
Tom veitti þessu enga athygli, og Lára sagði
honum ekkert um óttann, sem greip hana. Að
stundarkorni liðnu sagði hann: „Við verðum
að nema staðar við næstu benzínsölu. Við er-
um að verða benzínlaus.“
Lára kinkaði kolli og hugsaði með sér: Eg
verð að reyna að hrista af mér þessa óttatilfinn-
ingu, þessa ímyndun, að það sé hætta á ferð-
um.
Nokkrir bílar fóru framhjá þeim hver á eft-
ir öðrum. Tom ók varlega og öruggt. En allt
í einu varð hann að hemla snögglega. Bíll, er
ók svo óhugnanlega hratt, að bílstjórinn virtist
ekki hafa fullt vald yfir honum, straukst svo
þétt fram hjá þeim, að Tom neyddist til að
snarstöðva til þess að komast hjá árekstri. Láru
fannst hjartað í sér hætta að slá — því þetta var
grái bíllinn. Hún uppgötvaði allt í einu að hún
sat með krepptar hendurnar eins og í krampa.
Tom hrutu af vörmu nokkur ergileg orð um
ökunýðinga, en sagði annars ekki fleira.
Dálítið lengra fram með veginum sáu þau
ljósin frá næstu benzínstöð. Lára lokaði augun-
um. Það var engin meining í, að hún yrði allt-
af gripin þessari óttakennd ef hún sá þennan
gráa bíl. Hann hafði numið staðar við benzín-
stöðina. Þegar Tom ætlaði líka að beygja upp
að stöðinni, kom hún lauslega við handlegg
hans og ætlaði að biðja hann að halda áfram-
En það var svo bjánalegt. Bæði var, að þau
voru alveg að verða benzínlaus og hitt, að það
var ekki hin minnsta ástæða fyrir hann að ótt-
ast neitt. En hún var hrædd, og þau voru neydcL
til að stanza.
Tom ók inn á stöðina og nam staðar rétt
fyrir aftan gráa bílinn. Hann leit yfir að veit-
ingastofunni. „Langar þig ekki í kaffibolla eða
eitthvað annað.“
Hún hristi höfuðið og reyndi að brosa.-----
Nú var búið að fylla geyminn á gráa bíln-
um. Bílstjórinn borgaði og settist inn. Til þess
að ná að beygja frá varð hann að aka örlítið
afturábak. Hann rykkti bílnum óþolinmóðlega
til, eins og hann tæki hopp. Það heyrðist skell-
ut grái bíllinn hafði ekið á bíl þeirra.
Láru fannst hjartað koma upp í hálsinn á
sér. Hún var nú lieltekin lamandi hræðslu. En
dæld í aurbretti er nú ekkert ægilegt. Það get-
ur í hæsta máta gert menn ergilega.
Grái bíllinn tók kast áfram. Bílstjórinn hall-
aði sér út, til þess að líta á skaðann. Það voru
þrír menn í bílnum auk hans. Enginn þeirra
sagði neitt, en augu þeirra gerðu Láru enn
hræddari.
Tom fór út og leit á dældina í aurbrettinu-
„Það er ekkert alvarlegt," sagði hann. „Við-
gerð, sem í hæsta lagi kostar nokkra dollara."'
Hann tók upp vasabókina sína og skrifaði upp
númerið á gráa bílnum, skrifaði svo sitt eigið
bílnúmer og fékk bílstjóranum ásamt nafni
NÝTT SOS --------------- 27