Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 19

'ð Ross Paterson gerðum til Tozer-
fjalls í
norðurhluta Queensland. Fjall-
var ekki nema sex hundruð metra
aft, en það sem freistaði okkar var
So&urnar um, að það væri eins erf-
1 t uPpferðar og sjálft Mount Ever-
®st. Fram að hafinu rís það eins og
oðréttur veggur. Af landi kemst
0laður auðveldlega þrjú-fjögur
undruð fyrstu metrana, en eftir það
s*kist fergin erfiðar.
^jársjóðavonin dró okkur líka á-
ani. Þarna eiga sjóræningjar að
afa haldið til fyrr á tímum og fyr-
r kernur, að menn finni fjársjóði i
SJótunum. Við fundum ekkert nema
köni
g'Urlærnar.
^etta
var hálfsmánaðar sumarleyf-
°kkar. Þarna er óbærilega heitt,
^ eins Og svo víða í Ástralíú litið
nrn vatn og matföng. Við höfðum
t tal af gömlum manni, áður en
lð héldum til f jallsins, og hann ráð-
agði okkur eindregið frá þvi að
e£gja á það.
hef að vísu aldrei verið þar.
En
ke:
e& hef séð eitruðu risaköngur-
rnar á lögreglustöðinni. Innfædd-
Seidu þær fyrir munntóbak. Lög-
egluþjónarnir sendu þær til Bris-
e- Læknarnir þar hafa áhuga
^rir þeim. En ég aðvara ykkur.
°mið ekki nálægt þeim. Ef þær
*nga ykkur, getur ekkert hjálpað
ykkur . .
_^lð skeyttum þessu engu. Við
Idum norður á bóginn í bifreið
e kar, og nokkra kílómetra frá
jiaUinu hittum við innfædda, og
^gðum okkur leiðsögumann úr
. eirra hópi. Við kunnum þó nokkuð
1 1T1áli þeirra.
í'að var ungur Ástralíunegri, sem
fengum til fararinnar fyrir smá-
'regis tóbak. Hann þekkti landið og
^eð okkur að fara að austurhlið
Jallsins. Þegar þangað kom, kvaðst
kann
ekki fara lengra. Við spurðum
Uversvegna.
aðT~ Alltof margar köngurlær, svar-
1 hann og ranghvolfdi í sér augun-
Uni. þær stjnga — þjg verða helm-
m£i stærri en þið vera núna — síð-
an Ueyjaf
" Eg vil sjá þessar köngurlær,
M araði Paterson. — Þetta fer að
'erða spennandi.
. ^egrinn sneri við, og við héldum
lfram fimm kílómetra leið. Þá kom-
Umst við ekki lengra á bilnum. Þar
a ógum við tjöldum. Nú var yfir
rjóstrugt hraun og gróðurlítið að
tara.
Einu lífverurnar þarna voru skrið-
'ikindi, sem sleiktu sólskinið í mak-
Uclurn, hinar meinleysislegustu.
°kkrar voru allt að meterslangar,
hktust eðlum fomaldarinnar.
^PP úr hádeginu daginn eftir
rum við komnir í hundrað metra
i austurhlíð fjallsins. Við höfð-
Um enn ekki séð neinar köngurlær
e£ vorum að hugsa um að snúa við.
ðllu skein í heiði og hitinn var ó-
apiegur Yið leituðum inn i gjótu
hvíldum okkur, snæddum dósa-
Jöt 0g drukkum vatn með. Ég var
°ffiaður, þegar Paterson æpti
^yndilega:
— Köngurlærnar! Ég hef verið
stunginn af köngurló!
Hann hélt báðum höndum um ökl-
ann, og andlit hans var afskræmt af
sársauka og ótta.
Ég sá hana strax, andstyggileg-
ustu skepnu, sem ég hef augum lit-
ið. Hún var eins stór og höndin á
mér, og ég er maður handstór. Fæt-
urnir voru lengri en fingurnir á mér
og alsettir stinnum hárum. Ég sá
hana hlaupa á brott frá Paterson,
sem æpti í sífellu:
— Hún beit mig', þetta er svo
hræðilega sárt, og ég er að verða
svo skrýtinn!
Ég baðaði sárið í hreinsunarlyfi,
sem við höfðum meðferðis, en ökl-
inn hélt áfram að bólgna upp. Hann
var að missa meðvitundina. Hann
boraði fingrunum niður í jörðina og
engdist af sársauka. Það var ekki
um neitt annað að gera en skera í
sárið, en sólin var að steikja okkur,
og ég varð að komast í forsælu.
Ég setti Paterson á bakið á mér og
dröslaði honum af stað. Ég var ekki
kominn nema nokkra metra, þegar
ég kom að hellismunna. Mér datt í
hug, að við myndum getað náttað
okkur þarna. Ég lagði' hann frá mér
og fór eftir bakpokanum mínum. 1
sama vetfangi og við vorum komnir
inn, sá ég að einn veggurinn var
þakinn köngurlóm. 1 fyrstu skelfdi
þetta mig ekki, ég neri öklann á
Paterson með hreinsilyfinu og stakk
hnífnum minum í bólguna . . .
LOKSINS komst ég út í dagsbirt-
una með meðvitundarlausan félaga
minn. Ég hafði dregið urmul af
köngurlóm með okkur. En ég gaf
mér engan tíma til að hugsa frek-
ar um þær, ég dröslaði honum á-
fram, þangað til við vorum komnir
nokkra metra frá hellismunnanum.
Þar nam ég staðar og skóf köng-
urlærnar af okkur.
Paterson var meðvitundarlaus, og
ég óttaðist, að ég myndi brátt missa
meðvitundina líka. En ég skyldi
reyna að koma honum sem allra fyrst
lengst i burtu . . . áður en ég missti
lífið.
Ég kom höndunum aftur undir
herðar hans og dröslaði honum á-
fram. Ég varð að hvíla mig og soga
loftið að mér í hverju skrefi. Ég hef
alltaf álitið sjálfan mig vel að manni,
en nú var ég svo örmagna, að það
hefði ekki þurft mikið til að leggja
mig að velli.
Að mér skilst mun ég hafa drösl-
að honum nokkur hundruð metra,
en þá megnaði ég ekki meiru. Ég
hneig niður við hlið hans, dró hníf-
inn úr slíðrum og tók að athuga,
hversu mörg bit væru á okkur.
Til allrar hamingju voru þau ekki
eins mörg og ég hafði óttazt. Sjálf-
ur var ég með tvö á hægra úlnlið
og eitt á vinstri hendi. Ég skar í
bólguna, svo að blæddi úr, og síðan
sneri ég mér að Paterson, sem var
bitinn á sjö stöðum. Ég skar I alla
staðina, svo að blæddi.
Nú var tekið að skyggja, og ég
fann, að ég myndi ekki haldast uppi
mikið lengur. Ég ætlaði að reyna
að drösla Paterson að bílnum okkar,
svo að við gætum freistað þess að
komast aftur til Coen.
Hann er um 80 kíló á þyngd, og
það var þung byrði fyrir máttfar-
inn mann. En ég kom honum upp
á hrygginn á mér og reikaði í áttina
að bilnum. Ég Imyndaði mér, að það
hafi verið fimm kílómetra leið . . .
ÉG VEIT ekki með vissu, hvenær ég
gerði mér grein fyrir því, að ég væri
að missa sjónina, en ég álít, að það
hafi ekki verið fyrr en ég gekk beint
á all-stóran stein og hrasaði um
hann, •— með Paterson á bakinu.
Þegar ég komst aftur á fætur, var
allt í þoku fyrir augum mínum.
Skelfingin greip mig á ný. Nú var
ég ekki aðeins að missa máttinn,
heldur var ég líka að verða blindur!
Ég lá þarna á klettinum við hlið-
ina á Paterson, ófær um að hjálpa
hvorki honum eða mér sjálfum.
Hérna liggjum við og deyjum, hugs-
aði ég, og þegar leitarflokkurinn
kemur á vettvang, finnur hann ekk-
ert nema beinagrindumar.
Þessi hugsun var svo skelfileg, að
hún veitti mér þrótt á ný. Það er
ótrúlegt, hvað maður getur, þegar
maður álítur banastundina skammt
undan.
Ég baslaði Paterson upp á bakið á
mér og reikaði áfram með hann. Þá
allt í einu heyrði ég hann spyrja:
— David, hvar í skrattanum erum
við eiginlega ?
Ég hló og grét í einu. Ég stanz-
aði og setti hann niður, en hélt samt
dauðahaldi í hann. Hann var að
koma til meðvitundar, og ég fann,
hvernig svitinn rann af honum.
Við stóðum á fætur með handlegg-
ina um herðar hvort annars, og
þannig reikuðum við áfram í myrkr-
inu. Við duttum hvað eftir annað, en
komumst alltaf á fætur aftur og
flýttum okkur af stað, eins og sá
svarti sjálfur væri á hælunum á okk-
ur.
Ég veit ekki, hversu lengi við héld-
um svona áfram, en loksins komum
við að blessuðum bílnum okkar. Við
komumst upp I hann með mestu
e'rfiðismunum. Nú var það Paterson,
sem studdi mig. Við sátum þöglir
stundarkorn og ég fann, hvernig
hann jós sótthreinsunarlyfinu yfir
sár okkar. Það sveið eins og undan
eldi, en mér fannst það koma að
gagni. Það var eins og þokunni létti
ofurlítið.
Sjónin var enn svo lítil, að ég gat
með naumindum séð andlitið á Pat-
erson. Ég hallaði mér afturábak í
bilnum og bað þess, að ég missti
sjónina ekki. Meðan ég sat svona,
held ég, að ég hafi misst meðvitund-
ina.
Það næsta, sem ég man, er það
að bíllinn kipptist til, og vélin fór
í gang. Ég glennti augun upp, en sá
ekkert nema myrkrið umhverfis,
Ég neri augun, — það stoðaði ekk-
ert. Ég hrópaði til Paterson:
— Þú verður að hjálpa mér. Bann-
settar köngurlærnar hafa blindað
mig!
— Rólegur, gamli, ég skal gera
mitt bezta!
Þetta heyrði ég greinilega. Ég
þrýsti mér upp að honum og fann,
hvernig við þeystum áfram í myrkr-
inu. Seinna fékk ég vitneskju um, að
við hefðum verið á hundrað kíló-
metra hraða mestalla leiðina. Það
er óskiljanlegt, að við skyldum
sleppa lifandi úr slíkri glæfraferð.
Billinn stanzaði, og myrkrið var
hljótt umhverfis okkur.
— Hvert erum við komnir? spurði
ég-
— Við erum í Coen. Sittu kyrr.
Við erum fyrir framan læknisbú-
staðinn.
Ég heyrði knýttum hnefum hamr-
að á hurð, og nokkrum mínútum
seinna komu þeir Paterson og lækn-
irinn og báru mig inn.
Seinna sagði læknirinn mér, að
ég hefði verið meðvitundarlaus í sex
klukkustundir. Þegar ég rankaði við
mér, var ég með skelfilegan höfuð-
verk, og ljósið skar mig í augun. En
sársaukinn skipti ekki máli, það var
fyrir mestu að sjá aftur . . .
Við vorum lagðir á sömu stofu í
sjúkrahúsinu. Læknirinn sagði mér,
að blinda, sem orsakast þannig, jafn-
ist aftur eftir nokkurt skeið. Venju-
legast eftir átta klukkustundir, —
ef maður er þá enn á lífi.
— Ég á erfiðast með að skilja það,
hvernig Paterson fór að því að aka
bilnum, jafn aðframkominn og hann
var. Venjulegast verður maður blind-
ur innan klukkustundar eftir að eitr-
ið kemst í blóðið . . . og dauður eftir
aðra klukkustund!
— Hvernig fórum við að því að
lifa þetta af? spurði ég.
— Liklegast vegna þess, að þú
skarst í bólguna, svo að blæddi úr.
Þótt mér finnist það miklu frekar
kraftaverk, að þið félagamir skulið
vera á lífi.
Það þurfti hann ekki að segja
okkur. Það vissum við!
—•••
KIIIMILIBRÓ8TURINN