Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 18

— í>iS eruð verstu og fyrirlit-
legustu hjú, sem ég hef nokkum-
timann orðið að kveða dóm yfir!
Placey dómari tók sér mál-
hvíld til að ná andanum.
— Aldrei hefur hroðalegra,
miskunnarlausara og svívirðilegra
morð verið áformað og framið.
Fómarlambið var að dauða kom-
ið af ólæknandi sjúkdómi. En þið
gátuð ekki beðið með að veita
ástríðum ykkar útrás. Þið hefðuð
þó alltaf getað beðið meðan sjúk-
dómurinn var að gera útaf við
hann. Þið myrtuð hann, ekki að-
eins brugðust þið trausti deyj-
andi manns, heldur lögðuð þið líka
drög að því að gabba trygginga-
félagið á eftir.
Þér, Robert Wharton, vomð
bezti vinur deyjandi manns, en
það kom ekki í veg fyrir, að þér
gimtust eiginkonu hans. Og þér,
Rita Young, þér voruð eiginkona
göfugs manns, en það aftraöi yð-
ur ekki frá því að leggja á ráðin
með elskhuga yðar um að drepa
manninn, sem þér höfðuð svarið
— Vera má, að bréfið útskýri
það.
— Já, auðvitað, sagði dómar-
inn og reif umslagið upp.
Bréfið var formálalaust:
— Ég er hræddur um, að sam-
vizkan kunni'að' þjaka yður, þeg-
að elska og virða i blíðu og stríðu.
Það var vafalaust ætlun yðar að
láta þetta líta út eins og sjálfs-
morð, en eins og flestu afbrota-
fólki hætti yður til að gera helzt
til mikið úr hæfileikum yðar til
að leika á lögin.
blekkt tryggingafélagið með því
að Ieyna það ólæknandi sjúkdómn-
um, sem hann þjáðist af, — og
að hann hafi einnig haldið þessu
leyndu fyrir eiginkonu sinni,
þangað til sjúkdómurinn var kom-
inn á það alvarlegt stig, að ekki
í ljós. Þannig hugsið þér auðvit-
að. Og þetta er alveg rétt hjá
yður, en deyjandi fólk er sjálfs-
elskt, og ég reyndi að telja sjálf-
um mér trú um, að peningarnir,
sem ég hafði fengið hana tll að
liftryggja mig fyrir, myndu vega
upp á móti þeirri sorg, sem ég
ylll henni.
Sorg! Hvað maður getur verið
barnalegur! Hún varð beinlínis
fegin, þegar hún komst að því að
ég ætti ekki nema eitt ár ólifað.
Þá þegar var hún farin að halda
við Robert VVharton, bezta vln
minn. £g gerði mér það ekki Ijóst
áður. En þegar þau höfðu fengið
að heyra fréttimar, gerðu þau
ekki minnstu tilraim til að leyna
því lengur. Þau hæddu mig á
banabeði mínum. — Hversvegna
flýtirðu þér ekki að hrökkva upp
af ? hreyttu þau út úr sér framan
í mig. Við getum ekki beðlð til
eilifðarnóns eftir tryggingarpen-
ingunum.
Ef ég aðeins liefði haft þrek
til að vinna á þeim með eigin
höndum. Ég hefði viljað þola
hverskyns vítiskvalir til að geta
komið þeim fyrir kattamef. En
ég hafði naumast þrek til að
brölta út úr rúminu. Þá var það,
að ég fékk hugmyndina. Hvers-
RÖDD ÚR GRÖFINNI
SMÁSAGA
EFTIR R. HARVEY
Rannsóknir hafa leitt í ljós, að
þér Rita Young líftryggðuð mann-
inn yðar fyrir all-háa upphæð
skömmu eftir að þið giftust. Það
lítur sem sagt út fyrir, að þér
hafið frá upphafi ætlað yður að
myrða hann. Og á því getur naum-
ast nokkur vafi leikið, að þér
Robert Wharton, hafði lagt á
ráðin, þar sem þér stingið ekki
aðeins upp á því í bréfi, sem þér
hafið skrifað eiginkonu hins
látna, og lagt hefur verið fram í
réttinum, heldur minnist einig á
aðferðina, Hinn deyjandi maður
átti að fá alþekkta arsenik-upp-
lausn í smáskömmtum, en upp-
lausn þessa mátti fá úr plöntu-
eyði, sem eiginkona hins látna
skyldi kaupa undir því yfirskyni,
að maður hennar hefði æskt þess.
Það hefur verið leitt rækilega í
ljós, að þér, Rita Yuong, hrintuð
málinu i framkvæmd. Mörg vitni
hafa sagt, að þau hafi heyrt
manninn yðar tala um, að matur-
inn bragðaðist undarlega við og
við. Krufningin hefur leitt í ljós
ástæðuna til þessa. Innýfli hins
látna voru beinlínis gagnsýrð af
arseniki. Auk þess var tebolli á
borði við hlið hins látna, og var
í honum nægilegt eitur til að ráða
hann af dögum. Á þessum bolla
voru fingraför yðar.
Þannig Iíta sönnunargögnin út.
Ljós og glögg, svo að enginn fær
um villzt. Af ástæðum, sem þér
þekkið einar, vogið þér yður að
halda því fram, að þér eigið ekki
neina sök á dauða manns yðar.
Þér eruð að reyna að fá réttinn
til að halda, að hinn látni hafi
var viðiit að leyna honum lengur.
Þér vilduð líka fá réttinn til að
trúa því, að hinn Iátni hafi feng-
ið eiginkonu sína til að kaupa
plöntueyðinn til að grípa til, ef
kvalimar yrðu honum óbærileg-
ar, og hann hafi að lokum svift
sig sjálfur lifi. Þér voruð sömu-
leiðis svo ósvífnar að halda því
fram, að bréfið, sem sannaði sekt
yðar, hafi verið falsað! Fáránleg
fullyrðing!
Kviðdómurinn hefir ekki tekið
neitt tilUt til fullyrðinga yðar.
Hann hefur komizt að þeirri nið-
urstöðu, sem óumflýjanleg var
undir þessum kringumstæðum.
Fyrir mér liggur ekkert annað en
kveða upp dauðadóminn . ..
Rúmum fimm vikum síðar var
dómnum fullnægt. Og Placey
dómari hefði tvímælalaust gleymt
þessu máli með tímanum, ef
ekki hefði annað komið til —
rödd úr gröfinni.
Klukkustund eftir að aftakan
hafði farið fram, kom lögfræð-
ingur hins látna manns í heim-
sókn til dómarans. 1 fórum hans
hafði fundizt umslag, sem utan á
var ritað til dómarans, sem
kvæði upp dóminn. Við umslag-
ið var festur miði, þar sem stóð,
að umslaginu skyldi skilað eftir
að skötuhjúin hefðu mætt örlög-
um sinum, eins og lögin legðu
fyrir.
— Hann hefur vitað þetta fyr-
irfram! sagði dómarinn. Hann
vissi það þá, að þau myndu ráða
hann af dögum! En hversvegna
kom hann ekki í veg fyrir það?
Hversvegna lét hann það gerast?
ar þér hafið lesið þetta bréf. En
mér stendur á sama um samvizku
yðar, dómari góður, mér stendur
á sama um allt annað en að leiða
í ljós hefndina, sem þér hjálp-
uðuð mér við að koina yfir þess-
ar fyrirlitlegu mannverur, komma
mína og svokallaðan vin minn. Þvi
að liefnd eins og hver annar sig-
ur, verður að koma í dagsins Ijós,
til þess að hægt sé að njóta henn-
ar. Það væri ekkert gaman að því
fyrir mig að taka þetta leynd-
armál með mér í gröfina. Mað-
ur drýgir ekki hinn fullkomna
glæp til að varðveita hann sem
leyndarmál. Það verður að opin-
bera liann fyrir fólk, sem í raun
og veru kann að meta snilldar-
bragð eins og það, sem ég hef
framið.
Þetta er ástæðan til þess, að ég
geri yður að trúnaðarmanni
mínum. Ég hefði getað sent blöð-
unum söguna, en það hefði verið
illa gert gagnvart yður, herra
dómari. Þér hefðuð meðal ann-
ars orðið að víkja úr embætti.
Nú getið þér bara rifið bréfið í
tætlur og gleymt öllu sanian. En
nú skulum við byrja á sögu
minnl.
Ég var deyjandi rnaður, þegar
ég kvæntist Ritu. Það varð ekki
séð á mér, en ég ól dauðann innra
með mér. Ég lét það ekki uppi
við neinn. Hversvegna? Vegna
l»ess að ég víldi fá að njóta enn
nokkurra gleðistunda áður en ég
hyrfi úr þessu lífi.
En hugsa sér þá sorg og þann
sársauka, sem það myndi valda
öðrum, þegar sannleikurinn kæmi
vegna ekki svifta mig lífinu og
láta það líta svo út, sem þau
hefðu gert það? Það veit sá, sem
allt veit, að ég hlakkaði til dauð-
ans, þegar ég losnaði undan þess-
um þjáningum.
Var það svo, að ég hefði orðið
á undan þeim? Hversvegna hefði
hún annars keypt pakkann með
plöntueyðinum? En hvort sem
hún hafði hugsað sér að nota það
eða ekki, þá er það staðreynd, að
það var léttara fyrir mig að fram-
kvæma áform mitt, af því að
pakkinn var í húsinu. Ég ýtti
snjóboltanum af stað með því að
tala um það í áheyrn þjónustu-
fólksins, að maturinn minn væri
undarlegur á bragðið.
Nú kem ég að bréfinu. Ég fann
bréfastafla frá honum inni í her-
bergi konunnar minnar, og þá
datt mér strax í hug að leggja
falsbréf þar inn á milli, — fals-
bréf, sem kæmi þeim í gálgann.
Ég æfði mig í að stæla rithönd
hans, þangað til ég var viss unt,
að ég væri búinn að ná henni al-
veg. Þá skrifaði ég bréfið, sem
átti að innsigla örlög þeirra og
lagði það hjá hinum. Og ég setti
dálitið af plöntueyðinum í teboll-
ann, sem hún gaf mér í morg-
un ...
Dómarinn sat grafkyrr og
starði á bréfið.
— Jæja? sagði lögfræðingur-
inn, sem hafði beðið spenntur. Út-
skýrir þetta, hversvegna hann
reyndi ekki að bjarga lífi sinu?
— Já, svaraði dómarinn og reif
bréfið I smátætlur. Fullkomlega.
Fyrir þrem öldum lagði píla-
grímalest á leið til Mekka leið
sina gegnum Garra, sem er
smáþorpi I grennd við pálma-
vin eina í norðurhluta Líbýu-
eyðimerkurinnar í Afríku. Fyr-
irvaralaust réðust íbúar Garra
á pílagrímahópinn, rændi þá
öllu fémætu og sendu þá síð-
an aftur út á eyðimörkina. En
áður en pílagrímarnir hurfu úr
kallmáli, sneri foringi þeirra
sér við og hrópaði hræðilega
formælingu yfir Garra:
— Megi Allah sjá til þess,
að aldrei verði nema fjörutíu
karlmenn á lífi í einu i Garra!
Hvort heldur formælingin
hefur hrifið eða ekki, þá er
það staðreynd, að i Garra eru
aldrei nema fjörutíu karlmenn
á lifi i einu. Aldrei er nokkur
piltur vaxinn úr grasi fyrr en
einhver öldungurinn deyr.
En það furðulegasta í þessu
sambandi gerðist samt á
heimsstyrjaldarárunum fyrri,
þegar 18 ástralskir hermenn.
tóku sér stöðu í Garra. Ekki
höfðu þeir fyrr komið sér fyr-
ir í bröggum sínum en drep-
sótt brauzt út meðal þeirra
innfæddu — og létu átján
arabar lífið í faraldrinum.
Dauðskelkaður leitaði þorps-
höfðinginn til herstjórnarinn-
ar um að flytja bækistöðvarn-
ar á brott úr þorpinu, áður en
liðsauki tæki að streyma til
hersins. Herforinginn hlustaði
á frásögn höfðingjans, og á-
kvað að henni lokinni að
freista ekki öriaganna, heldur
verða á brott, áður en verra
hefðist af.
c*
$
;*
;*
i
;*
;*
c*
;*
c*
f
;♦
;*
;*
c*
c*
;*
í»
5*
c*
c*
;*
c*
;*
;*
c*
i
i
I
1
c*
i
I
;♦
—o—
Listmálari nokkur varð svo
hrifinn af að horfa á móður
hugga barn sitt, að hann á-
kvað að mála þau mæðgin á
staðnum. Þetta gerðist auð-
vitað á Italíu, og málarinn
greip víntunnu, sem stóð
þarna hjá og hófst þegar
handa um að mála, áður en
hann hefði gleymt svipbrigð-
um fyrirmyndanna. Þegar
hann hafði lokið málverkinu,
afhenti hann kráreigandanum,
sem átt hafði tunnuna, hana
að nýju sem þóknun fyrir mál-
tíð, sem hann hafði neytt í
kránni.
Tunnubotninn hangir nú í
Pitti Palace í Flórens, og mál-
verkið er þekkt um allan heim
undir nafninu ,,La Maddona
della Sedia". Verðmæti þess er
eitthvað um 50 millj. isl. kr.,
þótt það sé raunar ekki falt
fyrir neina upphæð.
Hver var málarinn?
Rafael.
HEIMILISPDBTURINN
1B