Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 7

Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 7
stjórinn. Flakið' hreyfist ekki. SetjiO út bát á bakborða! Nokkrum mínútum slðar var hann ásamt fjórum hásetum á leið til flaksins. Þeir festu hak- ana i skrokkinn og einn hásetinn fór úr skónum og steig upp á hálan, _ slimugan skipsbotninn. Hann tók við fangalinunni, en hrasaði um leið, svo að krókur- inn á línunni skall i botnlnn. And- artaki ...síðar var högginu svarað innan úr skipinu. — Það er einhver þama niðri! Hásetamir litu hver á annan. Flakið hafði verið á reki i viku minnst, ef þetta var það sama og önnur skip höfðu sagt frá, og hversvegna skyldi það ekki vera? Engin mannvera gœti haldið lífi í hella viku undir botnplötunum, — þetta gæti því ekki verið nokkur mannlcg vera! Skipstjórinn leit yfir til Aurom og sá, að stinningsgola var tekin að bæra segiin. Hann myndi fá hagstæðasta byr á leið sinni beint til Danzig. Hann gaf því fyrirskipim um, að flakið skyldi dregið til hafnar, og klukkutíma síðar var Aurora á leið til hafn- ar með flakið í togi. Um hádegi daginn eftir sigldi Aurora inn í höfnina í Danzig með neyðarflagg- uppi. Dráttar- bátur tók strax flakið I sína vörzlu og kom þvi upp að hafn- arbakkanum. Digrum stálvírum var slegið utanum skipið og með krana var því lyft upp úr sjón- um. Jámsmiður stóð reiðubúinn tU að skera gat á plötumar. Fjöldi manns haföi safnazt saman, og þegai- skrokkurinn hófst upp úr sjónum, gátu menn lesið nafnið, — Emdte frá Ham- borg. Menn ræddu í ákafa hvað myndi hafa gerzt. Jámsmiður- inn lauk starfi sínu, og nokkrir menn stukku niður með kúbein og sprengdu plötuna upp. Við það myndaðist nógu stórt gat til þess, að maður gæti farið niður um það. Nokkrir mannanna skimuðu niður, það var eins og þeim stæði beigur af því, sem þeir kynnu að sjá. Skyndilega birtist dálítið í gat- inu, — mannshönd. Þetta var handleggur á sjómanni, það leyndi sér ekki af hörundsflúrinu. Mennimir náfölnuðu, þeir héldu að draugur væri á leiðinni upp. Þá varð hafnarstjóranum blóts- yrði á vör og hann stökk niður með norska skipstjórann á hæl- unum. Þeir hjálpuðust að því að lyfta Engellandt upp í gegnum gatið. Hann var þvi líkastur sem hann hefði risið upp úr gröf sinni, en lifsmark var með honum. Þannig atvikaðist það, að Hans Engellandt var bjargað frá þvi, sem virzt hefði bráður bani. Þetta er einn furðulegasti atburð- ur í sögu sjóferða. En það var lika á seinustu stundu, sem norski skipstjórinn kom honum til bjarg- ar. Maturinn var búinn og vatnið lika, Andrúmsloftið var svo til þurrðar gengið, að það logaði ekki á eldspýtu, sem stungið var niður um gatið á plötunni. Hversu furðulegt, sem það kann að virðast, hresstist Engel- landt til fulls eftir þessa þrek- raun sína. Hann stundaði sjóinn í mörg ár eftir þetta og varð loks hafnarvörður í Kiel. |»|HIIIIIIIIIIHIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIffl HÉR HEFST MVIMDASAGAN SKALLI SKIPSTJÚRI Dag nokkurn sigldi .Skröggur" inn í höfnína i Buffalo til að lesta kol. „Sjáðu!" hrópaði stýriinaðurinn og benti á fólkið á hafnarbakkanum, ,,karl- mennirnir þarna eru með sömu skrítnu hattana og ég sá einu sinni í bíó“. ,,Það hefur þá verið mynd úr villta vestrinu," mælti Skalli, ,,því þetta eru hinir svokölluðu kúrekahattar, sem að- eins þeir hórna í villta vestrinu eru mcð.“ ,,Já,“ svaraði stýrimaðurinn, ,,nú man ég það. Þetta var óhugnanleg mynd. Þeir skutu hver á annan á hverri ein- ustu mínútu. Ég varð svo taugaveiklaður af því, að ég íór út í miðri mynd! Úff! Ég vona, að þeir séu ekki jafnæstir héma." ,,Það er varla svo slæmt," sagði Skalli, ,,ef það gengi eins fyrir sig héma og í kvikmyndunum væri ekki nokkra lifandi veru að finna hér i villta vestrinu. SVona, drengur minn, tylltu nú honum ,,Skrögg" gamla hérna við bakkann og svo föruin ^rrrntrr*^ við saman í land til að athuga hvar viö getum fengið kol." Stýrimaðurinn var samt ekki fyllilega rólegur, þrátt fyrir orð Skalla skipstjóra. Og þegar hann gekk á land nokkrmn augnablikum síðar ásamt Skalla, leit hamn flóttalegum augum á mennina, sem stóðu i kringum þá. Einn náunganna vcitti þossu athygli. ..Auðsjáanlcga sakleys- ingi. . ." tautaði hann við sjálfan sig og horfði á eítir þeim félögum. „Ég ætti að geta slegið eitthvað lit úr þessum." Þvi lengra sem þeir komu inn í villta vesturs borgina, því órólegri varð stýri- maðurinn. „Mér finnst alveg hræðilega óhugnan- legt hérna," kveinaði hann, „þeir ganga hér allir með skammbyssur! " „Það gerir varla mikið til á meðan þeir ekki skjóta," sagði Skaili, „vertu nú ekki alltaf svona hjartveikur! Sjómaður lætur ekki nokkra vesæla landkrabba koma sér úr jafnvægi, þótt þeir séu meira að segja vopnaðir bæði á bakborða og stjórnborða!" Stýrimaðurinn ætlaði einmitt að fara að malda í móinn þcgar skyndilcga læstist sterk krumla um handlegg hans og kippti honum inn í hliðargötu! Þctta skeði svo snögglega, að Skalli tók ekk- ert eftir þvi að stýrimaðurinn gekk ekki lengur við hlið hans. Hann labbaði ró- legur áfram og hélt áfram samtallnu. ,,Ef það gengi eins fyrir sig hérna cins og í kvikmyndunum væri einhver þorparinn löngu búinn að ráðast á þig, drengur minn, og þá stæðir þú nú augliti til aug- lits við skammbyssuhlaup." Það var nákvæmlega það, sem hcnti stýrimanninn á þessu sama augnabliki. Þar mcð er þó ekki sagt, að allt gangi fyrir sig nákvæmlega eins og í kvik- myndum! „Svona nú, sakleysingi," sagði náung- inn sem dregið hafði stýrimanninn iim í hliðargötuna, „heldurðu að það gjammi ekki fallega i henni þessari?" Orðlaus af skelíingu starði stýrimað- urinn á skammbyssuna, sem náunginn miðaði á hann. „Heyrðu, ætlarðu ekki að svara því, sem þú varst spurður" hreytti maðurinn út úr sér. „Ég spurði þig hvort Þú héld- ir ekki að það gjammaði fallega í lienni þessari." „J . . . J . . . Jú" stamaði stýrimaður- inn, „ég . . . hm . . . hugsa, a. . . að hún gjammi vo . . . voða ja .. . fallega!" „Þú þarft ekki að gjamma svona yfir þessu," sagði þorparinn glottandi, ,,en gott og vel, þér lízt sem sagt vel á byss- una. Þá mátt kaupa hana af mér . . . fyr- ir alla peningana, sem þú ert með á þér!" Stýrimaðurínn afhenti alla vasapening- ana sina skjálfandi á beinunum. Hann hafði ætlað að kaupa myndakort fyrir þá og vildi nú taka til fótanna. En hranaleg skipun írá kúrekanum kom honum til að stanza og stirðna upp. — „Þú glcymir skammbyssunni, sem þú keyptir af mér," sagði náunginn glottandi, „eða hélztu kannske að ég ætlaði að ræna þig? Komdu nú, ég skal kenna þér á þetta áhald. Sjáðu, ég miða byssunni á Þig . • • þrýsti á gikkinn og . . . Og stýrimaðurinn, sem hafði tallö, að sín siðasta stund væri komln, starði furðu lostinn á logann, sem brann á skamm- byssunni. Þetta var skammbyssukveikj- ari! Náunginn stakk kveikjaranum í liendina á stýrimanninum, sem stóð gláp- andi eins og nátttröll, og hélt ánægður í burtu. „Það er auðvelt að selja sak- leysingjum svona hluti," tautaði hann, „ef maður fer bara rétt að þeím," Þetta var bara byrjunin. Strax í næsta blaði tekur að draga til alvarlegri tíðinda hjá þeim félögum . . . — O HEIMILISPÓSTURINN 7

x

Heimilispósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilispósturinn
https://timarit.is/publication/1016

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.