Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1940, Blaðsíða 18

112
Þ J Ó Ð I N
liann sagt; „þ'ví mér lízl ekki á
snjóhengjurnar hérna fyrir ofan“.
— Hún vissi vel livað hann álti við,
það voru háar og brattar hlíðar fyr-
ir ofan hæinn og flóðahætt, þegar
kingt hafði niður miklum snjó, eins
og núna upp á síðkastið.
En Guðrún litla var ekkert hrædd
við snjóflóð; aftur á móti þótti
henni vænt um þýðvindi og hláku,
því þá var henni ekki eins kalt. Það
var ósköp erfitt að fara á fætur á
morgnana, þegar kuldinn var mik-
i 11, en hún varð alltaf að drífa sig
ofan á undan gömlu hjónunum og
færa þeim heitt kaffi i rúmið.
Henni hafði runnið í hrjóst aft-
ur, en hún lirökk fljótlega upp við
kuldalega rödd Sigríðar gömlu:
„Ætlarðu að sofa til hádegis, stelpu-
ræfill! Farðu undir eins fram að
liita kaffið og flýttu þér nú!“
Guðrún litla rauk upp með and-
fælnm og' fór að tína á sig spjar-
irnar. Föt hennar voru flest kar-
hætt og slitin, en þó átti hún eina
flík góða, nefnilega peysuna, sem
góða konan á nágrannahænum hafði
gefið hcnni. llún hafði alltaf vik-
ið góðu að lienni, þessi kona, enda
var hún bæði falleg og væn; sjálf
átti hún ekkert harn. — Meðan Guð-
rún litla var að hugsa um þetta,
datt henni allt i einu í hug draum-
urinn, sem hana hafði dreymt um
nóttina. Draumurinn var um hrafn,
sem kom til liennar með jólagjaf-
ir. Og hrafninn var einmitt að
krúnka í erg og gríð fvrir utan
gluggann núna. Hann var líklega
svangur, aumingja greyið.
Hún flýtti sér að kveikja upp í
hlóðunum og liita kaffið handa
liúshændum sínum. Þegar hún var
búin að færa þeim það í rúmið,
gat hún sjálf fengið sér sopa. Hún
sat við hlóðirnar og sötraði kaffið
í ró og friði. En á meðan komu
nokkrir stormsveipir og litln síðar
huldi regnið á gluggakytrunni. Frið-
finnur gamli hafði haft rétt fyrir
sér, að skipta myndi um veðurlag;
það skeði oft fljótlega þarna i daln-
um. Og þetta var hreint og heint
stórrigning.
Allt í einu krúnkaði hrafninn á-
kaft fvrir utan eldhúsgluggann.
Guðrún litla hrosti. „Ertu þarna,
vesalingur,“ kallaði liún til lians;
„nú skal ég strax koma með eitt-
hvað í gogginn á þér!“ — Hún var
vön að lauma undan eins miklu
og hún gat af matarleifum, handa
þessum eina hrafni, sem hélt til á
hænum. Þau voru vinir. Ivannske
var það einmitt sami hrafninn, sem
hana liafði dreymt í nótt: Hann
kom til hennar með stóra körfu í
nefinu og sagði: „Þetta átt þú að
fá i jólagjöf, Guðrún mín.“ Og þeg-
ar hún opnaði körfuna, þá voru í
henni ljómandi fallegir kjólar, stíg-
vél, margar hækur, hálsfestar og
allskonar skraut, sem hún hafði
varla þorað að láta sig dreyma um.
Hún þakkaði hrafninum með
handahandi og spurði: „Hvers
vegna á ég að fá allt þetta?“ Hrafn-
inn þrýsti hönd hennar með vængn-
um, og rödd hans var hlý og vin-
gjarnleg, eins og góðu konunnar á
nágrannabænum: „Þú færð þetta af
þvi að þú ert góð stúlka, sem gef-
ur hungruðum að borða. Því þeir,