Heimilispósturinn - 12.09.1960, Blaðsíða 14

1. KAFLI
Hefurðu nokkurn tíma reynt að gera þér i hugar-
lund hvernig það sé að vera sakaður um morð? Ég
veit nefnilega hvernig það er og mér fannst það
fremur óskemmtilegt og held að þér mundi verða
við á líkan hátt.
Ég hafði verið rekinn fyrir að vinna gott verk.
Leynilögreglufyrirtækið þurfti á sökudólg að halda.
Tryggingarfélagið sömuleiðis. Ég var alveg kjörinn
í hlutverkið og allir voru ánægðir nema ég.
Þegar maður vinnur fyrir stórt leynilögreglufyrir-
tæki, þá tekur maður eitt og annað að sér, sem ekki
er í fullu samræmi við lagabókstaíinn — ekki sízt ef
bezti viðskiptavinurinn er tryggingarfélag.
Ég hafði keypt aftur demantshálsmen frá þjófa-
félagi. Fyrirtæki mitt vissi hvað -ég var að gera.
Sömuleiðis tryggingarfélagið. Það var ódýrara fyrir
þá að borga tuttugu og fimm þúsund og hnýsast
ekki frekar í málið heldur en að verða að endur-
greiða hálsmenið með hundrað sjötíu og fimm þús-
und dolíurum.
Þess vegna keypti ég það — reyndai’ ekki fyrir
mína cigin peninga. Ég hafði aidrei átt tuttugu
og fimm þúsund dollara og býst aldrei við að eign-
ast þá. Ég sá um framkvæmdirnar. Ég hitti þjóf-
ana. Ég fékk hálsmenið og var á leiðinni með það
á skrifstofuna þegar lögreglan tók mig fastan.
Lögreglan kann ekki að meta þess háttar rið-
skipti. Verk hennar er að klófesta þjófa en ekki að
senija rið þá. Þeir leituðu á mér og fundu háls-
menið, síðan fóru þeir með mig i aðalstöðvamar
til yfirheyrslu og reyndu að fá út úr mér hjá
hverjum ég hefði keypt það og hve mikið ég hafi
borgað.
Ég talaði ekki. Leynilögreglumaður, sem upplýs-
ir heimildir sinar og sambönd er búinn að vera.
Ég steinþagði. Lögreglan afhenti tryggingaríélag-
inu hálsmenið, sem aftur kom þri til eigandans, en
iögreglan var hundóánægð. Þeir gátu ekki sett lejmi-
lögreglufyrirtækið og tryggingarfélagið i samband
við þjófana nema ég leysti frá skjóöunni, og til þess
var ég ófáanlegur. Þeir gátu ekki klófest þjófana
heldur, en á hinn bóginn höfðu þeir mig. Þeir gerðu
allt sem þeir gátu til að láta mig tala. Loks tóku
þeif af mér leyfið. Fyrirtæki mitt þvoði hendur
sínar og rak mig og lögreglan gaf mér skipun um
að hafa mig á brott úr borginni.
Slik skipun er í rauninni algjörlega ólögmæt, en
er afaf álgeng á jafnvel beztu lögregludeildum.
Harper yfirlögregluþjónn hótaði að láta kæra mig
fyrir glæpsamlegt athæfl og fyrir að taka á móti
stolnum munum, en hann lofaði að gleyma ákæurnni
ef ég hypjaði mig á brott úr borginni og léti ekki
sjá mig þar framar.
Crouse gamla á leynilögreglustofunni fannst þetta
góð hugmynd. Hann talaði rið mig eins og hann
væri gamall og reyndur frændi minn.
— Það er ekkert fyrir þig að lenda i þessu,
Hal, en þú vissir hvað þú varst að gera þegar þú
lagðir út í verkið.
Ég svaraði ekki.
— Farðu austur á bóginn, sagði hann. — Ég skal
hafa samband við skrifstofuna í New York. Þegar
mesti hitinn er úr málinu geta þeir látið þig hafa
vinnu þar.
— Kærar þakkir fyrir ekki neitt, sagði ég við
hann og setti upp hattinn. —- Ég ætla að byrja á
eigin spýtur. Mig hefur langað til þess um skeið.
Hann starði á mig og þurrkaði skallann með ljós-
bláum silkivasaklút, — Leyfislaus? Þú ert kolvit-
laus.
14
- Ég finn einhverja leið, sagði ég. — Ég er
fæddur í þessari borg og mér dettur ekki i hug að
fara í burtu bara til að gera Harper og hyski hans
greiða. Þeir eru einungis að reyna að blekkja. Þeir
munu aldrei draga mig fyrir rétt. Ég veit um of mörg
tilfelli af þessu tæi, sem aldrei hafa verið tekin
fjxir.
Ég talaði aðeins til að hlusta á sjálfan mig, en
ég var að hugsa um það, að hann hafði brugðizt
mér, að allir hefðu brugðizt mér. Ég var meira en
litið sár. Ég gekk út úr einkaskrifstofu Crouse og
skellti huiðinni harkalega á eftir mér, svo allir í
aðalskrifstofunni sneru sér rið og litu á mig.
Bless, pelabörn og pabbadrengir, sagði ég við
þá. Vinnið þið bara fyrir Crouse og öðlizt sama-
stað í steininum. Ég stanzaði ekki, heldur gekk
áfram út, niður rennistigann og niður í fjölfarinn
ganginn fjTir neðan. Þai’ stanzaði ég og dró and-
ann djúpt. Ég var nú minn eigin húsbóndi. Leyfis-
laus einkaspæjai-i, sem lögreglan var að rejma að
reka út úr borginni ,en ég hafði ennþá heilann í
lagi. Ég hafði ennþá byssu. Mig vantaði aðeins
vinnu.
Ég fékk hana á kappreiðavellinum. Ég hafði far-
ið þangað af því ég gat ekkert annað farið og ég
var ennþá í uppnámi. Ég reikaði gegnum mann-
þröngina 1 leit að kunningjum. 1 minni rinnu kynn-
ist maður fjölda af fólki, alls konai- fólki. Ég
stanzaði til að tala rið tvo tamningamenn, sem
gáfu mér vísbendingu, en hesturinn tapaði, og þá
kom ég auga á Sam Trace að tala við Knopp. Knopp
var einn mesti fjárglæframaðurinn á vesturströnd-
inni. Hann stjórnaði fjölda klúbba fyrir samtök sín
og vald hans var riðtækt.
Sam Trace hafði eitt sinn verið góður knapi, en
hann gat hreint og beint ekki látið það vera að
veðja á hestana, oft á hesta, sem hann keppti sjálf-
ur á móti. Framkvæmdastjórnin dæmdi af honum
réttindin ærilangt, og síðustu tiu árin hafði hann
lifað á því að snuðra í kringum skeiðvöllinn og
veðja.
Hollj-wood er girnileg til fróðleiks fyrir fjár-
glæframenn. Það er mikið af peningum í krik-
mj-ndaverunum, og flest kvikmyndafólk hefur gam-
an af fjárhættuspili i einhverri mynd.
Trace sá mig nokkurn veginn um leið og ég sá
hann. Hann horfði á mig sem snöggvast, siðan
sneri hann sér við og hvíslaði einhverju að Knopp.
Þvínæst snerust þeir á hæli og komu gegnum mann-
þröngina í áttina til mín.
— Blessaður, Hal, sagði Trace kumpánlega. — Þú
þekkir Knopp, er það ekki?
— Ég skulda honum ekki neina peninga, sagði
ég, og þeir hlógu báðir.
Svo gæti þó farið, sagði Trace. — Komdu og
fáðu þér glas.
Boðið kom mér á óvart. Trace var ekki þannig
gerður að fara að eyða dollara fyrir glas nema
hann vildi fá eitthvað í staðinn, og ég gat ekki
gizkað á hvað hann rildi mér, en fór samt með
þeim. Mig langaði ekki i neitt að drekka, það var
of heitt til að drekka áfengi, en ég var forvitinn.
Þegar við vorum komnii- með glösin á barnum
sneri Trace sér að mér og horfði á mig píreygður.
— Mér er sagt að Harper og piltarnir þarna í
aðalstöðvunum hafi verið heldur harðhentir á þér.
Ég horfði á hann á móti. Slíkar brottrekstrartil-
kjTiningar komast aldrei í blöðin, en neðanjarðar-
heimurinn er vel skipulagður. Hann veit venjulega
hvað um er að vera.
Það fer eftir því hver segir söguna, sagði
ég og hvolfdi í mig úr glasinu. — Leikurinn hefur
í
sín tækifæri. Það rildi bara svo til að ég lenti á
þeim slæmu.
Knopp rak upp hlátur. Hann var lágur og gild-
vaxinn og stórt andlitið var eins og klippt út úr
sandpappir. Hann hafði orði á sér fjrir hörku. Hann
hafði eitt sinn verið hnefaleikari, áður en hann
réðist til samtakanna, en nú voru hinir stóru vöðv-
ar hans orðnir of feitir.
— Ég veit hvemig tækifærin koma, sagði hann.
Það er þannig í mínu lífi llka, en ég kann að
meta mann, sem getur haldið sér saman og stað-
izt áreynsluna, þegar lögreglan tekur til sinna beztu
ráða.
— Ég vissi að hann meinti þetta sem hól og ég
svaraði með daufu brosi. Ég var ekkert gefinn fjrir
hól frá mönnum eins og Knopp. Maður verður
að halda sig öðru hvoru megin við takmörkin. Ég
hafði orðið að semja rið þjófa og hafði litil not
fjrir einkennisklædda lögreglumenn, en ég hafði
ennþá minni not fyrir svíðinga og glæpamenn.
Trace rirtist ekki taka eftir þri, að ég var ekki
vingjarnlegur. Hann rétti fram höndina og lagði
hana á öxl mér. — Hvað hefurðu í huga að gera,
Hal?
Ég vissi það ekki. Ég var með fjörutíu og einn
dollara i vasanum og það var aJeigan. — Ég er
að hugsa um að byrja á eigiri spýtur, svaraði ég.
Ég varð þess var hvernig þeir litu hvor á annan.
Það hefði átt að hljóma sem viðvörunarbjalla í
höfði mér. Ég hefði átt að snarast í burtu og
hlaupa að næstu útgöngudyrum. Trace brosti.
— Ég held að rið höfum kannske eitthvað handa
þér, sagði hann. — Komdu og aktu með okkur til
borgarinnar.
Mér var næst skapi að segja honum að ég hefði
ekki löngun til þess, en það var áliðið dags og ég
sé ekki neina ástæðu til að fara að borga fyrir
leigubíl úr þvi ég gat fengið að fljóta með. Við
gengum út gegnum hliðið og j'fir bllastæðið að
cadilac-bifreið Knopps. Ég sagði ekki neitt, en
Trace byrjaði að tala næstum áður en bíllinn tók
að hreyfast.
— Nú skal ég útskýra málíð, sagði hann um
leið og rið ókum inn á akbrautina. — Það er ungur
piltur, sem heitir Cload. Hann er ósköp órejmdur
og afar þunnur, en heldur að hann sé eitthvað
gáfnaljós af þvi að faðir hans lét eftir sig handa
honum átta milljón dollara í einhverjum öræfa-
bæ i Miðvesturríkjunum. Þegar garrdi maðurinn dó,
seldi drengurinn allt góssið og flutti sig vestur á
strönd. Hann getur ekki drukkið, en rej-nir það.
Hann er æstur í fjárhættuspil en veit ekki hvernig
hann á að haga sér.
Ég yppti öxlum. Ég þekkti að minnsta kosti
fimmtíu stráka af þessu tagi, sem höfðu komið til
Hollj-wood til að setja krikmyndaborgina á annan
endann. — Hvað um það?
— Hann á systur, sagði Trace. — Hún er j-ngri
en hann, en hún er nógu skynsöm til að hafa á-
hyggjur. Hún hefur rejmt að koma ritinu fjrir
hann. Hún hefur reynt að koma honum austur aft-
ur, en hann vill hvergi annars staðar vera en hér.
Svo nú ætlar hún að ráða verndarmann til að forða
honum frá vandræðum. Hún borgar fjögur hundruð
fyrir verkið og allan kostnað, og þú færð fimm
þúsund frá okkur þegar við gerum upp.
— Gerum upp hvað?
Hann hikaði í fyrsta sinn, en Knopp sagði án
þess að líta af umferðinni: — Haltu áfram, segðu
honum það. Hann er of skynsamur til að fara að
hlaupa með það í neinn óriðkomandi.
Framhald i næsta blaði
HEIMILISPÚSTURINN