Heimilispósturinn - 12.09.1960, Page 14

Heimilispósturinn - 12.09.1960, Page 14
1. KAFLI Hefurðu nokkurn tíma reynt að gera þér i hugar- lund hvernig það sé að vera sakaður um morð? Ég veit nefnilega hvernig það er og mér fannst það fremur óskemmtilegt og held að þér mundi verða við á líkan hátt. Ég hafði verið rekinn fyrir að vinna gott verk. Leynilögreglufyrirtækið þurfti á sökudólg að halda. Tryggingarfélagið sömuleiðis. Ég var alveg kjörinn í hlutverkið og allir voru ánægðir nema ég. Þegar maður vinnur fyrir stórt leynilögreglufyrir- tæki, þá tekur maður eitt og annað að sér, sem ekki er í fullu samræmi við lagabókstaíinn — ekki sízt ef bezti viðskiptavinurinn er tryggingarfélag. Ég hafði keypt aftur demantshálsmen frá þjófa- félagi. Fyrirtæki mitt vissi hvað -ég var að gera. Sömuleiðis tryggingarfélagið. Það var ódýrara fyrir þá að borga tuttugu og fimm þúsund og hnýsast ekki frekar í málið heldur en að verða að endur- greiða hálsmenið með hundrað sjötíu og fimm þús- und dolíurum. Þess vegna keypti ég það — reyndai’ ekki fyrir mína cigin peninga. Ég hafði aidrei átt tuttugu og fimm þúsund dollara og býst aldrei við að eign- ast þá. Ég sá um framkvæmdirnar. Ég hitti þjóf- ana. Ég fékk hálsmenið og var á leiðinni með það á skrifstofuna þegar lögreglan tók mig fastan. Lögreglan kann ekki að meta þess háttar rið- skipti. Verk hennar er að klófesta þjófa en ekki að senija rið þá. Þeir leituðu á mér og fundu háls- menið, síðan fóru þeir með mig i aðalstöðvamar til yfirheyrslu og reyndu að fá út úr mér hjá hverjum ég hefði keypt það og hve mikið ég hafi borgað. Ég talaði ekki. Leynilögreglumaður, sem upplýs- ir heimildir sinar og sambönd er búinn að vera. Ég steinþagði. Lögreglan afhenti tryggingaríélag- inu hálsmenið, sem aftur kom þri til eigandans, en iögreglan var hundóánægð. Þeir gátu ekki sett lejmi- lögreglufyrirtækið og tryggingarfélagið i samband við þjófana nema ég leysti frá skjóöunni, og til þess var ég ófáanlegur. Þeir gátu ekki klófest þjófana heldur, en á hinn bóginn höfðu þeir mig. Þeir gerðu allt sem þeir gátu til að láta mig tala. Loks tóku þeif af mér leyfið. Fyrirtæki mitt þvoði hendur sínar og rak mig og lögreglan gaf mér skipun um að hafa mig á brott úr borginni. Slik skipun er í rauninni algjörlega ólögmæt, en er afaf álgeng á jafnvel beztu lögregludeildum. Harper yfirlögregluþjónn hótaði að láta kæra mig fyrir glæpsamlegt athæfl og fyrir að taka á móti stolnum munum, en hann lofaði að gleyma ákæurnni ef ég hypjaði mig á brott úr borginni og léti ekki sjá mig þar framar. Crouse gamla á leynilögreglustofunni fannst þetta góð hugmynd. Hann talaði rið mig eins og hann væri gamall og reyndur frændi minn. — Það er ekkert fyrir þig að lenda i þessu, Hal, en þú vissir hvað þú varst að gera þegar þú lagðir út í verkið. Ég svaraði ekki. — Farðu austur á bóginn, sagði hann. — Ég skal hafa samband við skrifstofuna í New York. Þegar mesti hitinn er úr málinu geta þeir látið þig hafa vinnu þar. — Kærar þakkir fyrir ekki neitt, sagði ég við hann og setti upp hattinn. —- Ég ætla að byrja á eigin spýtur. Mig hefur langað til þess um skeið. Hann starði á mig og þurrkaði skallann með ljós- bláum silkivasaklút, — Leyfislaus? Þú ert kolvit- laus. 14 - Ég finn einhverja leið, sagði ég. — Ég er fæddur í þessari borg og mér dettur ekki i hug að fara í burtu bara til að gera Harper og hyski hans greiða. Þeir eru einungis að reyna að blekkja. Þeir munu aldrei draga mig fyrir rétt. Ég veit um of mörg tilfelli af þessu tæi, sem aldrei hafa verið tekin fjxir. Ég talaði aðeins til að hlusta á sjálfan mig, en ég var að hugsa um það, að hann hafði brugðizt mér, að allir hefðu brugðizt mér. Ég var meira en litið sár. Ég gekk út úr einkaskrifstofu Crouse og skellti huiðinni harkalega á eftir mér, svo allir í aðalskrifstofunni sneru sér rið og litu á mig. Bless, pelabörn og pabbadrengir, sagði ég við þá. Vinnið þið bara fyrir Crouse og öðlizt sama- stað í steininum. Ég stanzaði ekki, heldur gekk áfram út, niður rennistigann og niður í fjölfarinn ganginn fjTir neðan. Þai’ stanzaði ég og dró and- ann djúpt. Ég var nú minn eigin húsbóndi. Leyfis- laus einkaspæjai-i, sem lögreglan var að rejma að reka út úr borginni ,en ég hafði ennþá heilann í lagi. Ég hafði ennþá byssu. Mig vantaði aðeins vinnu. Ég fékk hana á kappreiðavellinum. Ég hafði far- ið þangað af því ég gat ekkert annað farið og ég var ennþá í uppnámi. Ég reikaði gegnum mann- þröngina 1 leit að kunningjum. 1 minni rinnu kynn- ist maður fjölda af fólki, alls konai- fólki. Ég stanzaði til að tala rið tvo tamningamenn, sem gáfu mér vísbendingu, en hesturinn tapaði, og þá kom ég auga á Sam Trace að tala við Knopp. Knopp var einn mesti fjárglæframaðurinn á vesturströnd- inni. Hann stjórnaði fjölda klúbba fyrir samtök sín og vald hans var riðtækt. Sam Trace hafði eitt sinn verið góður knapi, en hann gat hreint og beint ekki látið það vera að veðja á hestana, oft á hesta, sem hann keppti sjálf- ur á móti. Framkvæmdastjórnin dæmdi af honum réttindin ærilangt, og síðustu tiu árin hafði hann lifað á því að snuðra í kringum skeiðvöllinn og veðja. Hollj-wood er girnileg til fróðleiks fyrir fjár- glæframenn. Það er mikið af peningum í krik- mj-ndaverunum, og flest kvikmyndafólk hefur gam- an af fjárhættuspili i einhverri mynd. Trace sá mig nokkurn veginn um leið og ég sá hann. Hann horfði á mig sem snöggvast, siðan sneri hann sér við og hvíslaði einhverju að Knopp. Þvínæst snerust þeir á hæli og komu gegnum mann- þröngina í áttina til mín. — Blessaður, Hal, sagði Trace kumpánlega. — Þú þekkir Knopp, er það ekki? — Ég skulda honum ekki neina peninga, sagði ég, og þeir hlógu báðir. Svo gæti þó farið, sagði Trace. — Komdu og fáðu þér glas. Boðið kom mér á óvart. Trace var ekki þannig gerður að fara að eyða dollara fyrir glas nema hann vildi fá eitthvað í staðinn, og ég gat ekki gizkað á hvað hann rildi mér, en fór samt með þeim. Mig langaði ekki i neitt að drekka, það var of heitt til að drekka áfengi, en ég var forvitinn. Þegar við vorum komnii- með glösin á barnum sneri Trace sér að mér og horfði á mig píreygður. — Mér er sagt að Harper og piltarnir þarna í aðalstöðvunum hafi verið heldur harðhentir á þér. Ég horfði á hann á móti. Slíkar brottrekstrartil- kjTiningar komast aldrei í blöðin, en neðanjarðar- heimurinn er vel skipulagður. Hann veit venjulega hvað um er að vera. Það fer eftir því hver segir söguna, sagði ég og hvolfdi í mig úr glasinu. — Leikurinn hefur í sín tækifæri. Það rildi bara svo til að ég lenti á þeim slæmu. Knopp rak upp hlátur. Hann var lágur og gild- vaxinn og stórt andlitið var eins og klippt út úr sandpappir. Hann hafði orði á sér fjrir hörku. Hann hafði eitt sinn verið hnefaleikari, áður en hann réðist til samtakanna, en nú voru hinir stóru vöðv- ar hans orðnir of feitir. — Ég veit hvemig tækifærin koma, sagði hann. Það er þannig í mínu lífi llka, en ég kann að meta mann, sem getur haldið sér saman og stað- izt áreynsluna, þegar lögreglan tekur til sinna beztu ráða. — Ég vissi að hann meinti þetta sem hól og ég svaraði með daufu brosi. Ég var ekkert gefinn fjrir hól frá mönnum eins og Knopp. Maður verður að halda sig öðru hvoru megin við takmörkin. Ég hafði orðið að semja rið þjófa og hafði litil not fjrir einkennisklædda lögreglumenn, en ég hafði ennþá minni not fyrir svíðinga og glæpamenn. Trace rirtist ekki taka eftir þri, að ég var ekki vingjarnlegur. Hann rétti fram höndina og lagði hana á öxl mér. — Hvað hefurðu í huga að gera, Hal? Ég vissi það ekki. Ég var með fjörutíu og einn dollara i vasanum og það var aJeigan. — Ég er að hugsa um að byrja á eigiri spýtur, svaraði ég. Ég varð þess var hvernig þeir litu hvor á annan. Það hefði átt að hljóma sem viðvörunarbjalla í höfði mér. Ég hefði átt að snarast í burtu og hlaupa að næstu útgöngudyrum. Trace brosti. — Ég held að rið höfum kannske eitthvað handa þér, sagði hann. — Komdu og aktu með okkur til borgarinnar. Mér var næst skapi að segja honum að ég hefði ekki löngun til þess, en það var áliðið dags og ég sé ekki neina ástæðu til að fara að borga fyrir leigubíl úr þvi ég gat fengið að fljóta með. Við gengum út gegnum hliðið og j'fir bllastæðið að cadilac-bifreið Knopps. Ég sagði ekki neitt, en Trace byrjaði að tala næstum áður en bíllinn tók að hreyfast. — Nú skal ég útskýra málíð, sagði hann um leið og rið ókum inn á akbrautina. — Það er ungur piltur, sem heitir Cload. Hann er ósköp órejmdur og afar þunnur, en heldur að hann sé eitthvað gáfnaljós af þvi að faðir hans lét eftir sig handa honum átta milljón dollara í einhverjum öræfa- bæ i Miðvesturríkjunum. Þegar garrdi maðurinn dó, seldi drengurinn allt góssið og flutti sig vestur á strönd. Hann getur ekki drukkið, en rej-nir það. Hann er æstur í fjárhættuspil en veit ekki hvernig hann á að haga sér. Ég yppti öxlum. Ég þekkti að minnsta kosti fimmtíu stráka af þessu tagi, sem höfðu komið til Hollj-wood til að setja krikmyndaborgina á annan endann. — Hvað um það? — Hann á systur, sagði Trace. — Hún er j-ngri en hann, en hún er nógu skynsöm til að hafa á- hyggjur. Hún hefur rejmt að koma ritinu fjrir hann. Hún hefur reynt að koma honum austur aft- ur, en hann vill hvergi annars staðar vera en hér. Svo nú ætlar hún að ráða verndarmann til að forða honum frá vandræðum. Hún borgar fjögur hundruð fyrir verkið og allan kostnað, og þú færð fimm þúsund frá okkur þegar við gerum upp. — Gerum upp hvað? Hann hikaði í fyrsta sinn, en Knopp sagði án þess að líta af umferðinni: — Haltu áfram, segðu honum það. Hann er of skynsamur til að fara að hlaupa með það í neinn óriðkomandi. Framhald i næsta blaði HEIMILISPÚSTURINN

x

Heimilispósturinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimilispósturinn
https://timarit.is/publication/1016

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.