Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 6

Alla leiðina í flugvélinni til Am-
sterdam gat ég ekki slitið augun af
ljóshœrðu fegurðardísinni. 1 fyrstu
leit ég á hana rétt eins og hver ann-
ar karlmaður, sem sér forkunnar-
fagra konu. En smám saman gerði
ég mér ljcst, að ég hefði séð hana
áður. Heilinn í mér hamaðist við að
rifja þetta upp, en minnið hafði ger-
samlega brugðizt mér.
Hvar hafði
Með örfárra mínútna millibili
mættust augu okkar, eins og eftir
fyrirfram ákveðnu umtali, en þar
sem hún var forkunnarfögur var hún
áreiðanlega vön því, að karlmenn
horfðu á hana.
Hún færði sér sannarlega alla sína
kvenlegu eiginleika i nyt. Aðeins það,
hvernig hún hélt á vindlingi, — kæru-
leysislega og glæsilega í senn. Og
þannig gafst henni Hka fyrirtaks
tækifæri til að sýna, hversu undur-
samlegar hendur hennar væru. Allt-
af blés hún vindlingsreyknum út í
gegnum nefið. Nasavængir hennar
voru stórir og lýstu viðkvæmni. Hvar
í ósköpunum skyldi ég hafa hitt hana
áður? Hvar?
Áður en við lentum, spurði ég flug-
freyjuna kurteislega, hvort hún gæti
ekki sagt mér nafn stúlkunnar fögru,
sem ég hafði horft svo rhikið á.
ég séð hana
Hún brosti og svaraði:
— Ég veit vel, við hverja þér eig-
ið. Þér eruð ekki fyrsti maðurinn,
sem spyr mig að þessu. Hún er fög-
ur, ekki satt?
— Nú, það var nú ekki aðallega
þessvegna, sem ég spurði. Ég átti
bara við það, að ég hefði kynnzt
henni einhversstaðar áður, en mér
er ómögulegt að muna hvar.
— Hún heitir ungfrú Collins, sagði
flugfreyjan. — Hún er fulltrúi tízku-
húss i Englandi.
— Jæja, svaraði ég, ég hefði getað
svarið, að ég þekkti hana.
— Þér hafið ef til vill séð hana
fyrr hérna í flugvélinni, sagði flug-
freyjan. — Hún flýgur ákaflega oft
á milli Amsterdam og London.
— Þétta er í fyrsta skipti, sem
ég flýg þessa leið, svaraði ég. — Nú,
þetta skiptir svosem ekki máli.
Þakka yður fyrir upplýsingamar.
Hún hét þá ungfrú Collins. Nafn-
ið sagði mér ekkert, — og þetta var
áreiðanlega ekki rétt nafn hennar.
Ég var sannfærður um, að við hefð-
um hitzt einhversstaðar áður, og þá
hefði hún ekki haft þetta nafn.
Ég kom auga á hana, þegar hún
var á leiðinni í gegnum tollinn, og
ég elti hana inn í veitingastofuna.
Ég nam staðar fyrir framan spegil
til að laga slifsið mitt, og í spegl'11'
um sá ég hana ganga þvert yfir sal'
inn í barinn. Þar settist hún við eitt
litla borðið, opnaði veskið sitt °S
tók upp vindlingana sína. Hún þurfú
líka að taka ýmislegt smádót uPP
úr veskinu og raða þvi á borðið fýr'
ir framan sig, áður en hún faIin
kveikjarann. Síðan kveikti hún ’
vindlingnum, og blár reykurinn leið
rólega upp í loftið.
Hún leit rólega upp, þegar ég ge^
til hennar.
— Afsakið, sagði ég. — Bn
þekkjumst, er það ekki rétt?
— Síðan í flugvélinni, . eigið Þer
við?
— Nei, frá því áður.
— Frá Amsterdam?
— Nei, það getur heldur ekki haf®
verið þaðan, svaraði ég.
Hún hristi höfuðið.
— Mér þykir fyrir því, en e%
minnist þess ekki, svaraði hún.
Ég leit sem snöggvast á smádótið’
sem hún hafði sett á borðið fýrir
framan sig. Vindlaveski, kveikjara.
púðurdós, varalit. . . og bréf, sem var
þannig brotið, að ég sá, að það var
handskrifað og byrjaði svona:
— Elsku Elsa mín . . .
Elsa! Þá loks komust hugsanir
mínar á kreik. Elsa — Elsa Her'
mann!
Hún sá, að ég hafði komið auga
á bréfið, en hún kom því ekki nógu
Smásaga eftir Herbert Harris
SAKAMÁLAÞRAITIN
Þegar ég kom að húsinu, fann
ég kalda hönd í vasa mínum.
Þetta var höndin á mér, og lnin
skalf. Ég lierti upp Iiugann og
tók að liðka fingurna. Humm. 1
fyrirtaks standi til að fremja
morð, hugsaði ég, meðan dirkur-
inn opnaði útidyrahurðina fyrir
mig.
Þetta morð hafði ég áformað
fyrir Iöngu. Ólsen var miskunn-
arlaus kvennaflagari. Hann hafði
tekið Edit frá mér, og þesskonar
gleymir maðnr ekkl! Hugsa sér,
að Edit skyldi hafa fallið fyrir
öðrum eins lúsablesa og honum!
1 fyrstu hafði ég ætlað mér að
myrða Edit líka, en jafn veilt-
geðja og ég er, sá ég mig um
hönd. Ég hugsaði sem svo, að
þegar þessi kvennaflagari væri úr
sögnnni, þá myndi Edit koma aft-
ur til mín, iðrandi og biðjandi.
Þá myndi hún segja sem svo: —
Ó, hann er dauður! Gættu mín,
því að ég hef aldrei elskað neinn
annan, bara þig. Ó, þú hefðir átt
að sjá, hvað hann var ljótur, ó-
greiddur og bindislaus ...
Þegar ég kom inn í forstof-
una, logaði ljós þar.
— Bannsett ljósið! tautaði ég
og tók að leita að slökkvaranum.
Hvar í ósköpunum gat liann ver-
ið? Ég leitaði góða stund, áður
en ég komst að raun um, að hann
væri í loftljósinu sjálfu. Ég
tyllti mér á tá, teygði mig upp og
slökkti ljósið. Svona, nú var allt
í lagi. Ég laumaðist inn i svefn-
herbergið. Þar lá hjartaknúsar-
inn sjálfur og las í bók. Hann var
svo niðursokkinn í kerlingarreyf-
arann, að hann veitti mér ekki
minnstu eftirtekt. Ekki fyrr en
það var afstaðið. Hann lá þarna
hjálparvana og barðist um. Svo
kyrrðist liann.
Ég fór fram og tók lianzkana
af mér. Furðulegt, að maður skuli
taka það svona nærri sér að Iosa
heiminn við syndasvín.
Rétt fyrir utan húsið stóð síma-
klefi. Ég fór þangað og hringdi
á lögregluna. Ég talaði við varð-
stjórann sjálfan:
— Afsakið, að ég skuli ónáða
yður, en kunningi minn bauð mér
heim til sin í kvöld, og þegar ég
kom þangað, var ekki opnað fyr-
ir mér. Kunningi minn átti marga
óvini, svo að ég er sannast sagt
talsvert órólegur. Getið þér kom-
ið hingað?
Ég sagði honum heimilisfangið
og lofaði að bíða við liliðið.
Innan sjö mínútna var lögregl-
an komin.
— Það var gott, að þið komuð,
sagði ég, og bætti við: — Það
er líklega bezt, að ég viðurkenni
það strax, að við Olsen vorum
engir mátar. Við höfum alls ekki
liitzt. Þessvegna brá mér talsvert
í brún, þegar hann hringdi á skrif-
stofuna til mín og bað mig að
hitta sig. Hann sagðist ætla að
ræða um Edit, unnustu mína fyrr-
verandi, einskisvirði brúðu, sem
ég var eiginlega búinn að gleyma.
Við gengum upp að útidyrunum.
Lögregluforinginn opnaði hurð-
ina og gekk inn í forstofuna. Ég
kom á eftir og kveikti Ijósið. Síð-
an fórum við inn í svefnherberg-
ið. Þar lá hann og var harla óá-
sjálegur.
— ÍTff! sagði ég og lézt vera
miklð niðri fyrir. — Þetta er þó
skelfilegt, ekki satt?
— Jú, hann er dáinn, sagði lög-
regluforinginn. — Kyrktur, bætti
hann hranalega við. Síðan leit
hann á mig: — Þér myrtuð hann
sjálfur!
Og rétt í því rann upp fyrir
mér, hvaða skyssa mér hafði
orðið á!
Hvað kom upp um
morðingjann?
Veizt þú það?
Ef þú ert í vafa, þá lestu
söguna yfir aftur, áður
en þú flettir upp á
blaðsíðu 22, þar sem
þú finnur lausnina.
6
HEIMILISPDSTU RINN