Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 17

. minn, Ross Paterson var
i með fullri meSvitund, þegar ég
ö hnifinn minn úr sliðrum og skar
^ Pan skurð I fótinn á honum rétt
yrir ofan öklann, þar sem eitruð
"°ngurlóin hafði bitið hann. Það
^rðist ekKi minnsta stuna frá hon-
. ’ ÞeSar ég skar þvinæst þvert yf-
* fyrri skurðinn. Ég setti munninn
°pið sárið og saug eins fast og
S möguiega gat.
f'®' ^rækti blóðinu og eitrinu út úr
r °R saug aftur. Skyndilega
ykkti ég höfðinu til. Það fór ang-
arhroiiur um mig, þegar ég sá
°ngurlóna klifra upp eftir stigvél-
au mínu. Ég reyndi að sparka henni
v mér. en hún hélt sér fast. Híui
ar flmm sentimetra löng og á stærð
1 ^rePPtan hnefa,
S sló til hennar með hnífnum,
vír&r ^Un var komin upp fyrir stíg-
v éS hitti hana ekki, og ekki
arð mér rónað ég skyldi vera
°minn með t\__. aongurlær á mig.
u k.1ó ég ekki til þeirra, heldur
stakk,
^ispaði
með þeim afleiðingum, að ég
sjálfan mig á fætinum.
1 allrar hamir.gju hafði ég samt
1 t köngurlóna, að vísu ekki drepið
dró^ 6n Stuggað kenni á flótta. Hún
SlS með óhugnanlegu skrapi í
vig na munnanum á hellinum, sem
Paterson vorum staddir í.
nnur þeirra hafði náð að stinga
g Ig’ sá lítinn, rauðan blett undir
e ru knénu. Hörundið tók að bólgna.
irf 6fast um. að Það hafi verið lið-
minúta, þegar komin var kúla
stærð við hænuegg.
^deð köldu blóði stakk ég á kúl-
r1111 °g kreisti til að fá blóðið út.
eitrið var komið i blóðið. Hjart-
1 mér hamaðist, eins og ég væri
^uúin að hlaupa góðan spöl, og kald-
svitaperlur spruttu út á enni mér.
Við vorum tveir piltar, sem álitum, að olíkur væru allir vegir færir.
Báðir 23 ára og sterkir eins og uxar. Þegar vlð fórum saman í
leyfi, buðum við auðvitað náitúrunni byrginn, — við vorum of
djarfir og lékum okkur að daiiðanum. Það er furðulegt, að við skul-
um vera lifandi í dag.
. ^ið verðum að reyna að komast
6 hellinum! kallaði ég til Pat-
^°n. en hann skildi mig ekki. Hann
eiS niður i meðvitundarleysi. Þetta asta vasabókarblaðinu. Þegar logaði
gat endað með dauðanum! glatt á því, skreiddist ég fram í hell-
Frá hellismunnanum heyrði ég ismunnann og veifaði þvi, þangað
^ srrið í f jölmörgum risaköngurlóm til mig sveið i finguma. Síðan reyndi
^iðinni, og örvæntingin gagntók ég að kveikja í kápu bókarinnar, en
mig\ Ég tók eldspýtnastokkinn upp, það misheppnaðist.
g sá, að eftir voru aðeins þrjár eld- Ég sat og greip andann á lofti eins
Pytur. Síðan tók ég upp vasabók- og deyjandi maður; loks skreiddist
a- Af henni var aðeins eitt blað ég aftur til Paterson. Hann var kom-
lr' A fyrstu eldspýtunni slokknaði inn með óráð, og ég óttaðist, að við
ax. en með annari eldspýtunni myndum báðir láta lifið þama.
PPnaðist mér að kveikja í sein- — Við verðum, fjandinn hafi það,
að sleppa héðan út, sagði ég reiði-
lega, skreiddist aftur fram i hellis-
munnann og sló um mig með hönd-
unum til að fæla köngurlærnar á
brott.
Þær höfðu lokað munnanum. Þar
sem ég tróðst áfram marði ég nokkr-
ar undir mér. Þær voru harðar við-
komu, huldar þykkri skel. Mér fannst
þær stinga mig, og ég sannfærðist
æ betur um það, að þær myndu verða
okkur báðum að fjörtjóni. Maður
FJALL KÖNGULÓANNA
yrði að komast til læknis ekki síðar
en klukkustund eftir að maður fékk
eitrið I sig. Útifyrir skein sólin og
ég var kominn svo nærri munnan-
um, að hún blindaði mig. Ég óð í
köngurlónum upp í hné. Eftir ör-
stutta stund yrði ég kominn út i
sólskinið. Ég ruddist áfram í ör-
væntingu. Þet'ta var kapphlaup við
dauðann...
Þá heyrði ég Paterson kalla á mig.
Ekki ýkja hátt, — en þetta var
njálparbeiðni deyjandi manns. Ég
stóð andartak kyrr. Ég gat ekki
skilið félaga minn eftir. Við höfðum
hætt okkur saman út í þetta fífl-
djarfa ævintýri; okkur hafði ekki
órað fyrir því, að það kynni að kosta
okkur lifið. En við urðum að halda
saman.
Ég öskraði eins hátt og ég gat, og
hrópin bergmáluðu í hellinum. Síð-
an skreiddist ég á fjórum fótum aft-
ur til Paterson. Ég greip báðum
höndum um ökla hans og dró hann
á eftir mér fram í munnann . . .
Frásaga eftir DAVID TENNANT
ATBURÐIR þessir gerðust í júní-
mánuði síðastliðnum í leiðangri, sem
HtlMILISPOSTURINN
17