Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 8

Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 8
Fyrir skömmu var sölumaðurinn Philip McLarra, ný- orðinn 45 ára, fluttur frá London í geðsjúkrahús I Norð- ur-Englandi. í fimm ár hefur verið reynt að afla honum bata, en þrátt fyrir ýtrustu tilraunir, hefur læknunum mistekizt. Philip McLarra er fómarlamb dómsúrskurð- ar að ósekju. Tvisvar hefur hann verið dæmdur sak- láus, vegna þess að á þessari jörð var annar maður eins nauðalíkur honum og eitt eggið öðm. Örlög þessa mamis em einhyer hin liörmulegustu, sem um getur á okkar dögum.... Ég skal láta Umsmíða þá hjá gullsmiði. Ungírú Patrick var afar upp með sér og afhenti sinum nýja húsbónda alla skartgripi sina. Þegar hún hugðist leysa ávís- unina út í bankanum daginn eft- ir, reyndist ekki innstæða fyrir henni. Meira að segja reyndist út- gefandinn með öllu ókunnur í bankanum. Þegar hún komst einnig að því,'að á hóteli „milljón- erans" kannaðist enginn við John Rouiet — én það hafði hann sagzt heita, —• skildist henni, að hún hefði lent I klónum á glæpa- manni. Upp frá því hafði hugsunin um skartgripina kvalið hana, þangað til hún taldi sig sjá svikahrapþ- inn í hóteldyrunum. Þessa sögu sagði ungfrú Pat- rick lögreglufulltrúanum á stöð- inni. McLarra sat dolfallinn og hlustaði á, án þess að botna upp eða niður í öllu saman. Þegar hún hafði lokið frásögn sinni, spratt hann á fætur og hrópaði: — Þessi kona hlýtur að vera gengin af vitinu. Þetta er allt svívirðilegur þvættingur. Ég er Philip McLarra sölumaður. Ég sel verkfæri og eldhúsbúnað. Ég á konu og þrjú böm. Hérna eru skilríki mín. Húsbóndi minn og starfsbræður geta allir borið vitni um, hver ég er. Ég hefði ekkert á móti þvi að vera mill- jónamæringur, en ég hef aldrei þótzt vera það. Lögreglufulltrúinn var lífs- reyndur maður. Það var ekkert takið hann! Hann stal skartgrip- unum minum! Þessi unga stúlka reyndist hafa svarað sömu auglýsingu og img- frú Patrick, og hafði misst skart- gripina sina á sama hátt. Nú var McLarra vesalingurinn kominn í verstu klípu. Enska lög- reglan lét grafast fyrir um mál- ið. McLarra var handtekinn og úr- skurðaður í gæzluvarðhald. 1 Suður-Englandi gáfu sig fram fjörutíu stúlkur, sem allar höfðu svarað auglýsingunni. Allar höfðu þær misst skartgripi sína. Þær voru allar beðnar að koma til London, og einni og einni var vísað inn til að lita á sakbom- inginn. Engin einasta þeirra var í vafa um, að hann væri sá seki. Philip McLarra var dreginn fyr- ir rétt, óg hann var dæmdur í átta ára hegningarhússvist. Sak- bomingurinn féll saman, þegar dómurinn var kveðinn upp, og hrópaði með grátstafinn í kverk- unum: — Ég er saklaus! Ykkiu- skjátl- ast, öllum saman. Ég er ekki þessi maður! Þetta endurtók hann hvað eftir annað næstu árin, en enginn fékkst til að trúa honum. Hann veiktist hastarlega af tauga- áreynslunni og var um skeið ekki hugað lif. . 1 sjö ár, fjóra mánuði og tutt- ugu-og-sex daga sat McLarra í fangelsisklefanum. Óréttlætið, sem hann hafði orðið að þola, hafði svipt hann heilsunni. Hann var veill ‘á sál og líkama, þegar Þetta er stúlkan, sem rakst á Philip í hóteldyrunum og áleit liann afbrotamann ... uppistand. Lögreglumennirnir þóttust vissir um að sjá þarna sölumanninn McLarra. En sá handtekni hét Thomas Epson. Hann hafði framið öll skálkapör- in, sem McLarra hafði verið dæmdur fyrir. Þeir voru alveg ná- kvæmlega eins útlits, enda þótt þeir væru ekki vitund skyldir. Fyrir gráleita glettni örlaganna hafði lif manns verið lagt í rústir. Philip McLarra var iátinn laus, og enska ríkið greiddi honum 6000 pund í miskabætur. Þegar hann fékk uppreisn æru sinnar, sagði dómarinn: SAKLAUS MADUR DÆMDUR TVISVAR! Þegar Philip McLarra vár að ganga út úr gistihúsi í London, rakst hann á þéttholda konu i dyrunum. Hann lyfti hattinum, baðst afsökunar, en konan góndi á hann eins og hún hefði séð draug. Hún greip heljartaki í frakkaermina hans og æpti: — Loksins hitti ég þig aftur, bansettur svikarinn og þorparinn Hvar eru skartgripirnir mínir, hvar er úrið og demantshripgirn- ir mínir ? Þú stalst öllu sém ; ég erfði eftir hana móður mina sál- ugu! Hjálp, lögregla... Lög- regla! McLarra leit andartak utan við sig af undrun á æsta konuna. Hann þekkti hana alls ekki. En sú óþekkta lét sig hafa það að draga hann inn í forstofuna, öskrandi hástöfum: — Náið í lögregluna! Ég er búin að finna margeftirlýstan svikara! Hótelgestir og starfsfóik þyrpt- ist að. Uti fyrir hótelinu voru þegar komnir margir vegfarend- ur, sem öskrin í konunni höfðu lokkað á vettvang. En hún lét sér alls ekki segjast, svo að dyra- vörðurinn greip símann og hringdi á lögregluna. Á sama vetfangi varð McLarra hugsað til konunnar sinnar og barnanna þriggja. Hann óttaðist vandræði og óþægindi af komu lögreglunn- ar. I hreinu hugsunarleysi greip hann til óyndisúrræðisins. Hann reif sig úr greipum konunnar og hljóp út á götu. Hótelstarfsfólk- ið og fjöldi, vegfarenda tók á rás á eftir honum. Meðal þeirra var kvenmaðurinn,- sem öskraði í sí- fellu: — Stöðvið hann! Hann hefur rænt mig . . .! Á næsta horni var McLarra stöðvaður af lögregluþjóni, og eftir tíu mínútur var hann kom- iiin á næstu lögreglustöð. Þéttholda konan var kennslu- kona, ■ Mabel Patrick að nafni. Hún hafði svarað auglýsingu, þar sem milljónamæringur auglýsti eftir samkvæmisstúlku, og þau höfðu ákveðið að hittast á veit- ingahúsi. „Milljónarinn" sagði, að hanri þarfnaðist menntaðrar, vel- klæddrar samkvæmisstúlku til sveitaseturs hans í háfjöllum Skotlands. Hann sagðist lifa miklu samkvæmislifi, og í sam- kvæmi hans kæmi virðulegasta fólk. Hanri vildi ráða til sin stúlku, sem tekið gæti þennan starfa að sér. Sjálfur væri hann alltof önrium kafinn til að geta sinnt þessum málum. Þvi næst fékk „milljónerinn" henni ávísun til að hún gæti keypt á sig fatnaðinn, sem hún þyrfti til starfans. Meðan þau röbbuðu saman, sagði „milljónerinn" skyndilega: — Skartgripirnir, sem þér ber- ið, eru alltof gamaldags. 1 okkar hópi notum við ekki þessháttar. óalgengt, að til hans kæmu kon- ur með allskyns kærur. Þegar svo farið var að ransaka málið, kom í ljós, að ekki reyndist eitt orð satt í þeim. Hann var alveg í þann veginn að trúa Philip McLarra og senda konuna heim með nokkrum ró- andi orðum. En þá gerðist dálítið furðulegt og næstum ótrúiegt. Slík tilvilj- un gerist venjulegast aðeins i skáldsögum. En svo vár ekki i þetta skiftið. Dymar opnuðust, og inn kom ung stúlka. Þegar hún kom auga á McLarra, hrópaði hún í æsingu: — Þarna er svikarinn! Hand- i, Jón. honum var sleppt. Konan hans hafði fengið skiln- að frá honum. Hún gat ekki hugs- að sér að vera gift afbrotamanni. Þegar McLarra losnaði, fylltist hann nýrri von. 1 fjögur ár þrælaði hann frá morgni til kvölds. Hvert penny, sem hann gat sparað af launum sínum, notaði hann í leit að sönnunar- gögrium um sakleysi sitt. Hann leitaði í allar áttir, en árangurs- laust... Ný óveðursský dró á loft. Lög- reglunni höfðu borizt fjórtán kærur frá konum, sem höfðu misst skartgripi sína gegnum auglýsingar. Gömlu réttarbækurnar voru dregnar fram í dagsljósið, og MacLarra handtekinn í íbúð sinni. Nýju svikin voru frainin með nákvæmlega sama hætti og þau fyrri. 1 tæp tvö ár enn sat McLarra í fangelsisklefanum. Þá gerðist nokkuð, sem hinn sakfellda sjálf- an hafði naumast órað fyrir. Dag nokkurn gaf gullsmiður sig fram við lögregluna. Hann hafði fengið tilboð frá manni nokkrum um sölu á skartgripum. Gullsmiðurinn hafði þekkt mann- inn af ljósmyndum í dagblöðun- um. 1 fyrstu vildi lögreglan ekki trúa honum, því að maðurinn sat i fangelsi. Sólarhring siðar var maðurinn handtekinn. Það varð ekki lítið — Enginn maður, rié heldur nokkur dómari, getur borið ábyrgð á þessu hörmúlega óhappi. Öll- um hefur skjátlazt. Okkur ber aðeins ein skylda. Við verðum að biðja McLarra afsökunar. Við dómarar erum þjónar laganna, og þetta er það eina, sem við get- um gert. McLarra heyrði ekki þessi orð í réttinum. Hann lá í hitamóki á sjúkrahúsi. McLarra var 27 ára, þegar hann rakst á stúlkuna í hóteldyrimum. Þegar hann slapp eftir að hafa verið dæmdur tvisv- ai’, var hann 41 árs. Peningana, sem hann hafði feng- ið í miskabætur, afhenti hann börnunum sinum til umráða. Sjálfur hafði hann engin not fyrir Þá. Allt fram að 26. júlí 1954 höfðu læknarnir gert allt, sem í þeirra. valdi stóð til að lækna hann, en árangurinn orðið næsta lítill. Næstu fimm árin þyngdi honum stöðugt, en alltaf var beðið með að fara með hann á geðveikrahæli, þangað til svo var komið, að hann þekkti ekki lengur bömin' sín. Þá varð ekki lengur beðið. Philip McLarra er núna hálf- fimmtugur, en hann er eins og hrumur öldungur i útliti. Örlög hans vekja hjá manni spurning- una um hversvegna saklaus mað- ur þurfi að líða svo mikið þar sem svo margir afbrotamenn og illræðismenn leika lausum hala. HEIMILISPÓSTURINN B

x

Heimilispósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilispósturinn
https://timarit.is/publication/1016

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.