Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 8

hann, og þessvegna ætla ég að andarungum, nýskriðnum úr eggj-
ANDARUNGAR
1 VATNI
!
Ranleri di San Casciano var
afar tortrygginn gagnvart öllu
kvenfólki, og hann sór og sárt við
lagði, að ltonan, sem hann gengi
að eiga, skyldi vera hrein mey.
Teresa, hin unga tiginborna
stúlka, sem loks varð eiginkona
hans, hafði flekklaust mannorð,
— en móðir hennar, Madonna
Riciarda, sem hafði veitt dóttur
sinni rækilegt uppeldi, hafði næst-
um eyðilagt hjónaband hennar, —
án þéss þó fyllilega gera sér grein
fyrir þvi.
— f>ú verður að leggja þig alla
fram um að þóknast Ranieri,
sagði hún við dóttur sína. — Þú
verður að einbeita liugsun þinni
að því að gera hann hamingju-
saman og fá hann til að elska
Þig.
Þegar Ranieri varð einn hjá
Teresu í brúðhjónaherberginu, sá
hann sér til furðu, að hún hvorki
roðnaði eða reyndi að aftra hon-
um. Mlklu fremur kastaði hún
sér I faðm hans og svaraði koss-
um hans af þeirri ástríðu, að hon-
um fannst meir en nóg um. Og
þegar hann hóf Venusarleiki kom
hún til móts við hann, og sýndi
þá hrifningu og ákafa, að á-
nægja hans breyttist I súrasta
gall og ást hans í vonbrigði. Engu
að síður gerði hann skyldu sína
sem karlmaður.
En um morguninn klæddi hann
sig, gaut augunum á Teresu og
sagð!:
— Þú varst ekki sú, sem ég
hélt, að þú værir, og þú hefur
séð mig í síðasta sinni í rúminu
þínu!
Sfðan fór brúðgumlnn ungi
með brúði sína heim til móður
hennar og sklldi hana þar eftlr
með þeim orðum, að hann myndi
koma seinna eftir henni. Þegar
hann kom ekki á tilteknum tfma,
datt móðurinni f hug, að ein-
hverjar grunsemdir kynnu að
hafa skotið upp kollinum hjá
honum. Hún spurði þvf dóttur
sína, sem svaraði:
— Hann elskar mig ekki leng-
ur, mamma, kvartaði hún. —
Hann heldur, að ég hafi leikið
ástarleikl með öðrum mönnum
áður en ég giftist honum.
— Gerðir þú eins og ég sagði
þér? spurði móðirin. — Reyndir
þú að þóknast honum? Gerðir þú
honum ljóst, að þér líkaði vel
ástleitni hans?
— Ég fylgdi ráðleggingum þín-
um til hlýtar, mannna. En það er
einmitt það, sem virðist hafa gert
liann öskuvondan. Ætli það hafi
kannski verið rangt af mér?
— Það er undir manninum
komið, svaraði móðir hennar. —
Eiginmaður þinn er vafalaust
flón, en mér skilst, að þú elskir
kveðja hann hingað og tala við
hann.
Ranieri kom — fj rilegur og
eldrauður í framan. Madonna
Ricciarda tók hann með sér í
gönguferð meðfram virkissiki
kastalans, þar sem þau gætu
ræðzt við f næði.
— Það lítur út fyrir, að yður
finnist eitthvað athuga'.ert við
dóttur mína, sagði hún, — Er hún
ekki fögur stúlka?
— Hún er ákaflega fögur,
Madonna.
— Er hún ekki einnig aðlaðandi,
eins og kona á að vera?
— Hún er aðlaðandi, Madonna.
— Og er hún máske ekki ást-
rík og blóðheit?
— Það er hún, Madonna. Hún
er alltof ástrík og blóðheit. Og
það kemur mér til að halda, að
hún hafi ekki verið hrein mey,
þegar hún kom til min.
Madonna Ricciardi leit undrandi
á hann.
— Þér virðist þá álíta, að dótt-
ir mín hafi fengið tilsögn i ást-
arlistinni, Ranieri. En ef þér, ung-
ur, hraustur maður, hafið fundið
fulinægingu f ástaratlotum henn-
ar, hvernig getur yður þá fund-
izt nokkuð athugavert við það,
að hún, ung, hraust stúlka, hafi
unað af atlotum yðar?
Ranieri tautaði eitthvað um
alltof mikinn ákafa, og hin eðal-
borna móðir sagði ekkert, því að
hún braut heilann um ráð til að
sannfæra unga manninn um sak-
leysi dóttur hennar. I sama vct-
fangi kom þjónustustúlka hlaup-
andi með fangið fuilt af gulum
unum.
— Sjáið, hvað þeir eru Iltlir og
saklausir, Madonna! hrópaði
stúlkan.
Og þarna fann Madonna Ricci-
arda svarið! Áður en stúlkan eða
Ranieri vissu orðið af hafði Ma-
donna Rlcciarda þrifið alla and-
arungana af stúlkunni og sett þá
alia út f virldssíkið.
— Þeir drultkna allir saman,
Madonna! hrópaði Ranleri, dauð-
skelkaður yfir grimmd Madonn-
unnar. — Þeir voru rétt að fæð-
ast!
— Lftið á þá, svaraði hefðar-
frúin. — Þelr drukkna ekkl. Þeir
synda alveg eins vel og fullorðn-
ar endur. Meðan þeir enn voru f
egginu, fengu þeir þá beztu til-
sögn, sem hugsazt getur, eðlið,
sem segir til sfn.
— Beztu tilsögn ? stamaði Ran-
ieri. — Eg skil ekki aimennilega,
hvað þér eigið við!
— Ég á við það, að sama eðli
og 61 ást tU vatnsins f brjósti
þessara imga, jafnvel áður en
þeir sáu dagsins ljós, hafi vakið
f brjósti eiginkonu þinnar eðUlega
ást til mannsins, sem hún hefur
valið sér, og til þeirra atlota, sem
þið nutuð saman!
— Segið ekki meira! hrópaði
Rinieri. — Ég mim sækja eigin-
konu mfna strax og flytja hana
heim.
Þegar ungu hjónin þeystu af
stað yfir blómguð vengi, brosti
Madonna Ricciarda og sagði:
— Alveg eins og andarungar á
vatni!
Þessi skemmtilega saga or tekin úr
Paradiso degli Albert, eftir ítalska
rithöfundinn Giovannó da Prato.
B
HEIMILISPÓSTURINN