Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 11

Þennan hátt. Hann drap Jim Russell, og síðan
reyndi hann að drekkja herra Milton. Hann er
&e£g'jaður eins og allir Belrayamir!
Lögregluforinginn hafði hinsvegar þekkt fjöl-
s ylduna allt sitt líf, og að hans áliti var Roddy
|riarg'falt heilbrigðari andlega en Pauline. Hann
1 n'ður að hálfmeðvitundarlausum manninum,
Sem M á. jörðinni. Samkvœmt lýsingunni átti
m°rðinginn frá Edgvvare Road að hafa fœðing-
arb)ett á vinstra handlegg. Hann braut ermina
UPP. Þarna var fæðingarbletturinn!
Það lítur út fyrir, að þér hafið rétt fyrir
y Ur. sagði hann við Roddy.
s au*lne var orðin náhvit og stóð gTafkyr. Hún
arðl án afláts á Milton, og loks hvislaði hún
h4sri rödd:
. Maðurinn, sem réðst á stúlkuna og mis-
yrmdl henni svo hryllilega?
ðgregluforinginn kinkaði kolli:
Já, og kyrkti hana að lokum, alveg eins
sUr-rauöhaeröu stúlkuna, sem fannst í kastala-
s ,inu hérna- Það hefur engum dottið í hug að
■la Þessi morð í samband hvort við annað,
e?na fjarlægðarinnar. ^
Andlitið á Pauline herptist saman í ómælan-
egri fyrirlitningu. Hún leit ekki af Milton, þeg-
ar hún sagði með viðbjóði:
Þú vogaðir þér að koma nærri mér. .. eftir
a hafa framið morð! Þú dirfðist að snerta mig
sömu höndum . . . Það fór hrollur um hana.
1~n sneri sér að lögregluforingjanum og hróp-
aði * æsingu:
, Lað var hann, sem myrti Jim Russell! Ég
s hann gera það!
Leo Milton, sem lá fyrir fótum hennar, bærði
sér og stundi veikri rödd:
. h>ú lofaðir að láta mig fá helminginn af
e‘Snunum, ef ég gerði það fyrir þig, en í þokunni
hunj við Jim i misgripum. Það átti að vera
“oddy!
e Pauiine gerði sig liklega til að ráðast á hann,
lögregiuforinginn greip hana:
Parið inn í höllina öll sömun! skipaði hann.
h'yrst verðum við að annast líkið og fangann
°kkar!
Hann gaf mðnnum stnum merki, og þegar í
8 lokuðust handjámin utan um úlnliðina á
Muton.
í'ern hvildi á leðursófanum í setustofu kast-
‘ans og horfði inn i glæðumar í aminum. Roddy
1 nm hendur hennar.
Jim var myrtur í staðinn fyrir mig, sagði
ann hugsandi. — Milton gerði ráð fyrir þvi, að
aðurinn, sem væri á ferð með Kölska í þok-
'mni gæti ekki verið neinn annar en ég. Þau
o ðu mtt uppgötvað mistök sín, þegar þau
eyrðu mig koma.
En hvað var Jim að gera með Kölska ?
RpUrði Fem.
. " Söðla hann og reiðhest Sloan majórs, svar-
1 Roddy alvarlegur i bragði. — Það hefur á-
re’ðanlega verið ætlun hans að við skyldum
reista gæfunnar yfir Belray-gljúfur.. . og hann
'hnaði með því, að aðeins annar mvndi lifa
pað af.
Vesalings Jim! Rödd Fem var þrungin sorg
°e samúð.
Soddy íeit á hana og hugsaöi með sér, að
nn skyldi aldrei segja henni, að önnur ístaðs-
m á Kölska hefði verið skorin svo til í sundur.
’m hafði viljað tryggja það, hver lifði af þetta
:t'ttulega stökk.
Hvar er eigtnlega allt fólkið? spurði Fem.
, Lögreglan fór með það. Þetta var afbrota-
Jski, en ekki flokkur, heldur starfaði hver útaf
iirir sig_ Allt þurfti það að felast um skeið, og
i'ton hafði reiknað það út, að Belray-kastali
yrði Prýðis athvarf.
— Hann hafði rétt fyrir sér, Roddy. Það er
eitthvað illt á þessum stað, og það hefur haft sín
áhrif á Pauline. Ég skil ekki, hvemig þú getur
látið þér þykja vænt um þessar andstyggilegu
og óhugnanlegu rústir.
— Það þykir mér alls ekki, ástin mín. Við
förum i burtu héðan strax og við getum. Hér
eru alltof margar afturgöngur.
— Er þetta alvara þín, Roddy?
— Já, þetta er alvara, þvi að hamingja þín
er mér dýrmætari en allt annað. En það þarf
að ganga frá mörgu áður. Pauline verður vanda-
mál, enda þótt hún verði ekki ákærð. Eg óska
ekki eftir þvi, og ásakanir Milton skipta ekki
máli.
— En hversvegna myrti hann rauðhærðu
stúlkuna ?
— Þetta er augsýnilega kvalalosti, sem hefur
þjáð manninn. Hann var einn fyrsti gesturinn,
sem hingað kom, og hann vissi af leiðarvísinum
um leynistigann ofan úr tuminum. Hann var
þama uppi, þegar stúlkan ráfaði þangað inn.
Hún var falleg, og hann læsti hurðinni til að
þau yrðu ekki ónáðuð. Hann hefur áreiðanlega
verið i fyrstu ákaflega elskulegur við hana, svo
að hana hefur ekki grunað neitt, naumast það,
að hún væri innilokuð með honum. Seinna, þeg-
ar hún veitti honum mótspymu, er hann gerðist
nærgöngull, þá . . . þá gerðist það, sem á eftir fór.
Fem þrýsti sér fastar upp að honum og hvisl-
aði:
— Og Pauline?
— Milton hlýtur að hafa yíirgefið kastalann
á þann hátt að blanda sér í hóp ferðafólks, eða
kannski hefur hann þá þegar kynnzt Pauline.
Hvernig sem það atvikaðist, lét hún heillast af
honum. Nú, Milton hefur að líkindum grunað afa
þinn um að hafa séð til sin, þegar hann drösl-
aði líkinu niður stigann, og heimsótt hann. Hafi
afi þinn ekki dáið af völdum áreynslunnar við
þessa heimsókn, hefur glæpsamlegt athæfi orðið
honum að fjörtjóni.
— Ertu reiður við Pauline, Roddy?
Hann hristi höfuðið:
— Nei, ég vorkenni henni. Hún er ekki heil-
brigð!
— Roddy, mér finnst þú eins og allt annar
maður, sagði Fem og augu hennar ljómuðu. Ef
til vill er ættarógæfunni að létta!
Belray-kastali komst aftur á forsiður blaðanna,
en nú var hann ekki opinn almenningi. Nafnið
féll aftur i gleymsku, og brúðkaup þeirra Fem
og Roddy fór fram í kyrrþey.
Siðasta daginn þeirra í kastalanum gengu þau
um til að segja skilið við minningaríka staði.
Roddy nam staðar undir myndinni af Roderick
Belray elzta.
— Eigum við að taka hann með, eða láta hann
fara yfir til Bandarfkjanna ? Einkennilegt, að
fólkið, sem gaf mér hugmyndina um að opna
kastalann almenningi, skyldi loks kaupa hann.
Manstu eftir seðlinum, sem það gaf mér í
drykkjupeninga ?
Fem kinkaði kolli:
— Það hlýtur að vera rikt. .. hugóaðu þér,
hvað það verður dýrt að flytja alla steinana yfir
Atlantshafið. Heldurðu. að það geti byggt hann
nákvæmlega eins?
— Ekki kjallarana, því að þeir verða ekki
fluttir. Þeir verða sprengdir í sundur og siðan
verður sléttað yfir. Héma á að risa íþróttavöll-
ur bæjarbúa.
— Og Pauline? spurði Fem. — Heldur þú,
að hún verði ánægð ?
— Þetta var að minnsta kosti góð lausn,
svaraði Roddy og brosti, — að hún skyldi fá
tækifæri til að fara svona strax til Bandaríkj-
anna. Hún verður önnum kafin við að gefa ráð-
leggingar varðandi endurbygginguna. Svo ræt-
ist heitasta ósk hennar, að þurfa ekki að yfir-
gefa kastalann, — þó að kastalinn komi raunar
á eftir henni til nýja landsins. Ef til vill er það
refsing hennar að vera bundin kastalanum allt
sitt lif. Hún kann sögu hans í þaula.
Sala kastalans færði Roddy meiri peninga en
hann hafði þorað að vona. Hann gat greitf skuldir
sinar og veitt Nannie Gleeve fastan lifeyri. Handa
þeim hjónum keypti hann fagurt sveitasetur, þar
sem þau ætluðu að setjast að.
1 fyrstu hafði hann byggt alls kyns loftkast-
ala varðandi framtíðina, en Fem hafði með>
bliðu og rósemi fengið hann til að gera það..
sem bezt og réttast var.
Roddy sat við stýrið, þegar bifreiðin rann úr
hiaði. Jafnskjótt og þau voru komin yfir brúna
og gegnum hliðið, fannst Fem hún vera eins
og ný manneskja. Roddy rétti úr bakinu, eins
og þung byrði hefði fallið af herðum hans, og
móðir hans brosti ánægjulega um leið og hún
hreiðraði um sig í sætinu.
— Hvað það er unaðslegt að vera frjáls,
sagði Fem.
Augu þeirra Roddy mættust í speglinum, og
hamingjustraumar fóru um allan líkama hennar.
— Nú erum við á heimleið, hugsaði hún, —
heim til nútíðarinnar og framtíðarinnar.
Og hún vissi, að baki lágu rústimar af skuld-
bindinum fortíðarinnar. Ný byrjun fyrir Belray-
ættina var framundan . . .
SÖGULOK.
NiiMiuaséatuaiNN 11